حق العبد افغانها را فراموش نکنیم

وقتی از دستگیری و محاکمه ی شخصیت های دولتی و نظامی و محاکمه ی آنها در محاکم داخلی کشور ها و یا در محکمه ی بین المللی لاهه می شنویم، میدانیم که تدویر این محاکمات ، پرسشها و مجازات ها، قسماً بخاطرزیرپا کردن همین حقوق انسانی در دوران قدرت، توانمندی و حاکمیت سیاسی عناصرتحت محاکمه میباشد. مثلاً، همینکه جنگ جهانی دوم پایان یافت، چندین نفر از افراد عالی رتبه ی نازی های آلمان که مرتکب شکنجه و تعذیب و کشتار و نسل کشی و آتش زدن به جان و مال مردم و اعدام های دسته جمعی و غیره شده بودند، از سوی منابع بین المللی و بخصوص از طرف کمیته ی تعقیب و دستیابی به مجرمین جنگی یهودیان دستگیر و تا حال یکی پی دیگر به اشکال مختلف به پای میز محاکمه کشانیده شده اند.

ملیوسویچ رهبر پیشین یوگوسلاویا، اگوستو پنوشه دیکتاتورسابق شیلی، صدام حسین رییس جمهور سابق عراق و همین اکنون رادوان کاراجیچ رهبر سابق صرب های بوسنی به دلیل نسل کشُی و بیحرمتی به انسان و کشتار های دسته جمعی و خود کامگی های غیر انسانی به پای میز محاکمه کشانیده شدند.

اگرچه زمانیکه سازمان ملل در سال های پس از جنگ جهانی دوم ، اعلامیۀ حقوق بشر را به تصویب رسا نید ، مورد استقبال ملیونها انسان زجر دیده و عدالت پسند جهان قرار گرفت و انتظارمیرفت افراد متنفذ، رژیم های حاکم و گروه های قدرتمند با حصول انتباه لازم از زور گویی انسان بر انسان و دریا دریا خون هایی که تا آنزمان به روی زمین ریخته شده بود ، دیگربه نقض حقوق انسانی و نابودی همنوع خودشان متوسل نخواهند شد، مگر این انتظار بشر متأسفانه با مشاهده ی تداوم قلُدری های مسلحانه ، تکرار زور گویی و عدالت کشُی و جنایت ، بسیار زود به نا امیدی مبدل گشت. این نا امیدی های بشر وقتی عمیق تر و گسترده شد که حتا همین سازمان جهانی ملل و تصویب کننده ی حقوق بشر هم قادر نشد با تمام ابعاد جهانی اش از ارتکاب وحشت و جنایت علیه بشریت جلو گیری نماید. دلیل عمده ی این ناتوانی ها و نا امیدی ها هم در این نهفته بوده است که حقوق بشر تدریجاً به آله ی دست کشور های قدرتمند جهان مبدل شد. چنانکه این ابرقدرتها، هرشخص، گروه ، حزب یا رهبری را که مخالف راه و رسم سیاسی خویش تشخیص دادند، آنها را با استفاده از امکانات مالی، نظامی و تبلیغاتی شان بعنوان ناقضان یا پامال کننده گان حقوق بشر معرفی نمودند و سرنوشت شخص و یا اشخاص مورد نظر را تا زندان و اعدام هم کشانیدند. (مانند صدام حسین رییس جمهورپیشین عراق) یا نوریاگا رییس جمهور سابق پاناما و امثالهم .
ولی هرگاه آنعده ازناقضان حقوق بشر و جنایتکاران جنگی و حرفه یی ( چه فردی ، چه جمعی ) که رنگ و راه بدل کرده در خدمت ابرقدرتهای جهان قرار گرفتند یا قرار بگیرد، دیگر نه نقض حقوق بشر علیه آنان مطرح خواهد بود و نه کشانیدن شان به پای میز بازخواست و مجازات .

افغانستان امروز و جنایتکاران سه دهه ی اخیردران، بهترین نمونه ی این بی عدالتی و نا باوری و زد و بند های سیاسی است . درسرزمینی که ظرف سی سال هیچ ارمغانی جز خون و آتش و خاکستر و جز درد و حشت و مصیبت ندیده و چیزی دران بنام ارزش های تاریخی و فرهنگی و حقوقی و مدنی باقی نمانده باشد، بازتاب نقض حقوق بشر دراین سرزمین درحد وحشتزای آن، یعنی دو ملیون کشته و شش ملیون آواره هم باشد، ولی تا امروز هیچ فرد یا جمعی به جُرم ارتکاب قتل و جنایت و انسانی کشُی و نقض حقوق بشر در این سر زمین به پای میز عدالت و بازخواست و مجازات نرفته است . این تنها نیست، با درد و دریغ که افراد و گروه های جنایتکار و نا قضان شناخته شده ی حقوق بشر در کشور ماتمزده ی ما نه تنها به پای میز محاکمه و بازخواست کشانده نشده اند، بلکه بعنوان پاداش جنایات شان ، کرسی ها ی دولتی و پارلمانی و امنیتی و قضایی و . . . را هم برای شان عنایت نموده ملیون ها دالر و دینار هم به کیسه های گشاد آنها واریز کردند و میکنند. این البته از جمله ی مضحکه های تاریخ بشریت است که ماهمین امروز با چشم سر می بینیم .

جالب اینست که دیده بان حقوق بشر سازمان ملل و شاخه های محلی آن درافغانستان تاکنون راپور ها و گزارش های دقیق، مفصل و مستندی راجع به نوع جنایت وحتا نام و نشان جنایتکاران اززبان شاهدان عینی در افغانستان جمع آوری کرده اند و قربانیان و بازمانده های قربانیان در طول چندین سال فریاد عدالتخواهی و بازخواست را پیوسته بلند کرده اند، ولی در برابراین فریاد های تلخ انسانی متأسفانه نه گوش شنوا وجود داشته و نه چشم بینا وجدان سالم .

آیا حتا قدرتمندان جهان و همین سازمان ملل ، لیست سیاهی ازتروریستها، جنایتکاران جنگی و ناقضان حقوق بشربا همه گونه مشخصات آنان در اختیار ندارند؟ آیا دستگیری این جنایتکاران برای این قدرتمندان و رژیم های حاکم نا ممکن است ؟ آیا محاکمه ی شخص یا جمع و تعیین مجازات باساس تفاوت قد و اندام و قیافه و اسم و قوم و زبان و غیره صورت میگیرد یا متکی بر اعمال و کردارانسانها؟ آیا تنها اروپا و امریکای لاتین سزاوار توجه و عدالت ( ولو سطحی و نمایشی) هستند یا انسانهای سراسرجهان؟

چرا سرزمین افغانستان و مردم سرکوب شده ی آن را مستحق امنیت ، آزادی، عدالت، بازخواست و اعاده ی حقوق شهروندان ( اعم از زن و مرد آن ) نمیدانند؟ چرا سروریها، اسامه ها ، ملاعمرها، گلبدین ها، محقق ها، دوستم ها، کشتمند ها ، دستگیرپنجشیری ها، گلابزوی ها ، شهنواز تنی ها، ملا راکتی ها، سیاف ها، قسیم ها، ربانی ها و خلیلی ها و امثالهم تا هنوز دستگیر و به پای میز محاکمه کشانده نشده اند؟ آیا همین ها نبودند که با تفنگها، کودتا ها و نیروهای مادی و حزبی شان چندین سال دود از دمار خلق خدا کشیدند؟

دربخش اعظم ممالک اروپایی و امریکایی که از مزایای علم و تکنالوژی و آگاهی های سیاسی – دپلوماتیک و همچنان از حقوق و پرنسیپ های شهروندی بر خوردار هستند، اگربفهمند و ثابت شود که کسی از کرسی قدرت، نفوذ سیاسی و حزبی و موقعیت های رسمی اش سؤاستفاده ی سیاسی یا مالی بعمل آورده یا می آورد، نه تنها او را مجبور به استعفا میکنند، بلکه پایش را تا محکمه و بازخواست و مجازات هم میکشانند، چه مانَد به کشتن و بستن و اعدام کردن و نسل کشُی و سر ودست بریدن هایی که اگرانجام داده شده باشد. ولی همین آگاهان متمدن اروپایی و امریکایی، به کشور و مردم ما نگاه دیگری دارند و درواقع، پالیسی ها ی یک بام و دو هوا را بکار می بندند. در آنجا فاعل جنایت را محاکمه میکنند، در اینجا ( یعنی در افغانستان) او را وزیر و وکیل و رییس و والی و . . . میسازند. درآنجا ذره ذره پول بودجه را حساب میگیرند و حساب میدهند، در اینجا پول و دارایی ملت را بی مسوولانه به شاخی باد میکنند. در آنجا با ناقضان حقوق بشر از در ِ نفرت و انزجار پیش می آیند، در اینجا آنها را در آغوش می فشارند و به بالا ها مینشانند. در آنجا بیسوادی و جهل و عقب گرایی را عیب بزرگ عصر میدانند، در اینجا آنرا ترویج و ترغیب میکنند .

پس تا میتوانیم با ید بخاطر اعاده حق و حقوق قربانیان میهن مان، بمنظور تأمین و تطبیق عدالت و بخاطر رسیدن به مرحله ی آگاهی پیرامون حق و باطل، تشخیص جنایت و صداقت ، دموکراسی واقعی و آزاده گی و سر فرازی و نیز به مقصد مسدود ساختن راه های تکرار جنایت و نقض حقوق بشر بپا خیزیم و مبارزه ی دوامدار، بی وقفه و فداکارانه را به پیش بریم .

به امید روزیکه ملت عزیز ما بتواند و قادر شود سرنوشت خودش را خود تعیین کند و دران صورت، دیگر دست ناپاک و اراده ی نا باب بیگانگان بی رحم، زورمندان ظالم داخلی و قدرتمندان منطقه و جهان در متن این سرنوشت دخیل نباشد و چنین باد ! ( پایان )