به ایتالیا خوش آمدید؛ پنج مستند درباره پناهجویان در یک فیلم!

این مستند در حقیقت پنج فلم کوتاهی ست که زند گی واقعی پناهجویان در پنج شهر ایتالیا را دنبال کرده است. اما آنچه این پنج داستان را هم وصل می کند درد مشترک جامعه پناهجویان است که مرزها را می شکند. درد دوری از وطن، رویارویی با تبعیض و نقض حقوق پناهجو و پناهنده از طرف کشور میزبان و برخورد سرد جامعه و زندگی در سایه ترس - فاشیزم، نکته هایی اند که این پنج داستان را به هم بخیه میزند و آنرا یکی می سازد. زبان این مستند انتقادی است ، اما کارگردانان این مستند به شکل ماهرانه ی راه های بیرون رفت از بحران حاکم و نبود اعتماد بین مهمان ومیزبان را جستجو نموده است.

این مستند ترس از پناهجو در جامعه ی میزبان و نداشتن اعتماد به آنها را که اکنون به مشکل عمده ی برای پناهجویان در جامعه غربی تبدیل شده است، ریشه یابی نموده و برای بیرون رفت از این مشکل؛ تلاش در جهت بوجود آمدن شناخت متقابل بین مهمان و میزبان را پیشنهاد کرده است. تاکید مثبت بر شناخت فرهنگ ها به مثابه یک ابزار قدرتمند واحترام به فرهنگ های متفاوت و مورد پسند این مستند را در جامعه ایتالیا به شکل بی سابقه محبوب ساخته واکنون از طرف مردم به شکل گسترده ی مورد استقبال قرار گرفته است.

" ترس از پناهجویان مسلمان در کشور ایتالیا همیشه موضوع داغ دررسانه ها بوده است. در سال 2009 دولت ایتالیا قانونی را با عنوان" SECURITY PACKAGE THE" به تصویب رساند که در آن نسبت به افزایش مهاجرین به خصوص از کشور های اسلامی هشدار داده شده بود. کارشناسان مسائل اجتماعی در ایتالیا معتقد هستند که پس از حملات یازدهم سپتامبر2001 در امریکا؛ داشتن ترس از پناهجویان مسلمان در اروپا را افزایش داده است".

نکته دیگرو قابل توجه در این مستند، نمایش استعداد های خارق العاده و پنهان در وجود پناهجویان است. سینما گران جوان پناهجو در این مستند، به مخاطبانش با زبان تصویرو مستند بیان داشته اند که اگر به استعداد های " پناهجو" توجه شود و فرصت های برای آنها داده شود، آنها می توانند دربخش های مختلف جامعه ایتالیا نقش سازنده و قابل ملاحظه ی داشته باشند.

گوشه های از داستان

1- زن افریقایی که ماه ها به دنبال پیدا کردن کار از این شهر به آن شهر سفر می کند ولی هیچ کسی به درخواست کار او جواب مثبت نمی دهد. اما او بازهم ناامید نمی شود و با توانایی که دارد؛ با دست خالی رستورانتی را در یکی از شهر های جنوب ایتالیا تاسیس می کند. این زن افریقایی پس از تاسیس رستورانت، علاوه از اینکه می تواند به مشکل مالی خود و فامیلش رسیدگی کند، دست به کارهای خیریه میزند وکوشش می کند به پناهجویان تازه وارد نیز کمک کند، او باتمام توانش برای آماده کردن سرپناه برای پناهجویان، حتا در خانه شخصی اش تلاش می کند.

2- بازیکن ملی پوش سومالیایی که سه سال است به ایتالیا درخواست پناهندگی کرده است، با آنکه حتا سرپناهی برای زندگی کردن ندارد، باحضور در بازی های فوتبال هنرش را به نمایش می گذارد تا بتواند از این طریق مفید بودنش را ثابت کند. این بازیگر فوتبال که در کشور خودش"سومالی" شهرت خوبی داشته است؛ برای حضور در یک بازی در شهر روم پایتخت ایتالیا، به خاطر اینکه پولی برای خرید تکیت قطار ندارد، چهار بار جریمه می شود. او پس از دوازده ساعت فاصله بین شهرمیلان و روم را پشت سر میگذارد و بالاخره در بازی حضور یافته و بانمایش حرفه اش توجه بسیاری را به خودش جلب می کند. بازی حرفه ی او بالاخره شانس جذب شدن به یکی از تیم های شهری در ایتالیا را برایش به ارمغان می آورد.

3- نویسنده و خبرنگار افریقایی که ده سال است در ایتالیا زندگی نموده و در مکتب ابتدایی تدریس می کند، از خاطرات تلخش سخن می گوید. داستان این نویسنده افریقایی سخت رنج آور است. او می گوید زندگی اش در ایتالیا توام با وحشت و ترس بوده است. این نویسنده افریقایی در باره کابوس زندگی اش می گوید : چند سال پیش در ایستگاه مرکزی شهر میلان از طرف یک گروه ناسیونالیست ایتالیای به خاطر سیاه بودنم مورد حمله قرار گرفتم و با ضربات چاقو به شدت زخمی شدم، پس ازآن زندگی ام همیشه در سایه ترس و کابوس پیش رفته است و من هیچ اطمینانی ندارم تا به خود اجازه دهم به تنهایی در بعضی از محلات میلان گشت و گذار کنم.

4- کودک خورد سال افغانستانی که به خاطر جنگ و بد بختی از کشورش گریخته و اکنون در یکی از مراکز نگه داری پناهجویان در شهر ونیز زندگی می کند، با و جود کمترین امکانات زندگی در کمپ، می خواهد درس بخواند و روزی بتواند به افغانستان برگشته و از طریق آموخته هایش به مردم افغانستان کمک کند. این کودک در محیط مکتب الگویی خوبیست برای هم سن و سالان ایتالیایی اش که تمام امکانات را برای تحصیل و آموزش در اختیار دارند اما به نحوی خوبی از این امکانات استفاده نکرده اند.

5- فامیل کرد از کشور ترکیه به ایتالیا پناهنده شده و در جنوب این کشور زندگی می کنند. این فامیل از مخالفان دولت ترکیه و از اعضای جنبش آزادی بخش کردستان هستند. آنها در تلاش هستند کودک خود را در محیط آرام و دور از جنگ بزرگ کنند و آرزو دارند هنگامی که کودک شان بزرگ شد؛ کشور به نام کردستان داشته باشند تا به آنجا برگشته و در سایه صلح و آرامش زندگی کنند.

ماه گذشته برای اولین بار این مستند در شهر های مختلف ایتالیا به نمایش گذاشته شد و شبکه 3 تلویزیون ملی ایتالیا نیز بخش هایی از این مستند را پخش کرد.

الوک امیری یکی از کارگردانان جوان هزاره افغانستان که قسمت زندگی کودک پناهجوی افغانستان را با عنوان"Best Wishes For You" کارگردانی کرده است؛ قبل از نمایش مستند در خانه ی سینمای ونیز به خبر نگاران گفت: هدف ما حل مشکلات پناهجویان در جامعه ایتالیا است. ما فکر می کنیم اکثر مشکلات به خاطر نبود شناخت بوجود می آید. ما برای شناخت متقابل و برای داشتن یک نقش مفید در جامعه، اولین قدم را برداشته ایم. این حرکت با ابزار فرهنگی و به ویژه با زبان سینما به پیش خواهد رفت. ما از جامعه ی میزبان نیز می خواهیم دراین راستا با ما همگام شوند. آقای امیری گفت؛ چه بخواهیم و چه نخواهیم دنیا به سوی گلوبلایزیشن و یکی شدن پیش می رود و فکر کنم تا چند سال آینده ادعای سرزمین تنها متعلق به "من" مفهومی نخواهد داشت. پس در این گیرو دار جامعه ی پیروز است که اولین قدم را بردارد و کوشش کند نقطه های تلفیق خورده فرهنگ ها را دریافته و برای داشتن یک فرهنگ بزرگ و همه جانبه تلاش کنند. آقای امیری همچنان گفت؛ مردم ایتالیا باید متوجه باشند که حاشیه راندن جامعه ی پناهجو به ضرر آنها است. باید راه های را جستجو کرد که چگونه می شود از انرژی های پنهان و فرهنگ های متفاوت در پیش رفت جامعه استفاده کرد.

الوک امیری متولد ولایت غزنی است. او وقتی از افغانستان مهاجرت کرد تنها 10 سال سن داشت. امیری می گوید جنگ و بدبختی دوران کودکی ام به عنوان شیرین ترین دوران زندگی از من ربود و من واقعیت های سختی در خاطره ام دارم که باید با زبان سینما آنرا برای نسل های بعدی روایت کنم. امیری می گوید 4 سال با وجود اینکه کودکی بیش نبوده است در ایران کار کرده است. او می افزاید مثل یک کودک پس از رسیدن به ایران به عنوان یک کشور همسایه و هم زبان دوست داشتم تحصیل کنم و لی نداشتن مدرک و جو حاکم این فرصت را به من نداد و مجبور شدم ترانه های کودکی ام را در یک کارخانه ی سنگ بری در ایران با خود زمزمه کنم.

امیری در سال 2006 وارد ایتالیا شد و خواست فرصت های از دست رفته را جبران کند. او به کمک یکی از استادان دانشگاه ونیز توانست شامل مکتب شده و به تحصیل خود ادامه دهد. امیری اکنون مشغول تحصیل در رشته انجنیری برق است. او سه سال است فعالیت در عرصه ی سینما را نیز به شکل حرفه ی دنبال نموده و در چند فلم کوتاه نیز نقش بازی کرده است. برای اولین باردر سال 2009 فلم کوتاهی با عنوان " در جستجوی خانه" ساخت. این فلم کوتاه او در بخش جشنواره بین المللی سینمایی ونیز در همان سال نمایش داده شد و مورد پسند تماشاگران قرار گرفت.