فاروق وردک کتاب صنف اول را نخوانده است ؟!

این اولین بار نیست که در حکومت آقای " بازیچه " ضعف و فساد دیده می شود. در این کاروان پیر و خسته، جناب وزیر معارف جهموری اسلامی افغانستان هم شمولیت دارد. فاروق " وردک " کسیکه در جرگۀ امن منطقه ایی منحیث معاون ، وزیر دولت در امور پارلمان و فعلاً وزیر معارف ایفای وظیفه می کند، یکی از با اعتمادترین شخصیت این رژیم دست نشانده نزد آقای " کرزی " است. با گذشتاندن دونیم دهه جنگ و ویرانی تمام شریان های اساسی جامعه ما ازبین رفته است، معارف هم از این رویداد ها در امان نمانده است ، اگر وضعیت معارف گذشته ی کشور ( قبل از حاکمیت 30 سالۀ جهل ) را با حال در مقایسه بگیریم با روشنی می یابیم که افغانستان در گذشته دارای نظام تعلیم و تربیت کارا، معلمین تحصیل کرده و آموزش دیده، نصاب تعلیمی درست و صحیح، و فارغان آگاه و روشن، بود که این خود دستآوردی به مدیریت کشور و کارایی وزارت داشت ، و اینک دستآورد معارف فعلی ما :

"شمولیت اطفال در مکاتب ابتدائیه و متوسطه در سال 2000 که به تعداد یک میلیون بود، در سال 2008 به 6.2 میلیون که ازاین میان 35% شاگردان را دختران تشکیل می دهد، ارتقا کرده است." اگر این را که از لحاظ کمی در تعداد متعلمین تغیرات رونما گردیده، دستآوردی در تعلیم و تربیت کشور بدانیم در مورد کیفیت درس که به نسبت قدیم به عقب رفته ایم چه بگویم ؟ ویا " در سال 2001 فقط 2680 معلم مرد در مکاتب رسمی ایفای وظیفه می نمودند که در سال 2007 این رقم با موجودیت 158275 معلم 7 برابر شده است. و ازاین میان 28% یا 45514 نفرشان معلمین زن می باشند." ، اینهم دستآورد دیگر حکومت فعلی ما!؟
اگر معیار را کمیت قرار بدهیم ما نظر به گذشته دها برابر به پیش گام نهاده ایم، با ازدیاد متعلمین طبیعی است که نیاز به معلمین هم احساس خواهد شد بناءً سؤال اینجاست که آیا گماشتن این معلمین برروئیت ظرفیت و استعداد است ویا به اساس حاکمیت روابط بر ضوابط ؟ زیرا از تعداد کُل این معلمان تنها 22% آنان دارای سند تحصیلی صنف 14 می باشند در مورد 78% متباقی ارقامی بدست نیست که اینها آیا دارای سند لسانسس اند یا بکلوریا ؟ ثانیاً در حال حاضر در افغانستان حدود 1 میلیون معلول وجود دارد که اکثراً در زمان جنگ معلول گردیده اند. براساس شماری از بررسی ها تعداد اطفال معلول که سن شان بین 7 تا 18 سالگی میباشد در سراسر گشور196000 تخمین گردیده است که 56% آنها پسر و 44% آنها دختر می باشند ، تقریباً 90% اطفال معلول به تعلیم و تربیه دسترسی ندارند و فراهم آوری اطفال تعلیم و تربیه به اطفال نابینا کمتر از این است .
نظام فعلی معارف کشور توانسته است که صرفاً تا به حال 60% اطفال واجد شرایط به مکتب را جذب کند. در حالیکه متباقی 40% اطفال که رقم بیشتر آنرا دختران تشکیل می دهند بنابر دلایل مختلف ناامنی، فقر، تبعیض جنسیتی... و به خصوص نارسائی وزارت و حکومت، از نعمت سواد بی بهره مانده اند.

کودک ما خوب ملا می شود

بیرق ابلیس بـــــالا می شود.

یکی از دلایل که باعث ناکام شدن متعلمین ( ناکام شدن وزارت معارف ) می شود ، نبود سیستم اساسی درسی در معارف است .در دروس مکاتب ما از ابتدا تا انتها آنچنانی که باید این دروس باهم تسلسل منطقی داشته باشند ، وجود ندارد و این امر خود باعث گردیده تا عدۀ زیادی از فارغان مکاتب ما در امتحانات شمولیت در فاکولته ها بی نتیجه و ناکام شوند.

در مفردات درسی مکاتب ما آنچه را که ما باید به کودکان ما یاد می دادیم ، یاد ندادیم .ما "من کودک " را ، آن " من استقلال گرا را " که جز الزامات روانشناسی است ، که در ابتدای دروس باید برای کودکان یاد می دادیم ،، یاد ندادیم در کتاب صنوف اول مکتب ما اولین جمله ی را که ما باید به آن آشنایی می یافتیم که منظور من تعلقات که مربوط به " من" در کودک است ، را بدبختانه نیاموختیم.

اولین جمله در کتاب صنف اول مکتب جاپانی ها " من ، پدر و مادرم را بسیار دوست دارم " ، اولین جمله در کتاب صنف اول اینگلیس ها " من می دوم " ، اولین جمله در کتاب صنف اول امریکایی ها " من فوتبال بازی می کنم " ، اولین جمله در کتاب صنف اول اسرائیلی ها " من با دشمن می جنگم " ، اولین جمله در کتاب صنف اول ایتالیایی ها " من کار می کنم" ، اولین جمله در کتاب صنف اول ایرانی ها " بابا به من یک تکه نان داد ؟!" و سرانجام اولین جمله در کتاب صنف اول مکتب ما در صفحۀ 12 آن آمده است " ا = انار ، انار دانه دارد ، بابا انار آورد " است .

اگر این مکتب است و این ملا
کـــــار طفلان خراب می بینم

باعث تأسف است که معلمین دورۀ ابتدائیه و صنوف اول به گونۀ افراد بی سواد با شاگردان خود رفتار می کنند و فعالیت های مختلف نوشتاری را به آنها تحمیل می نمایند. دراین دوران هم آمادگی و هم در صنف اول ، کودکان باید ، تا مدتی خطوط و علامات هندسی را روی کاغذ رسم کنند تا برای نوشتن حروف ، آمادگی لازم بیابند. سپس، حروف باید در کلمات مشخص شده و همراه با عکس، طی لغاتی ،مثل " بابا انار آورد؟! " ، " بابا مادر را زد ؟!" ، " بابا دروغ گفت ؟!" و از این قبیل تدریس شود که این هم نمی شود.

نمی دانم اگر مثل موارد ذکر شدۀ فوق تمام امورات ما با مردم جهان متفاوت باشد . ما به قهقرا قرار خواهیم داشت.

شما "من" کودک را باید برایش یاد بدهید، "من" که باعث شناخت خودش و آن چیز های که مربوط به خودش می شود را باید برای کودک ما یاد بدهید که متأسفانه آنرا در جمع مفردات تعلیمی خود اضافه نکردیم . ما باید به کودکان یاد بدهیم که این " من" کیست تا اولاً آنها خود را و متعلقات خود را و هرآنچه که مربوط شان می شوند بدانند. برای شان یاد بدهیم که بیاموزند "کشور من " ، محیط من " ، "شهر من " ، " خدای من" و ... بعداً موضوعات دیگری را ، این است که نتیجه تمام زحمات و کوشش های ما بازهم حول محور نقطۀ صفر خواهد چرخید زیرا با نداشتن سیستم کارا و مفید هیچگاه دستآوردی نصیب ما نخواهد شد.
من به آقای "وردک " پیشنهادی دارم که لطفاً کتاب صنف اول را بخواند و فکر کنم که در زندگی کتاب صنف اول را نخوانده است.