امان الله امیری درسویدن هنرمند مردمی یا خلقی جنایتکار؟

بادریغ ودرد باید اظهار نمود که امروز شمار اینګونه هنرمندان تقلبی ومافیایی ازنوع خلقی های ګردپا وشترکینه، با آنهمه سابقه های ننګین خلقیګری متاسفانه در خارج ازکشورکم نیست و باشنیدن آوازهای کریه و دلخراشی که ازحنجره بیرون می آورند حالت تهوع به انسان دست میدهد، این آقایون که ازبستر تضادها وعقده های قومی وحزبی سربالا کرده اند نه ازبسترریاضتهای پاک وزلال شباروزی وزانوزدن نزد استادان موسیقی ، اکنون از آدرس قوم وزبان ومحل ومنطقه وارد معرکه ګردیده اند و آرزو دارند که موسیقی وهنررا نیز مثل جنایات ګذشتهء شان درګنداب احساسات فاشیزم تباری به لجن بکشانند، ودرعین حال برمردم بیچاره وتشنه ګان موسیقی منت ګذارند که اګر ما نبودیم ، حالا قرصک پنجشیر وتنبورهء هزاره ګی وغیچک بدخشانی ګوشهای تانرا کر میکرد، بناء شما پشتونها ازما منت دار باشید که ما برایتان دهل می زنیم وشما را به وجد آورده وبالای تان اتن می کنیم.
این ګروه بی حیا وپررو حالا ازطریق بعضی چینل های خصوصی تلویزیونی ، هرکدام، خودشان را ګلهای سرسبد موسیقی معرفی میکنند، چون می بینند که میدان شغالی شده است، وهمه چیز رنګ مافیا را بخود ګرفته است پس چه بهتر ازاینکه موسیقی نیز مافیایی شود،،

بهرصورت سخن برسرامان الله امیری است،مردی که بعداز سالها مبارزه وجنایت درصف سور خلقی های آدمخور ، حالاپوست هنرموسیقی را به تن کرده است، او فکر کرده است که ، موسیقی وهنر مثل برنج ولوبیا وماش ونخود قابل خرید وفروش است، وآنرا میتوان با پول ودارایی وشهرت کاذب ازبازارهای جهان خریداری ودرګلو ها وانګشتهای نا ساز خود وبرادران وپسران ودیګر بستګان فامیلی آنرا جابجا کرد وبعد به قله های شامخ شهرت رسید وازین طریق میشود تمام جنایات ګذشتهء دوران خود و خلقی های همرزم خویش را به باد فراموشی سپرد

زهی خیال باطل! زهی حماقت!

خدمت خواننده ګان عزیز باید عرض شود که. برادران امیری ازاستان لغمان افغانستان بوده بعداز سقوط رژیم دکتر نجیب الله احمدزی به کشورسویدن فرار نموده اند، که برادر بزرګ ویا کلانکار همهء شان امان الله امیری نام دارد که به قول رفیق زرنګار چند تربوز را در یک دست ګرفته است ولی همه تربوزها درحال افتیدن است، امان الله امیری هم، کار قاچاق انسانهارا بدوش دارند وهم فروش برنج وحبوبات را وهم ګاه ګاهی صداهای دلخراشی را بنام موسیقی پشتو ازګلو خارج میسازد. ولی ازآنجائیکه ګرفتن اینقدر تربوز دریک دست آنهم درکشورهای غربی محال است، بدبختانه که ایشان نه هنرمند شایسته ای شدند که صدایش به دلها چنګ بزند ونه هم یک قاچاقبر موفق ونه هم یک تاجر خوب . دربارهء کارهای هنری و آواز خوانی ونوازنده ګی این برادران وپسرهای شان، باید عرض شود که به اندازهء یک توت خشک هم کیفیتی برای شنونده حاصل نمی شود. درکار قاچاقبری هم چندین بار ایشان روانهء زندان ګردیده اند خدا داند که چقدر انسانهای بیچاره ومایوس اززنده ګی در مسیر راه از افغانستان تا اروپا طعمهء امواج خروشان دریاها وخوراک نهنګها ګردیده باشند. آقای امان الله امیری ، درکار تجارت نیز بخاطر عدم صداقت وپاکی در داد ومعامله با مشتری واستفاده اززبان لچک های کوچه وبازار، مشتریان روبه فرار نهاده اند.

رفیق زرنګار که خود چندباری از وی حبوبات وبرنج را خریداری کرده میګوید: چندباریکه از وی برنج خریده ام ملاحظه کردم که دریک خریطه دو نوع برنج باهم مخلوط بوده است،
معلوم است که ایشان ازتاکتیکهای غیر مشروع مثل احتکار وفروش اقلام کهنه وتاریخ ګذشته درکار دکانداری خویش استفاده نموده وازین راه میخواهد صاحب مال وثروت شود..
اینکه ایشان چګونه هنرمندشده اند این موضوع را ازآوازخوان مشهور زبان پشتو استاد شاولی بروایت رفیق زرنګار بخوانیم..

استاد شاولی درین ګفتګوی خودمانی خویش با رفیق زرنګار نه تنها درمورد امان الله امیری بلکه دربارهء تعداد زیادی از فامیلهای فاشیزم قبیله درسویدن وناروی برای بنده خاطرات تلخ خویش را اظهار نموده که بخاطرجلوګیری از اطلال کلام ، صرف همان بخش امان الله امیری را ازمیان دیګر خاطرات تلخ استاد شاولی، ترجمه وتلخیص نموده و بصورت مختصر میخواهم آنرا با خواننده ګان شریک سازم. استاد شاولی میګوید:

چندسال قبل ( بین سالهای ۹۸ تا ۹۹ میلادی) ازکشورناروی یک دعوت نامهء رسمی بدست آوردم که باید به ناروی سفر کنم.دعوت نامه را حسن ولسمل برایم فرستاده بود تا درمحفل عروسی پسرش اشتراک کنم وخوانندهء محفل باشم، من خودم نمیدانستم که درکشور ناروی قانون دعوت از آوازخوانان کشورهای مثل افغانستان وپاکستان ازچه قرار است. من به سفارت ناروی رفتم و ویزای آنکشوررا ګرفتم. رفتم ناروی، درابتدا چنان استقبال ګرم ازمن شد که حتی تصور آن را کرده نمیتوانستم، محفل عروسی هم خیلی با یک شور وهلهله ودبدبه که همه اش ازبرکت من بود به پایان رسید بعداز ختم عروسی هرطرف مهمانی های شخصی مردم شروع شد، پشتونها که خبرشدند استاد شاولی به اروپا رسیده است ازبسیاری نقاط اروپا خودشان را نزدم رساندند ، هرکی درین کوشش بود که شمارهء تیلفون وآدرس مرا داشته باشد تا درشهر ومحلی که زنده ګی میکرد مرا دعوت نموده وکنسرتی به ایشان بدهم، کنسرتها چالان شد هرطرف فرمایشات رنګارنګ دختران جوان وزیبا، موج میزد، بعضی ها آهنګهای را که برای اولین بار درتلویزیون کابل ضبط نموده بودم فرمایش میدادند مانند:
.
څومره ښکلی جانان دی زما ګلرنګ رنګ رنګ وغیره را

با خواندن اینګونه آهنګهای سابقه ام شنوندګانم مرا می یافتند، خاطرات دورانهای سابق شانرا در اذهان شان زنده میساختم، خلاصه اینکه دورهء مزه بود. اما این مزه ها وکیف کردنها دیر دوام نیاورد، چند روز نګذشته بود که حسن ولسمل برایم زنګ زد وتهدید کنان وبا یک لهجهء غیر متعارف وخیلی متکبرانه برایم ګفت : « وا هلکه! یعنی او بچه! تو که حالا در مزه ولذت قرار داری آیا میدانی که چه وقت تاریخ انقضای ویزای تو سپری مشود؟ (ستا د ویزی تاریخ کله ختمیږي)؟ نباید از همان اندازهء که سفارت ناروی برایت ویزه داده است بیشتر درناروی بمانی ، زیرا من بحیث یک پشتون نارویجی قبلا تعهد سپرده ام که مهمان من قبل از ختم مدت ویزه اش این کشوررا ترک میګوید. من در اول بخاطر بختونوالی این موضوع را برایت نګفتم اما حالامجبور شدم که برایت حالی کنم که اینجا موضوع حیثیت وآبروی من نزد مقامات ناروی خصوصا دروزارت خارجه مطرح است و این موضوع خیلی مهم است که قبل ازتمام شدن موعد مقرر، ناروی را ترک کنی وبس تمام

باګفتن همین جملات متکبرانه وی ګوشی را ګذاشت وحتی برای یک ثانیه هم برایم وقت نداد که من باوی حرف میزدم، این کلمات درهمان لحظه مثل یک آب یخ بالای وجودم ریخت، سخت از وجودم متنفرشدم، ازانسان بودنم، ازپشتون بودنم، ازآواز خوان بودنم، ازهمهء انسانها چنان متنفر ګردیدم که برایت هیچ توصیف کرده نمیتوانم. باخودم درفکر فرو رفتم، ګفتم این چه دنیای بی وفا است، تا وقتیکه عروسی پسرش انجام نشده بود، من استاد بودم، دستان من قابل بوسیدن بود، هرطرف دختران وزنان جوان آنها پیش رویم می رقصید اما حالا یک پسر بچه شدم.
ازجایم برخاستم در روی دیوار اطاقم ، یک آئینهء بزرګ نصب شده بود،به آئینه نزدیک شدم که درآن ، آثار وعلایم بچګی و دوران شباب ومستی ام را ببینم تا مګر مرهمی شود برای زخم زبان ولسمل، اما متاسفانه آنرا بچشم ندیدم ، آئینه برایم ګفت: شاه ولی! نخیر! خودت را فریب نده،. ازآن دوره های بچګی ، نشاط ومستی چیزی در سر ورویت نمانده است، آن موهای مجعد وزیبا را که با چه شوق وعلاقه نزد بهترین سلمانهای منطقهء زنده وانان، نزدیک پل محمودخان امروزی در شهرکابل اصلاح میکردی دیګر آن موها درسرت نمانده است، آری ! آئینه راست میګفت ملاحظه کردم وبا خودم ګفتم که قواره ام نیز دیګر آن زیبایی دوران بچګی را ندارد، باخودم ګفتم بر پدر تو ولسمل لعنت توانسان بی ناموس که مرا حالا هلک میخوانی بدون شک این هلک خواندن تو نه پخاطر مهربانی وشفقت بلکه بخاطر توهین بوده است.
باخودم درهمان آئینه فیصله کردم که نباید با این مردم بی ناموس از صداقت بیش ازحد کاربګیرم که خودم وزنده ګی ام را قربان کنم.

من واقعا برسر دوراهی قرار ګرفتم، درهرمحفلی که میرفتم هرکس برایم میګفت: شاولی خانه! متوجه باش که تو یک چانس طلایی بدست آورده ایی دیګرباکستان چه میکنی که میروی؟ همین جا پناهنده شو! خودت را تسلیم پولیس بساز! پروندهء سیاسی برایت درست کن درظرف چندماه قبولی، اولادهایت نیز قبول میشوند، من با خودم هرروز درجنګ بودم، نمیدانستم چه قسم تصمیم بګیرم، راستش ازیکطرف زنده ګی من درباکستان هم بد نبود، حیثیت هنری داشتم، با نوازنده ګان وآهنګسازان پشتون درتمام مناطق پختونخواه ارتباط داشتم رادیو وتلویزیون ایالتی درخدمتم بود، نازهایم را دولت باکستان می برداشت، کدام کمبودی خاصی درزنده ګی ام احساس نمیکردم، ولی ازطرف دیګر پیشرفت وقوتګیری روز افزون طالبان همیشه مرا به تشویش می انداخت وهمیشه این سوال در ذهنم خطور میکرد که اګر این وضعیت طالبانی به همین منوال انکشاف کند آیندهء اولادهایم چه خواهد شد. دریک دلهره واضطراب شدید روحی قرار ګرفتم. باخودم میګفتم: نشود که روزی پښیمان شوم، اولادها وخانمم مرا لعنت کنند، که درزنده ګی یک چانس را خدا برایت داد واز آن استفاه نکردی، حالا بچش این عذاب طالبان وملاها را که هرروز قمچین وشلاق شریعت برجسم ات فرود میاید، خوب خلاصه روزی صد دل را یکدل کردم وبه مشورهء بعضی از دوستان که ګویا کشور سویدن مهربانی خاصی به هنرمندان دارد باید آنجا رفته وخودم را تسلیم پولیس سویدن سازم، همان بود که ناروی را بدون اینکه به ولسمل زنګی بزنم ترک دادم ورفتم به سویدن، خودم نیز نمیدانستم که پروندهء سیاسی چطور آماده میشود، چه باید بګویم ، این مسایل را اصلا کسی بمن مشوره نداده بود، خوب خلاصه هرچه یاد داشتم آنرا دریک روز بارانی در دفتر اداره مهاجرین سویدن به کمک یک ترجمان افغان ګفتم . اما خبر نبودم که ولسمل بی ناموس، درسویدن خصوصا درشهرمالمو، اقارب ونزدیکانی دارد وآنها دایما باهمدیګر درتماس تیلفونی میباشند، چند روزی نګذشته بود که مکتوبی از ادارهء مهاجرت سویدن برایم آمد که باتو ملاقات داریم، رفتم دیدم که حسن ولسمل بی ناموس تمام اسناد ومدارک، کاپی باسپورت ویزه وغیرهء مرا از ناروی به پولیس سویدن فرستاده ودرخواست کرده است که این شخص راازکشورسوید اخراج نمائید

خلص اینکه دوران بدبختی وبی سرنوشتی من درکشورسویدن آغاز ګردید، همین قدر چانس آوردم که مقامات سویدنی از اخراج و دیپورت فوری ام به پاکستان جلوګیری کردند ولی دریک تشنج روحی وحالت بلاتکلیفی محض افتیدم.

مرا به شهرمالموی سویدن بردند، درآنجا مرا با یک تعداد اشخاصی که خودشانرا به دیوانګی زده بودند، هم اطاق ساختند، ولی تمام شان به نوبت بعدازګذشت چندماه یکی پی دیګری اجازهء اقامت دایم دریافت میکردند وبمن فخر میفروختند، نن پلانکی قبول شو، اونن پلانکی قبول شو، امروز فلان نفر قبول شد ، روز دیګر فلان نفر قبول شد، باید بخاطر خوشی هریکی محفل خوشی ګرفته میشد ومن بیچاره که هم اطاقی این دیوانه ها بودم برای شان باید با دل پرخون ولبان پرخنده غزل میخواندم، خلاصه اینکه، آنجا با امان الله آشنا شدم، این لغمانی چالاک فقط درغم این بود که ازمن چه قسم استفاده کند، همیشه باخودم میګفتم که عجب دنیای است خدایا واقعا همان ضرب المثل مشهور اینجا صدق میکند که بز درغم جان وقصاب درغم چربو، درآن حالت پریشان روانی که من داشتم، او ازمن میخواست که باید به او و اولادهایش موسیقی را بیاموزانم. ..........................) ادامهء این داستان متاسفانه ازنظرمن دیګر ازچارجوب عرف واخلاق اجتماعی بیرون شده است لذا ازنشر آن معذرت میخواهم (بهمن) ختم

خلص داستان استاد شاولی بزرګ این است که سرانجام وی را انجنییر شیردل سنګین وزیر مخابرات کنونی درکابینهء حامد کرزی کمک نموده تا به شکل قاچاقی به کانادا پناهنده شود
درین ګفتګو، استاد شاولی از وقایع خیلی عریان سکسی با تعدادی از زنان ودختران مربوط یکتعداد فامیلهای خلقی ها وطرفداران نجیب الله احمدزی درسویدن پرده برداشته است که بنده بخاطر بی ربط بودن آن وقایع به موضوع حاضر بحث ، ازنوشتن آن خود داری ، میکنم
موضوع دیګری را که رفیق زرنګار از آن شهربرایم نګاشته است دربارهء یکی ازپسران امان الله امیری است که خودرا درتلویزیونها بهیر امیر معرفی کرده است.

زرنګار میګوید: روزی درکتابخانهء عمومی شهرمالمو مصروف جستجوی یک کتاب بودم که دیدم این جوان بی هنریعنی بهیر امیری با یک تعداد هم قماشان خویش وارد اطاق ګردید، درآنجا یک تعداد جوانان هزاره تباری که تازه وارد سویدن شده اند مصروف خواندن ومطالعه بودند، ابتدا متوجه نبودم ولی ناګهان دیدم که این هنرمند بی هنر بهیر امیری، آن جوانان بیچارهء بی واسطهء هزاره را تهدید کرده ګفت: برو دیګه! دیګر پشت سرت را نګاه نکن ورنه همین کتاب را در رویت می زنم، من پنداشتم که شاید اینها باهم شوخی میکنند ولی زمانیکه به نګاه های بهیر امیری متوجه شدم دیدم که قضیه جدی است، آن هزاره های بیچاره که نه اجازهء اقامت داشتند ونه هم ازقوانین سویدن بصورت درست اطلاع داشتند ، بدون اینکه از امراین جوان سربیچی کنند راه خودشان را ګرفتند و محل را ترک دادند، من دلم آرام نګرفت، آن جوانان را تعقیب کرده از آنجا خارج شدم وآن جوانان هزاره را ګیر کردم، بعداز سلام وعلیکی از آنها پرسیدم. میبخشید برادرها شما در آنجا روی چه موضوعی با آن جوان ناساز شدید؟

آنها اول میخواستند که جواب نګویند ولی بعدها که متوجه شدند که من کدام نیت شریرانه ندارم، برایم ګفتند این چند تا پسر جوان پشتون زمانیکه متوجه ما شدند به زبان پشتو ازهمدیګر دربارهء هزاره ها ونژاد هزاره به شکلیکه مارا غیرمستقیم اذیت کنند باهم به ګفتګو پرداختند ما برای شان ګفتیم که شما دربارهء هزاره ها چه میګوئید؟بس، همین بود که آن جوان مارا تهدید به زدن کتاب کرد.»

زرنګار میګوید: من به آن جوانان هزاره ګفتم که اګرشما خواسته باشید همین اکنون من به پولیس زنګ میزنم. دیدم که جوانان هزاره به این موضوع علاقه نشان ندادند وګفتند چه میکنی بیادر، نام خودما تاهنوز درسویدن به قلم پنسل نوشته نشده است حالا حوصلهء دعوا را درین وقت با این احمق ها کی دارد؟

من نیز قانع شدم ودانستم که آنها حق بجانب اند و ازتصمیم خویش منصرف ګشتم، اګر شرایط آن جوانان کمی خوبتر می بود من بدون هیج شک وشبهه ای سوته بزرګی را در........ همهء آنها بشمول رهبرشان بهیر امیری داخل می نمودم» با احترام زرنګار

؛.
ازهمه وحشتناکتر این موضوع است، که این هنرمند بی هنر، امان الله امیری، درکشور اروپایی دارای دو خانم بوده، ویکی از آنها را جبرا درحالیکه از شوهر اولی اش ، صاحب یک طفل هم بوده درهمان زمانهای که ملګری تره کی فرمان آزادی زنها را صادر نمود، این خلقی انقلابی وپرشور وحالا هنرمند، شوهر زن اول را بخاطر اختلافات قبیلوی ورقابتهای خانواده ګی به قتل رسانده است و زنش را چون مال غنیمت تصاحب کرده است، کجای این کارها با اخلاق یک هنرمند با اخلاق یک کمونیست ولا اقل با اخلاق یک انسان با شرف وبا وجدان مطابقت دارد؟

درآخر دوباره عنوان مقالهء خویش را تکرار میکنم سوال را می پرسم که . امان الله امیری هنرمند مردمی یا خلقی جنایتکار؟

عکسها وتبصرها:

شاعری ګفته است:
چو اسباب بزرګی نیاری بدست
بجای بزرګان نباید نشست

به نظر این خلقی ګردپا اسباب بزرګی ، در دنیای موسیقی، صرف بدست آوردن هارمونیه، وادا نمودن اکتها واداهای ظاهری هنرمندان دیروزی وامروزی است، امان الله امیری، درین عکس چنان معلوم میشود که ګویا در دنیای خیالاتش وی درجایګاه مرحوم محمد دین زاخیل . نشسته است .

زاخیل شدن و اولمیز شدن قبل ازهرچیز دیګر ، درپهلوی یک عمر ریاضت وپشتکار، پاکی، ایثارګری، علوهمت، صداقت وجدانی وآزاده ګی روح، خالی بودن نفس از امراض فاشیسم قبیلوی وغیره را میخواهد، هیچ یکی ازبزرګان موسیقی کلاسیک وفولکلور افغانستان به ساده ګی برمسند استادی تکیه نزده اند. راه آنها باراه فاشستان قومګرای پشتون خلقی وطالبی وګلبدینی یکی نبوده ونیست.

تاریخ ثابت کرده است و این یک قاعدهء عمومی نزد تمام فاشیستهای جهان است که فاشیست در هرده سال یکبار چهره عوض میکنند ولی ماهیت اصلی وفاشیستی شان هرګز تغیر خوردنی نیست، اینها زمانی انقلابی دو آتشهء لائیک استند وزمانی هم ملا وآخوند وزمان دیګر مثل این آقا هنرمند وغزلسرا. ایشان یکبار هوای وکیل شدن در پارلمان مافیایی کرزی را نموده بودند که مګر بتوانند برکرسی پارلمان نیز تکیه زنند ولی بخت با ایشان یاری نکرد. ملګری حبیب الله غمخور علت ناکامی وی را درانتخابات پرازتقلب پارلمانی افغانستان در سال ۲۰۰۹ میلادی، در بی پولی وی میداند.

بح بح! این جوان با این ظاهر مودب و فیشنی، همان بهیر امیری است که ذکر خیرش دربالا رفت . بهیرجان امیری، فرزند دلبند امان الله امیری است که هنوزهم حس هزاره ستیزی، ونفرت ازقوم هزاره در تمام تار وپود بدنش چنان موج میزند که اګر دست اش برسد درهمان کشور سویدن نیز همهء هزاره هارا قتل عام خواهد کرد. این است آن تربیهء سالم ملی که پدرش ودیګر خلقیهای آدمخور برای اولادهایشان در اروپا داده اند. این جوان درهمین لحظه خودش را احمدظاهر زمان پنداشته است.

از راست بطرف چپ درقطار اول، نفر دومی پسر اندر امان الله امیری که ګفته میشود پدرش را امان الله امیری درسالهای حاکمیت دیکتاتور مآبانهء حفیظ الله امین فاشیست وتره کی کشته است ومادرش را مثل مال غنیمت بخویش نکاح کرده است.

درین عکس، نفر دست چپ که آلهء موسیقی کاسیو را میخواهد با آواز کبیرجان امیری وفق دهد، ادریس درانی نام دارد.

ادریس جان درانی واقعا جوان پرکار و با استعداد درعرصهء موسیقی است، ولی اومانند دیګر درانی ها ومحمدزایی های کابلی درکشاکش قومیت وزبان ګیرمانده است، زیرا قومګرایان افراطی پشتون، قبل از دیګر اقوام و تبارهای غیر اوغان افغانستان پشتونهای فارسی شده را عامل عقبمانی فرهنګ وزبان پشتو میدانند. آنها خواست شان ازخداوند این است که : خدایه هیڅ پښتون بی پښتو مکړې . خدایا هیج پشتونی را در روی زمین بی پشتو نساز. یعنی فرهنګ وزبان پشتو با فردیت وشخصیت هرپشتونی ګره خورده است. بناء جوانانی ازنوع ادریس جان درانی باهمهء استعدادی که دارند درمیان دوسنګ آسیاب قرار ګرفته اند.

نکتهء دیګر اینکه درین عکس چنانچه ازسیمای ادریس جان درانی معلوم میشود، آواز ناموزون وبی سر وکریه خواننده بالای اعصابش تاثیر بد کرده است، وآثار خشم وغضب ازسیمای وی نمایان میباشد. ادریس جان درانی هرقدر که دستان خویش را به پرده های مختلف کاسیو بالا می برد ولی بازهم کرچ کبیر جان امیری را نمی یابد.

کبیر جان امیری برادر کهتر امان الله امیری که ازنظر استعداد هنری صفر ولی ازنظر اخلاق اجتماعی در درجهء خوب قرار دارد چنانچه درمقاله ای قبلی ام نیز نوشته ام که درصحبتهای پالتاکی وی بدیګر جوانان فاشیست پشتون درشهرمالمو ازطریق رایانه اش نصیحتهای خوبی کرده تا بدیګر اقوام وتیره های کشور دشنام نزنند.

یاهو

بااحترام
پرویز بهمن

ایمیل تماس:

parvisbehman rocketmail.com