بیان یک حقیقت؛ سقوط پس از 2014
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
سردرگمی و عدم موجودیت تعریف مشخص از دشمن و دوست در حکومت افغانستان و ضعف نیروهای امنیتی کشور از یک سو و حکومت آغشته به فسادی که پایه های آن اساساً در تزلزل است از سوی دیگر، نبود احترام به قانون و حاکمیت قانون و گسترش نگاه و افکار طالبانی در میان سران حکومت؛ مردم افغانستان و بیشتر سیاستمداران خارجی را به این حقیقت نزدیک کرده که حکومت کابل در عدم حضور نیروهای خارجی، در برابر موج گسترده حملات گروه های شورشی طالب و غیر طالبی که از حمایت سازمان استخبارات پاکستان و سایر کشورهای همسایه و منطقه برخوردارند، تاب نخواهد آورد.
با گذشت هر روز افغانستان به "2014" سالی که برایش مهم و سرنوشت ساز خواهد بود، نزدیک تر می شود و با هرچه نزدیک شدن به این سال، نگرانی ها نیز از نقطه نظر اینکه "افغانستان بعد از 2014" یا "افغانستان بدون حضور نیروهای خارجی" چگونه خواهد بود، افزایش می یابد.
این نگرانی ها تازه گی ندارد. بعد از کنفرانس بین المللی کابل که برای اولین بار در آن، "2014" سال خروج نیروهای خارجی از افغانستان اعلان شد، نگرانی ها هم از سوی مراجع مختلف در این مورد مطرح شد. در آن زمان نگرانی ها فقط از این لحاظ بود که مشخص شدن یک تاریخ معین برای خروج نیروهای خارجی از افغانستان می تواند انگیزه را برای تداوم نبرد میان شورشیان طالب و دیگر گروه های شورشی افزایش دهد که این نگرانی ها هم تا اندازه یی زیادی درست بود.
اما با گذشت زمان و با گسترده شدن حملات مخالفین مسلح، موجودیت فساد گسترده در حکومت و عدم علاقه مندی حکومت در ریشه کن کردن آن، ناتوانی نیروهای امنیتی و پایین بودن ظرفیت ها در ادارات دولتی و بسا موارد دیگر؛ نگرانی از پایدار ماندن حکومت افغانستان پس از خروج نیروهای خارجی را نیز در جمع سایر نگرانی ها افزایش داد.
در حال حاضر، نگرانی از وخیم شدن وضعیت افغانستان پس از 2014 را می توان در میان اقشار مختلف مردم افغانستان، چه سیاسیون و آگاهان سیاسی و چه افراد عادی، آشکارا دید و این را نیز باید گفت که این نگرانی ها نه تنها در میان مردم افغانستان بوده بل خارجیان و کشورهای خارجی که در طی ده سال اخیر در افغانستان هزینه هنگفتی مالی و تلفات گسترده جانی را متقبل شدند نیز از اینده افغانستان نگران هستند.
کشورهای مختلف و شخصیت های سیاسی کشورهای مختلف جهان هر کدام به نوعی از وخیم شدن اوضاع افغانستان پس از خروج نیروهای خارجی و اینکه افغانستان دوباره به مرکز امن فعالیت تروریستان تبدیل گردد، نگرانی های خویش را مطرح نموده اند. اید ملیبند رهبر حزب کارگر بریتانیا اخرین فرد از شخصیت های مطرح سیاسی کشورهای غربی است که از این موضوع نگرانی خود را بیان کرده است.
اید ملیبند رهبر حزب کارگر بریتانیا در سفر دو روزه یی که به افغانستان هشدار داده است که احتمال دارد که جامعه جهانی در افغانستان با شکست مواجه شود. وی هشدار داده است که ممکن پس از خروج نیروهای ناتو از افغانستان در پایان سال ۲۰۱۴، این کشور دوباره به سطح یک دولت ناکام سقوط کند.
این چهره شاخص سیاسی بریتانیایی از یک سو از احتمال سقوط دولت افغانستان پس از 2014 سخن زده و از سوی دیگر دولت افغانستان را ناکام خوانده و گفته است که احتمال سقوط دوباره به سطح یک دولت ناکام پس از خروج نیروهای خارجی وجود دارد.
همچنان روزنامه واشنگتن پست در یک گزارش تازه خویش به نقل از مقامات امریکایی نگاشته است که سازمان مرکزی اطلاعات امریکا، سی آی ای، بعد از خروج نیروهای جنگی بین المللی حضور گسترده اش در افغانستان را حفظ خواهد کرد. این روزنامه نوشته است که کارمندان سی آی ای در همکاری با نیروهای ویژه امریکایی، جلو سقوط کابل به طالبان را خواهند گرفت.
پس از گفته های اید ملیبند و گزارش روزنامه واشنگتن پست از احتمال سقوط حکومت کابل، دانا رهرو باکرعضو کمیته روابط خارجی کانگره امریکا نیز در نوشته تازه خویش که به بی بی سی ارسال کرده از عدم دست یابی به صلح در افغانستان ابراز نگرانی کرده است.
وی در این نوشته خویش آورده است: "با گذشت ده سال جنگ، صلح هنوز هم حتی در افق دور پدیدار نیست. ما باید بحث تغییر در استراتژی را آغاز کنیم."
درحالی که تقریبا بیشتر مقامات خارجی از سقوط حکومت افغانستان به دست شورشیان پس از 2014 نگران هستند، این تنها حکومت افغانستان است که از توانایی خویش در اداره و کنترول افغانستان پس از خروج نیروهای خارجی سخن می زند. توانایی که حال مردم افغانستان نیز به ان باورمند نیستند.
اگر بر گردیم به گذشته، ده سال قبل و پس از سقوط حاکمیت طالبان، مردم افغانستان یک افق دید روشن نسبت به آینده افغانستان داشتند. حضور گسترده جامعه جهانی و کمک و همکاری همه جانبه آنها به افغانستان دلیل عمده این امیدواری مردم افغانستان به آینده کشور بود.
رفته رفته و با گذشت هر سال از یک سو فعالیت شورشیان مسلح طالب و غیر طالب در سطح کشور اوج گرفت و از سوی دیگر موجودیت فساد گسترده در بدنه حکومت افغانستان و بی توجهی حکومت به بهبود وضعیت زندگی مردم، امیدواری از بهبود وضعیت افغانستان در اینده را به یاس کشاند.
موضوع دیگری که بر استوار بودن حکومت حاضر پس از 2014 باید به دیده شک نگریست همانا فعالیت های تک گرانه حکومت یا قوه مجریه می باشد. جنجالهای انتخاباتی که در انتخابات پارلمانی و پس از ان دست اندازی های که حکومت و حلقات قدرت طلب در ارگ، بر نتایج انتخابات انجام داد، در حقیقت نوعی خندیدن به ریش انچه نظام دموکراتیکی که به قول خارجی ها در افغانستان پایه گذاری کرده بودند، بود.
در حال حاضر تفکیک نهادی قوای مجریه، مقننه و قضائیه در دولت افغانستان آنچنان که باید باشد موجود نیست. حکومت تک گرا عمل می کند و قوه مقننه و قضاییه در بسا موارد به اشاره های قوه مجریه عمل می کند و بدون مجودیت تفکیک بین این قوا و احترام به فعالیت مستقلانه هر قوه، ایده حکومت قانون و احترام به تمام مندرجات قانون خیالی بیش نخواهد بود.
حال فرق بین حکومت فعلی که هیچ گونه احترامی به مولفه های اساسی نظام دموکراتیک، تفکیک قوا و قانون و حاکمیت قانون ندارد با حکومت طالبان در ده سال قبل هیچ نیست. تلاش های اخیر حکومت به امتیازدهی به شورشیان طالب تحت عناوین مختلف نیز هر کس را به این شک می اورد که آیا خیال زمینه سازی برای بازگشت طالبان بر سر حلقات حاکم است؟
مسئله دیگری که باید مطرح کرد همانا، نبود تعریف مشخص از دوست و دشمن در دستگاه حکومت می باشد. این مسئله نیز دلیل دیگری است که تا اندازه زیادی مردم افغانستان را نگران از وضعیت اینده نموده است. در حال حاضر مردم در میان آنچه که آیا باید طالبان را "دشمن خواند و یا برادر" سر درگم هستند. حامد کرزی کسی که از مردم رای گرفت تا حافظ منافع شان باشد، دشمنان و کسانی که هر روز خون مردم بیگانه را می ریزند را "برادر" خطاب نموده و به قول خودش "طالبان برادرانم هستند و برادر گفتن را ایلا دادنی نیستم" نمی خواهد از برادری با دشمنان مردم افغانستان دست بردارد.
این سردرگمی و عدم موجودیت تعریف مشخص از دشمن و دوست در حکومت افغانستان و ضعف نیروهای امنیتی کشور از یک سو و حکومت آغشته به فسادی که پایه های آن اساساً در تزلزل است از سوی دیگر، نبود احترام به قانون و حاکمیت قانون و گسترش نگاه و افکار طالبانی در میان سران حکومت؛ مردم افغانستان و بیشتر سیاستمداران خارجی را به این حقیقت نزدیک کرده که حکومت کابل در عدم حضور نیروهای خارجی، در برابر موج گسترده حملات گروه های شورشی طالب و غیر طالبی که از حمایت سازمان استخبارات پاکستان و سایر کشورهای همسایه و منطقه برخوردارند، تاب نخواهد آورد.
حلقه حاکم واضحا براین مسئله آگاه است که نمی تواند بدون حضور خارجی ها، حکومت را از سقوط دوباره به دست طالبان حفظ کند و به همین دلیل در این اواخر در تکاپوی گسترده برای دست یابی به آنچه مذاکرات صلح و دریافت را حل سیاسی بیان می شود افتاده است تا بتواند تا رسیدن به سال خروج خارجی ها با یک راه حل سیاسی شورشیان را در حکومت مدغم نموده و خود را از انچه که کابوس سقوط حکومتشان است، نجات دهند اما تمام این تلاش ها هیچ نتیجه یی دربر نداشت وپاسخ هرگونه صلح خواهی حکومت افغانستان از سوی طالبان و سایر گروه های شورشی مسلح، ترور بود.
گروه طالبان با دیدن وضعیت نا بسمان حکومت کابل به خوبی این را درک کرده است که پس از خروج خارجیان از افغانستان، بار دیگر به راحتی به قدرت خواهند رسید؛ پس هیچگاهی تن به گفتگو و مذاکره نخواهند داد. حال تنها گزینه یی که حلقات در ارگ ریاست جمهوری برای بقای خویش،می تواند به آن اتکا نماید امتیاز دهی به گروه طالبان و جلب توجه آنها است.
از مدتی به این طرف امتیازدهی های گوناگون حکومت به طالبان جریان دارد. تلاش برای رهایی چند زندانی سرشناس طالبان از گوانتانامو، صدوراعلامیه شورای علما که از آن رنگ و بوی تفکر طالبانی نمایان بود، بوجود آوردن محدودیت های گوناگون فرا راه فعالیت رسانه ها و محدود کردن آزادی بیان که نمونه بارز ان بازداشت نستوه نادری خبرنگار تلویزیون نورین بود، رها نمودن زندانیان طالب از زندان ها با دلایل و عناوین مختلف را می توان به عنوان نمونه از صدها امتیاز دهی حکومت به گروه طالبان بیان نمود.
در حقیقت حلقات موجود در حکومت با تمام این تلاش های خویش و به اصطلاح عام "خود شیرینی ها" برای طالبان،درصدد بقای خویش در عدم حضور طالبان و یا در حضور طالبان می باشد.
پيام‌ها
30 می 2012, 12:28, توسط کنیشکا
بادرود به فرهیختگان و لعنت بر خوابزدگان
هم میهنان باخرد قسمیکه اگر شما بیاد داشته باشید .در زمان حکومت داوود خان رادیویی از اسلام آباد پخش می شد بنام کاکاجان و برخوردارنام داشتند.
البته این دو نفر افغان بو دند و برای دولت پاکستان کار می کردند .یعنی خود را فروخته بودند و هردو مزدبگیر پاکستان و هر چه دولت افغانستان میگفت آنرا به نفع پاکستان دور می دادند
مثلا نشان جمهوریت را که عقاب بودند . می گفتند که ضد اسلام است
و افغانها روز دنبال بی بی سی و شب به دنبال رادیوی کاکاجان بدوند.و هر چه میشنیدند فردا آنرا بر ضد دولت خود عملی می کردند.
چون سطح دانش علم فراست و خردمندی در افغانستان بسیار پائین بود پاکستان در شروع با همان هزینه دونفر افغان توانست اکثر مردم ما را از راه بیرون کند .و کار به جائی رسید که پاکسان سود ها برد و حتا ارتش افغانستان را هم از بین بردند .
و بقیع قصه را هم می دانند.
حالا که نه تنها تروریستان بلکه استادان آنها یعنی آی اس آی و دولت عربستان همدر مقابل دولت افغانستان به زانو در آمده
من سخن را دراز نمی کنم
و حالا هم همان زمان فرارسیده که باخود افغانها پروپاگند را سرداده اند درتلویزیون ها در روز نامه ها در سایتها همه با عینک های تاریک قضاوت می کنند. و خود تیشه به ریشه خود می زنند.
من به شما افغانها چه خرد باخته چه سرافراز می گویم که هیچ نیروئی نیست که بعد از 2014 م بتواند بطرف افغانستان چپ نگاه کند . مگر چشمانش کشیده شود.و هم همة ما و ظیفه داریم قلم های دشمنان را بشکنیم و در دهان غلامان شان چه در دولت و چه یخ آب فروش بزنیم تا شود آینده خود را بدست خود رقم رنیم.
لعنت بر همان کسانی که دولت فعلی را می کوبد و انتظار آمدن عرب و پاکستانی و چیچنی و غیره را دارند تاکه بر زنهای شان تجاوز کند و همان طوری که از تجاوز لشکر عرب بر ایرانیان و افغانها سید ها به دنیا آمدند و از تجاوز پاکستانی و عرب و چیچنی نواسه های پیغمبر به میان آیند. لعنت بر آن ژورنالیستی که منافع ملی کشورش را فدای دیگران می کنند . از زبان روزنامه های خارجی نقل القول می آورند.و بقه نادان روهر باکر اعتماد می کنند. برای قدرت
تا جائی که من می بینم تعدا زیادی از ژورنالیستان دشمن جانی دولت افغانستان هستند و هر چه دولت انجام می دهد آنرا بر عکس جلوه می دهند.و حتا تیشه به ریشه دولت زده میروند.
اینها همه واقعیت است ولی برای شما که همیشه به ملمداری عادت دارید از عملیاتی که باعث تندرستی تان میشود هراس دارید .
اینجاست کلید معما تا وقتی نوکران بیگانگان چه دینی چه فرهنگی چه اقتصادی دست از نوکری و علامی بیگانگان برندارند. این کشور روی پیشرفت را نمی بیند .
31 می 2012, 06:16, توسط nazir
گل مزن کاهگل مزن دیوار بی بنیاد را
خدمت سگ را بکن ، نه از آدم کمزاد را
سادات افغانستان باشجاعت و فداکاری های زیاددر برابر جباران زمان که مخالف مذهب تشیع درافغانستان بودند و تا دیروز برای بعضی از اقوام "معلوم الحال" حق زندگی ازادانه که هیچ حتی ناموس قائل نبودند مبارزه کردند و وبرای ازادی این قوم خوک صفت جانفشانی ها و جانبازی ها کردند تا این قوم خوار و خفیف و بی غرور درافغانستان منحیث انسان شناخته شوند و نهایتا امروز این دونان درمورد سادات چنین بی پروا و بدون بیاد آوردن گذشته خود و خدمات و فداکاری های سادات ، نسبت های ناروائی که بیشتر به خودشان میزیبد و متهم میکنند.
تف به تو واجداد بی غیرتت
31 می 2012, 11:27, توسط کنیشکا
بادرود به فرهیختگان
جناب نظیر خودت دشنام دادی ولی نگفتی سادات هستی یا وکیل سادات.
آیا شما می گوئید که سادات اولاد پیغمبر است ؟ یانه
اگر اعتقاد دارید که شما اولاد پیغمبر هستید و خمس و زکات اکثر مردم را به انواع مختلف می گیرید .اینها حقیقت نیست .
آیا پیغمبر عرب بود یانه ؟
اما پیغمبر در زمان خودت نتوانست تمام شبه جزیره عربستان را مسلمان بسازد .و به ایران نیامده .و نامه اش را خسرو پرویز هم پاره کرد.
من از خودم نمیگویم همه تاریخ دارند . و یک روز DNA شما را معلوم میکنند. که قرنها این سرزمینها را به خرافات و بدبختی نشانده اید . به تاریخ جواب بدهید. یا واقعیت را بپذیرید و راه شرافتمندانه را انتخاب کنید .
کسانی است که سالها در عربستان و کشور های عربی رفته و تحقیق نموده اند . و این همه درج تاریخ است .من از خودم نمیسازم .
باید خودت هم تلاش کنی که حقایق را پیدا کنی؟
حالا این مقاله که در کابل پرس? انتشار یافته را هم بخوان .
آنلاین : http://kabulpress.org/my/spip....
30 می 2012, 13:39, توسط گل خان
سلام فراوان برای کنشکا عزیز! برادر محترم تمام این واقعت دارد. ایکاشک ما هم مثلی دیگر کشور ها مفاید ملی را بر شخصی دو روزه ترجع میدادیم. در وطن ما مردم دانشمد و سیاستمدارن مشکل خلق کرده.اگر ما فکر کنیم این واضع وشکار است که روشنفکران ما از دیگران متعصبتر است. واز تعصب اینها دشمنان وطن ما استفاده عظیم میکند.با احترام به امید وحدت ملی و افغانستان پیشرفته.
2 جون 2012, 20:11, توسط نسیم
سلام خدا کند صحیت صلامت با شید البته نظری من است غظب خدا وند روز تا روز در وطن ما زیاد میشود چونکی امروز یک تیداد مردم ما همیشه جنگ با خدا دارد هر چی در منطقه روخ میدید اسلام را پیش میکشد این خودی اش غظب بزرگ است روز تا روز کین های ما در برا بری برا دری خودش زیاد میشود این را خوب بیدانیم تا قلب های ما خود را پاک نکنیم وطن ارام نه میشود چی بعد 2014 چی پیش 2014
30 می 2012, 19:45, توسط jamal
zendabad afghanistan