روابط ابزاری هند با افغانستان

این گزارش که روش تبعیض امیز پولیس این کشور با افغانها وبه خصوص با این خانم را خبرمیدهد ، درست مرا به یاد روزی انداخت که "سونینگم" هنر پیشه و آواز خوان هندی در سال ها قبل در افغانستان برا ی اجرای کنسرت امده بود ، در جریان کنسرت پایه های کمپ (ستیژ) به هم خودند هرچند این حادثه بیش از یک حادثه طبعیی ،سوال بر انیگیز و دشوار نبود ولی حتی معیین توریزیم وزارت فرهنگ افغانستان تا نمیه شب ها با این هنرمند در کانتیننتال ماند و تمام مطبوعات هم در اختیارشان و برنامه ها هم یکی بعد دیگر به صورت زندگی پخش میشد ، جا ی شرم و تاسف این است که این کشور با وجود داشتن روابط ظاهرآ نیک شان با افغانها چرا همچو بد رفتاری ها را انجام میدهند ، البته به تصور من عدم توجه با خانم رابعه بیان میکنند که دولت هند رفتارش با افغانها جز یک سازش بیش نیست این هم یا به دلیل نمایش همکاری ظاهری به خاطررقیبش پاکستان است و یا می خواهد از بی هویتی و ضعف دولت افغانستان سوء استفاده کرده بر رشد روابط ابزاری اش میشتابد .

سازمان پناهندگی هم هیچ نوع دفاع از این پناهجو نکرده سوالی دیگر را در ذهن هر خواننده خلق خواهد کرد که این سازمان برای چی و چرا به پناهجو توجه ندارد ؟ ایا کفایت کاری ندارند ؟ انچه که خلاف در سایت رسمی این ارگان نشر شده است ولی انچه مایه نگرانی است تنها بی توجعی دولت هند و سازمان ملل متحد نیست بلکه سفارت افغانستان نیز در خصوص کدام عکس المعل نشان نداده و یا انقدر بی خبر از موضوع است که موجودیت اش در این کشور زیر سوال است ویا که تصور دارند افغانهای که از افغانستان فرار کرده اند دیگر هیچ افغان نیستد و هیچ مشکل انها مربوط به این دولت فاسد نمیشود .

هر چند هند کشوریست که ازقبل ها الی اکنون بدور از تصور نیست که زندگی زنان انجا بدون آزاد و اذیت باشد ، زنان به عناوینی چون "نوکر" که در اصل و به گذارش از بی بی سی همان اصل (بردگی ) آزادی اکثرا زنان فقیر را در قید خود دارد ؛ زندگی میکنند . در گذشته زنان در این کشور وقتی شوهر زن وفات میکرد خانمش را زنده با جسد شوهرش می سوختاندن؛ این رسم ،اظهار عشق و محبت به شوهر عنوان میشد ، چانچه صاحب با دید مرا دنه اش این جنون را چنین تعریف میکند .

چون زن هندو کسی درعاشقی مردانه نيست/ سوختن بر شمع خفته کار هر پروانه نيست

انچه از بالا گرفته شد همان اثرات شوم مذهب است که کلیشه وار حتی در کشور های که همورای ادعای آزادی و دیموکراسی و حقوق برابر دارند ، رنگ شومش را دارد. اکنون که ما در استانه تجلیل از روز محوخشونت با زنان قرار داریم و هر روز هم از سرکوب خشن وو حشيانه زنان و لگد مال شدن حقوق آنان در خانواده و جامعه در جوامع زير سلطه و نفوذ اديان و بويژه حکومتهاى مستبد ، مساله زنان را در راس مسائل اجتماعى و سياسى جامعه قرار داده است ولی اکنون یگانه راهی که بلا اخص در مجالس تجلیل ازروز جهانی محو خشونت برزنان مهم است اینست که باید سکولاریزم را در راس مطالبات جنبش هاى زنان براى برابرى قرار دهیم . برابرى کامل و بى قيد و شرط زن و مرد در حقوق فردى و مدنى، در خانواده و در شرکت در حيات سياسى جامعه، لغو امتيازات ويژه مردان و مبارزه عليه مرد سالارى، رئوس مطالباتى هستند که دامنه نفوذ و تاثير مذهبیون سیاسی را بر زندگى زنان محدود مى سازند و زنان میتوانند با حق انسانی خود که شایسته یک انسان است زندگی نمایند .

گاه اسلامگریان سیاسی خواست جریات شان را به نام قانون بر زنان وضع میکنند و گاه حکومت ها ی مستبد رنگ شوم اهداف زن ستیز شانرا توسط سرمایه دارن به نمایش میگذارند ، رزو جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان مرویست از ستم سیتماتیک برزن ، واقعتیست از ظلم واستبدا وحشیانه رژیم های سرکوبگر و رفتار غیر انسانی با زنان به عنوان جنس دوم ، زنان که در ادوار تاریخ کشتزار مردان بوده اند این روزیست که باید اینهمه نابسامانی را بر هم بزنیم و برای حقو ق انسانی زن تلاش نمایم .

منبع :

http://afgazad.com/Gozaaresh-H...