آیا اوغان جرمن توانایی رهایی از شر دروغ نویسان را دارد ؟

دوستان سلام ! دیروز یکی از دوستانم ضمن احوال پرسی بفرمود که ، یادت هست دو سال پیش کامران میرهزار پخته های دانشمند عالیقدر ، رومان و داستان نویس شهیر کشور اوغانستان را به شاخی باد کرده و داستان "نازی جان همدم من " را بدو جمله خلاصه کرده بود ؟ گفتم ، آری ! گفت ، به سایت اوغان جرمن و پندار برو که کامران خواب هفت گاو چاق و هفت گاو لاغر را دوسال پیش دیده بود و ما بخیال قحط سالی گندم ها را بدون خوشه انبار نموده بودیم .

با کجکاوی و دل ناخواسته به سایت دروغ پردازان غار نشین که از برکت زنجیر پیچ بودن دروازه اش ، کسی را یارا و مجال نزدیک شدن به ماهرویان پشت ابرهای تیره سانسور اوغان جرمنیان نیست ، داخل صفحۀ سایت شدم . به به که چی قلم پردازی هایی ، چی ناز و فخر فروشی هایی ، چی دانشمندانی و چی اکادمیسن هایی که عالم و آدم را به حضور خویش وادار به رکوع نموده و زمین خاکی را مجبور ساخته اند منت کشد که ایشان بر رویش قدم رنجه نموده اند . در بین این جمع کاخ نشین وحدت چی که یکدیگر را از راه پنهانی که جز شیخ و ملا و چند رسوای دیگر بلد نیست داخل شده چنین تکریم و تقدیر میکنند : بانوی گران سرشت ، خانم مبارز ، آفرین به شیر دادن والایت ، نخبگان بزرگوار، اهل قلم و فضل ، مسـولين گران ارج و غیره و غیره .

در تالار این نخبگان بزرگوار ، اهل قلم و فضل ناگهان چشمم به نام کسی خورد که روزگاری به پشتیبانی شان سر پرخاش با میرهزار بلند نموده و در پایان نگاشته "داستان نويس، حافظه و دروغ!" اش چنین پیام گذاشته بودم :

... ولی در مجموع اکرم عثمان رانباید یک نویسنده عادی فکر کنیم . ایشان یک عمری برای همان مردمی که سواد ندارند ، نوشته اند . حال که شما ها جوان و با سواد شده اید نباید به ریش بابه بخندید ! آقای عثمان موقف خوبی در جمع نویسنده گان و فرهنگییان وطن ما دارند . نقد باید نقد باشد نه تحقیر !

به که چی اشتباه بزرگی را مرتکب شده بودم ! داکتراکرم عثمان ، کاندید اکادمیسن ، رومان نویس ، داستان نویس ، از جملۀ نخبگان بزرگوار ، اهل قلم و فضل بیکباره جرتکی و غرتکی از آب درآمده ، نوشته های دفاعی خود را از نقد آقای نبی عظیمی که بر رومان کوچۀ ما نموده اند ، در لجن زاری بدید خواننده گان گذاشته اند که در همسایگی و پهلویشان جناب حمید انوری به زبان مادری آقای عثمان تاخته و گوینده گانش را افراد فروخته شده و زیر دار گریختگی میخواند . آقای عثمان که خود سایت "فردا" را داشتندی ، چی انگیزه باعث شد که مانند داکتر صادق ناشناس کیش شخصیت خود را با نمایان شدن در پهلوی سیستانی ، غمخور ، نوری و انوری پاره نمودندی و به عارفی خوشه چین دسترخوان قبیله بنویسند :( دانشمند گران مایه و دانشورگران قد ، از دیر گاهی متوجه شده ام مشترکات زیادی بین دیدگاه های ما وجود دارد و من ازوجود این وجوه مشترک بخود میبالم و افتخار مینمایم . )

جناب داکتر صاحب ! این کدام وجوه مشترکیست که علاقه مندی شما را نسبت به عارفی پیوند میدهد و باعث بالیدن و افتخار شما شده ؟ عارفی که هر روز و شب خشک و تر را در دیگدان شرف حزبی ها میسوزاند و وحدت آهنین گذشته وشکستۀ امروزی خیالات خود را در آغوش پاکستان و امریکا میبیند وشما در والگای قلفک چپات حزبی ها در شهر کابل فخر میفروختید . این چگونه وجوه مشترکیست که شما را وادار به نوشتن این سطور نموده است ؟ واقعأ که گاهی وجوه مشترک عقده و تبارهم کرامات میکند . دوشخصیت با دو گذشتۀ کاملأ متفاوت امروز از وجوه مشترک سخن میزنند و با هم کسب افتخار مینمایند .

آقای کاندید اکادمیسن ! ما مورچگان آرزوی دیدار شما را در تلویزیون و اشتیاق شنیدن شما را از امواج رادیو در جبهات گرم حفاظت وطن از شر پاکستانی زاده ها داشتیم ، و شبهنگام که کمی سفیر گلوله ها خاموش میشد ، پنهانی زمزمه های شبهنگام میشنیدیم و منتظر آن بودیم تا نی ها گل کنند و ترخیصی اگر زنده ماندیم بگیریم و دکلمۀ شعرهای تانرا آشکارا ببینیم و بشنویم ، ایهات که همۀ آنچی شنیده بودیم و دیده از مردیست که با زوزۀ بادی مانند درخت خشکیده یی برگ می تکد و در پهلوی عارفی و نوری به نجوا می نشیند !

شما با نوشتن کتاب ضخیم "کوچۀ ما " ( الحق که ارزش هنری و معنوی آن بلند است نزد ما نسبت به آنچی نوشته کریستفر انگریز) ، انگشت انتقادی به حزبی ها وکاستی های رژیم کمونستی گذاشتید و کاری خوبی هم کردید ، درمقابل آقای عظیمی هم رومان شما را نقد کرد ، پس این جرت نوشتن روی کدام پرنسیب انتقاد و نقد بود که نوشتید ؟ آیا نوبت نوشتن رومان آن رنج ، درد ومصائبی که از پرتاب راکت های کور به شهر و دهات به مردم شهید پرور ما رسیده است خواهد رسید ؟ اگر دادخواهی و خونخواهی در صورت دعوای کوچۀ ما تبارز یافته ، نباید فراموش کنیم که دفع دعوا هم پیش حزبی ها و هم پیش ماست . اگر حزبی ها ما را به یک کشور فروختند ، شما ما را چهل کشور فروختید ! ما که شما را سرآمد دانش ، ادب ، وقار ، شکیبایی و برده باری می پنداشتیم .

جناب داکتر صاحب ! میدانم آنچی از قلم شکسته ام ریخته به وقار ، حیثیت و شخصیت شما ملالی نمی رساند و این چرندیات من فقط درد دل غمدیدۀ است که انتهای احترام و ادب را به سگ دروازۀ شما داشت . میدانید یک شب سیاهی با دوست هم سنگرم که بخاطر دستگیری جمعه خان راهگیر راه بلخ ـ چاربولک ( فعلأ والی پکتیا ) در موضع مخفی ترصد میکردیم ، صدای شما را از امواج رادیوی جیبی ام شنیدیم که دکلمه میکردید : ( شمالی لاله زار باشه بما چی ++ زمستانش بهار باشه بما چی ++ شبم در پیره (پهره) و روزم به تعلیم ++ که یار جان انتظار باشه بما چی ) این زمزمۀ شما چنان بالای عواطفم تأثیر نمود که ناخود آگاه سرودم : (ده شارا دخترا باشه ده ما چی ++ ده طوی ها خاندنا باشه ده ما چی ++ شبم در موضع و روزم ده جنگ اس ++ اگه اخوان بلا باشه ده ما چی ) دوست همسنگرم که مشوق این سروده ام بود روز بعد در اثر چره های هاوان دشمن زخمی شد اما جان بسلامت برد ، ولی این شعر برای همیش به خاطرم حک شد و تنها آواز گیرا و طرز ادای دکلمۀ این چاربیتی محلی شما ، گرچی بار ها آنرا شنیده بودم چنان تأثیر ژرف بالای احساستم نمود که این شعر را سرودم و امروز با خواندن این"جرت" شما همان احساس ولی عکس آن برایم دست داد .

آقای کاندید اکادمیسن ! شما با سایتی در یک سفره نشسته اید که حتی پیام پیامگذاران را که مطابق پالیسی و مرام دلخواه شان نباشد با قیچی فولادی سنت نموده و باقی ماندۀ بی مفهوم و خونچکانش را هر جا و تاقچۀ که دلشان باشد هویدا مینمایند ، چی رسد به مضمون و مطلب . جالب تر اینکه خجالت هم نه کشیده ، دعوای ملی بودن هم میکنند . امیدوارم این نبشتۀ خاک آلود من باعث رنجش خاطر آن بزرگوار نشده باشد . امروز شما مربوط به خودتان نیستید که هر جا دلتان شد بروید و هرچی دلتان خواست بنویسید ، اگر میخواهید مانند داکتر ناشناس فلاکت زده نشوید ، از راهی که در پیش گرفته اید برگردید و با مردم خود آهنگ کوچه باغ بسرائید تا در دنیا و عقبا سرخ روی و سرفراز باشید . اینرا مردم گفته اند ( با ماه نشینی ماه شوی با دیگ نشینی سیاه ) .