حکمتیار با عقد بعضی شرایط، صلح را می پذیرد

حبیب الرحمن اظهار نموده است که اگر امریکایی ها به پایگاههای اصلی خود در بگرام و قندهار بازگشت نمایند ؛ در عملیات های تعرضی شرکت ننمایند و جدول زمان بندی شده مشخصی را برای خروج خود تعیین نمایند حاضر هستند آتش بس را بپذیرند.

درادامه نیز حبیب الرحمن طرح هایی را برای خروج نیروهای خارجی وهمچنان نوعیت حکومت آینده افغانستان پیشنهاد نموده است. که به گفته وی میتواند صلح دایمی را در افغانستان برقرارنموده و باعث جلب رضایت تمامی نیروهای مخالف دولتی می شود.

این گفته ها در حالی بیان میشود که درروزهای قبل ملا عمررهبرگروه طالبان درمصاحبه ای شایعات مبنی بر مذاکره با دولت افغانستان را رد نموده و اعلام نمودبه هیچ صورتی حاضرنیست با دولت فعلی به پای میز مذاکره بنشیند.

البته باید این نکته را درنظر داشت که تفاوت های زیادی بین حزب اسلامی حکمتیار و گروه طالبان است .که از آن جمله می توان به این موارد اشاره نمود:

1- حزب اسلامی یک تشکل خالص افغانی بوده و دارای رهبریت افغانی می باشد.درصورتی که طالبان از آن سوی مرزها دستور اخذ می نمایند وطالبان افغانی به شمول رهبراین گروه کمتر صلاحیت تصمیم گیری را دارا می باشد.

2- حزب اسلامی با حمایه مردمی بودجه مالی وتجهیزاتی خود را تامین می نمود و کمتر از طرف خارجی های شبه مسلمان ساپورت می گردید.ولی طالبان به عنوان یکی از زیرشاخه های سازمان تروریستی جهانی القاعده از نظر توان مالی ونظامی قابلیت چشمگیری را فراهم نموده است تا حتی بتواند برای سالیان دراز جنگ را درافغانستان ادامه دهد.

3- نیروهای حزب اسلامی عمداً‌ از دهاقین و افرادی تشکیل شده است که شدیداً با فقر مواجه شده اند ودولت نتوانسته است تا خواسته های آنها را فراهم نماید .و درصورتی که دولت بتواند شرایط زندگی مساعد را برای آنها ایجاد نماید .اینان از جنگ دست خواهند کشید ولی طالبان با شعار جهاد را سرمشق خود قرارداده وهدف آنها تنها جنگ افروزی برعلیه امریکا است .

4-حزب اسلامی بعد از سپری نمودن سالهای دراز جنگ و وارد آمدن خسارات زیادی به آنها از جنگ خسته شده وهمه گی آنها بالخصوص شخص حکمتیار خاطرات منفی زیادی از جنگ را به یاد دارند.و حال نیاز به صلح را به خوبی درک کرده میتوانند .درحالی که طالبان اگر نیروهای افغانی ازجنگ کنار بکشند نیروهای خارجی خود را وارد معرکه جنگ می کنند .

و تفاوت های بسیاری که خط مشی این دوگروه را کاملاً از همدیگر مجزا می نمایند. و هرگروه را به مسیری هدایت مینماید.البته ما خواهان آن هستیم که طالبان افغانی نیز از جنگ دست کشیده و با خارج نمودن نیروها خارجی که به بهانه ی جهاد در افغانستان ویرانی و برادرکشی را به ارمغان می آورند را از خود طرد نمایند.تا افغانستانی امن و با ثبات بسازیم.و مانع سوء استفاده خارجی ها شبه مسلمان از مرزهای خو د شویم.

البته هم دولت و هم سران گروههای مخالف باید این نکته را درنظر داشته باشند که ملت ما از چندین دهه جنگ متوالی کاملاً ملول وخسته شده و به هیچ عنوان و زیر هیچ بیرقی دیگر حاضر به ادامه جنگ نیستند.پس با وجدانی افغانی وبا دید یک افغان درمورد جنگ به پای میز مذاکره بروند و البته جانبین در مواردی باید خویشتنداری را ملاک قرارداده و مصلحت های حزبی وگروهی را قربانی مصلحت های ملی نمایند. به عنوان مثال :

خروج به یکبارگی نیروهای حافظ صلح کاملاً به ضرر کشورما و تامین کننده منافع نیروهای دشمن ما و باعث ایجاد فرصت های طلایی برای آنها میگردد.همچنان نیروهای امنیتی ما هنوز قادر به برقراری امنیت به طور مستقلانه نیستند وباید مشاورینی را به همراه خود داشته باشند. از سویی کشورها ی همسایه همچون پاکستان وایران همواره فرصتی را می جویند تا بتوانندبه خاک افغانستان نفوذ نمایند و در اداره آینده سیاسی افغانستان نقشی را به عهده گیرند. نیروهای مسلح مخالف دولت اگر برای افغانستان وملت خود مبارزه مینمایند باید با این کشورها به جهاد بپردازند .نه برادران افغان خود در اردو وپولیس افغانستان
درمواردبسیاری نیز نیروهای حزب اسلامی حق به جانب بوده و دولت باید ریواردها و امیتازات را برای آنها قایل گردد. ونیز برای حل معظل فساد و تبعیض قومی شدید که باعث بی اعتبار شدن دولت فعلی افغانستان شده و یکی از دلایل حزب اسلامی برای ادامه جهاد است بک اقدام اساسی وبنیادی را روی دست گیرند تا دامنه وسیع اعتراضات نسبت به دولت فعلی کمی کاهش یابد.

به امید برقراری صلح دایمی در افغانستان آزاد