آدم های کوچک ، سرقت های بزرگ !

جلال بايانی يک سارق ادبی است ياداکتر؟

آدم های کوچک ، سرقت های بزرگ !
بقلم نثار احمد

وبسايت آريايی ، در گزينش مقالات و مطالب ، سهل انگار است و تنبل وبی کفايت. شايد ، بسياری از وبسايت های افغان که انترنتی تهيه ميشود، چنين باشد؛ مديران اين رسانه ها، نه مطالعات ادبی دارند نه حس قوی شناخت خوب وبد، نه مزيت مسووليت پذيری در برابر تاريخ و فرهنگ و مردم! همينکه از نظر تکنيک و فن کامپيوتری ، اندک مهارتی در خويشتن ديدند، در تدارک رسانه انترنتی ، آستين بر ميزنند و در ميانه کار ، رسانه را ، در وادی سرگشته گی، و بلاتکليفی رها می کنند ، هرچه باداباد!
در هفته پيش ، سايت آريايی، مطلبی را در مبحث ، زبان شناسی و ادبيات به نشر سپرد، با امضای نگارنده ای بنام « ماريا دارد»! اين خانم ، حد آخر سقف سوادش تا اکنون اين بوده که با هنرمندی ، مصاحبه کند يا در باره بهار و تابستان ، نوشته ای را از جايهای ديگر بردارد و با دستکاری مختصر، به اسم خويش اشاعه دهد، اما چون ميدان نويسندگی انترنتی را « شغالی» يافته، اينک در مباحث خاص زبانشناسی نيز قد بلندک ميکند! پراگراف مضمون اين خانم را با عنوان آن نقل ميکنم :
( تصفيه کلمات عربی و عواقب آن )

روز دوشنبه تاریخ (۱۳) فبوری سال (۲۰۱۲م) تلوزیزون آریانا که بمسوولیت جناب نبیل مسکین یار نشرات مینماید ُ نظر به اطلاع یکتن از دوستانم - تماشاه نمودمُ موضوع داغ آن برنامه روی زبان دری یا فارسی میچرخید.

برایم خیلی تعجب اور بود که چرا مردم ما آنقدر بی مضمون شده اندُ درحالیکه در سرزمین بلا کشیده ما حوادث انقدر زیاد وداغ است که نباید در این شرایط اساس روی حرفهای خیلی بیمقدار وقت را ضایع نمایم. در چنین شرایط که از شرق تاغرب بشمول همسایه های ناخلف ما تیغ از نیام کشیده اند و بدنه زحمی وطن ما را میتراشند باهم خو دما وسیله انتقال افتخارات فرهنگی خود برای بیگانه گردیم ؟؟؟ با تاسف شرم آور است. بعضاٌ دوستان دانشمند و آگاه ما در سایت ها غیر مسوولا نه ( افغانستانی) مینویسند و یا در باره پشتونهای وطن خویش حرف های نادرست و از جانب آنها نیز با کلمات زشت جواب نوشته میشود و هم چنان سگهـ وهندوهای آن سرزمین را توهین مینمایند.

هرگاه مسله بالای زبان دری و یا فارسی و نژاد آریایی باشد تحقیقات اخیر نشان میدهد که اصلاٌ ایرانی ها نژاد آریایی نیستند و زبان ساسانی پهلوی در زمان فتوحات عربها در ایران محوه شده بود موقعیکه عربها از ممالک مفتوحه دست شان کوتاه گردیدُ زبان فارسی دری و یا زبان ما از طرف شرق ( از افغانستان) داخل ایران شد و زبان از بین رفته ساسانی ایران را دوباره اعاده نمود. ...)

شدت کم سوادی را بنگر : منظور از تصفيه( صاف کردن آب) گويا « سره سازی» است!نوشتن «تماشا» بصورت « تماشاه (؟) نگارش « شرايط حساس » به گونه « شرايط اساس(؟)
.« در چنین شرایط که از شرق تاغرب بشمول همسایه های ناخلف ما تیغ از نیام کشیده اند و بدنه زحمی وطن ما را میتراشند باهم خو دما وسیله انتقال افتخارات فرهنگی خود برای بیگانه گردیم »
يعنی چی ؟ شايد ميخواهد بگويد ، اگر لسان دری ومصطلحات ملی(!) را حفظ نکنيم، افتخارات فرهنگی ما به دست همسايه های( ناخلف؟) می افتد!
و در اخير ميگويد: ايرانی ، اکنون ، ديگر آريايی هم نيست! سگ که باشد!
واقعا که اين خانم از اعجوبه های روز گار است، با چنين املاء و انشاء و کشفيات نادری!

بايد بگويم سرقت آثار ديگران ، حتا شعر و داستان و جزوه سايرين، به شدت ميان افغانان قلمزن ، شايع شده است، اين آدم ها حتا لقب و اسم و رسم سعدی و حافظ و سنايی را نيز غصب می کنند ، يعنی يک شاعر مبتدی که هنوز فرق مبتدا و خبر و وزن و قافيه را نميکند، در پايان مطلب اش ، نوشته است ، سيد زيور سعدی و ديگری در ختم شعر خويش نوشته است، داوود حافظ ! بگذريم .
يکی از گردانندگان اصلی، وبسايت آريايی، شخصی به اسم جلال بايانی است ، اين شخص به همراهی جليل پرشور و عزيز جرات، گويا هفته نامه آريايی را تهيه و تنفيذ ميسازند!

آقای جلال بايانی که خود را « داکتر جلال بايانی» معرفی ميدارد؛ گاه نوشته های ديگران را با مختصردستکاری به اسم خويشتن ، اشاعه ميدهد ، با خونسردی و تهوری شگرف!
نخست به بخشی از يک مطلب توجه کنيد که در وبسايت ايرانی ( ميزان قلم) به خامه نويسنده ای به اسم داريوش ايزد يار درج شده :

«... به نام آن کسی که به حرمت قلم سوگند خورد :

هم میهن عزیز!

مام وطن گرامی است و این لقب از بهر آن یافته که تقدس و ارزشمندیش همپایه مادر است که فرزندان بسیار در دامن خود می پرود و مرارت و تلخیِ فرزندان کوچک و بزرگش را به جان می خرد. در بهای او آن بس که پیامبر اسلام، حب وطن را نشانه ای از ایمان می داند. چرا که وطن خانه وجود است، و وطنِ هر انسان بهشت اوست و آرام گاهِ سال خوردگی اش. نوزادی و پیری اش در دامنِ او سپری می شود و حتی پس از مرگ، کالبدش در دلِ آن جای می گیرد، مگر آن که دور از او باشد که در آن صورت گرد تلخِ غربت بر چهره و کالبدش می نشیند. وطن مأمن نیاکان است و رستنگاه فرزندان و از این بابت، هیچ مهری همپایه حب وطن ارجمند نیست مگر عشقِ پروردگار، که آفریدگار وطن است.

ما در این وطن و عشقِ او مشترکیم. و از این نظر با هم برادریم و خواهریم. چرا که مام وطن، مادر همه ماست. و ما همه لب بر پستان او نهاده ایم و شیره جانش را مکیده ایم و بالیده ایم تا به پایه انسانِ کاملی رسیدیم و اینک، در برابر یکدیگر، همچون برادران و خواهران، مسئول و متعهدیم. تعهد نانوشته ای که بیش و کم، هر خردمندی بر آن آگاه است. چرا که وطن خانه ماست و هر آن که در آن نفس می کشد همخانواده ماست و حرمتِ خانواده بر هیچ کس پوشیده نیست.

خواهر عزیز، برادر گرامی؛ هموطن من

اینک، این وطن، خانه من و تو و پرورشگاه فرزندانِ ما در آستانه ویرانی است. دیوارهایش ترک خورده، در و پنجره هایش شکسته، ستون هایش سستی گرفته و بر سقفش هر لحظه امکان فرو ریختن است. فرزندان کوچک ما و نورسیدگان دلبند ما در خطرند. خطر ویرانی و آوار! پس به هوش باشیم و آنها را دریابیم.....»( ختم نقل قول)

اينک مدخل يا پراگراف آغازين نوشته ی از جناب داکتر جلال بايانی را اقتباس ميداريم که زير نام ( مادر ميهن ، خون گريه ميکند!) هفته قبل در رسانه آريايی ، درج شده است:

( ... مام وطن گرامی است و این لقب از بهر آن یافته که تقدس و ارزشمندیش همپایه مادر است که فرزندان خلف در دامن خود می پرود و مرارت و تلخیِ فرزندان خوب و بد اش را به جان می خرد. . چرا که وطن خانه وجود است، و وطنِ هر انسان بهشت اوست و آرام گاهِ سال خوردگی اش. نوزادی و پیری اش در دامنِ او سپری می شود و حتی پس از مرگ، مرگ در کوه ، دشت ، صحرا ! کالبدش در دلِ آن جای می گیرد، مگر آن که دور از او باشد که در آن صورت گرد تلخِ غربت بر چهره و کالبدش می نشیند يگانه درد غربت است. وطن مأمن نیاکان است و رستنگاه فرزندان و از این بابت، هیچ مهری همپایه حب وطن ارجمند نیست ، ما در این وطن بنام افغانستان و عشقِ او مشترکیم. و از این نظر با هم برادریم و خواهریم. چرا که مام وطن، مادر همه ماست. و ما همه لب بر پستان او نهاده ایم و شیره جانش را مکیده ایم و بالیده ایم تا به پایه انسانِ کاملی رسیدیم و اینک که حاکم اين وطن شديم ، در برابر یکدیگر، همچون برادران و خواهران، مسئول و متعهدیم. تعهد نوشته ای که بیش و کم، هر خردمندی بر آن آگاه است. چرا که وطن خانه ماست و هر آن که در آن نفس می کشد هم خانواده ماست و حرمتِ خانواده پير و برنا ، مرد وزن آن بر هیچ کس پوشیده نیست. اینک این وطن محبوب ما ، خانه من و تو و پرورشگاه فرزندانِ ما ديگر ویرا نه بيش نيست ، پير اش ضعيف تر، جوانش پيرتر است. دیوارها و بام هايش ترک خورده، در و پنجره هایش شکسته، ستون هایش سستی گرفته و بر سقفش هر لحظه امکان فرو ریختن است. فرزندان کوچک ما و نورسیدگان دلبند ما در خطرند. خطر ویرانی و آواردر نزديک کاخ های قدرت و دالری در دشت بگرامی .....)ختم مطلب آقای بايانی .

نميدانم ، اينگونه کارها جز شيادی ، چه اسمی ميتواتد داشته باشد!
بايد متذکر شوم که قلمزن گرامی جناب فريد زرنگار نيز اين خبط و خطای قبيح جناب بايانی را ملتفت شده اند و درين مورد اشارتی در سايت « پندار» داشته اند !