شیعۀ دوازده‌امامی، کودک‌آزاری و خشونت علیه کودکان
بخش نهم
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
کودکان همواره از سوی اسلام مورد ستم قرار گرفته است که آشکارترین آن به زنی گرفتن عایشه نه‌ساله از سوی محمد پیامبر اسلام، مرد پنجاه‌وهفت ساله خشونت آشکار علیه کودک است(1) تا امروزها که دستگاه شیادی و دینی شیعه‌های دوازده‌امامی در افغانستان آشکارا خشونت علیه کودکان مرتکب می‌شوند.
کهنه‌فکران و فریب‌خورده‌های دود و دم شیعه‌های دوازده‌امامی افغانستان و هزاره‌های شیعه دوازده‌امامی در زمان‌های سالگرد کشته شدن حسین فرزند علی نوادۀ دختری محمد پیامبر عرب به‌جای اینکه به کودکان شادی هدیه کنند آنان را مورد خشونت قرار می‌دهند. برای این کار کودکان را در عزاداری‌های خود می‌برند. آنان را وادار می‌کنند تا عزاداری کنند.
بدین‌سان کودک‌آزاری شیعه‌های دوازده‌امامی در افغانستان گونه‌های بسیاری دارد که یکش خشونت علیه کودکان در زمان‌های سالگرد کشته شدن حسین بچه علی عرب است که در سال 680 میلادی در جنگ قبیله‌ای و سیاسی بین خود کشته شده است. با آنکه این توهم زده‌ها پس از قرن‌ها همچنان سوگواری کشته‌شده‌های جنگ عرب و یذید را زنده نگه می‌دارند، اما از چه روی کودکان را مورد آسیب روحی قرار می‌دهند؟
بنابراین شیعه‌های دوازده‌امامی از روزهای نخست کودکان آنان را زجر روحی می‌دهند و این کارشان نقش ویرانگری به روان و روحیۀ کودکان می‌گذارند؛ بنابراین بایسته است تا روان شناسان و متخصصان بالینی و کارشناسان امور تربیتی در افغانستان وارد بحث مقولۀ جلوگیری آسیب روانی کودکان از سوی دستگاه‌ها و دکان‌های دینی و مذهبی شوند و به کمک سیستم‌های حمایت کودکان این موجودات آسیب‌پذیر را از مصیب و سوگواری و قمه خوری و گریه و ماتم حسین عرب دور نگه دارند.
خلاصه سخن اینکه دستگاه‌های متحجر و کج‌اندیش و واپس‌گرای اسلام و شیعه همواره جامعه را از پیشروی مانع می‌شوند و از همان شروع کودکی ذهن و روان آنان را ویران می‌کنند و به فرهنگ و باورهای خرافی و جنگ‌های عرب‌های قرن‌ها پیش سرگرم می‌سازند.
پس باید بر این تاریکی و تیرگی شورید و اسلام تروریست پرور و شیعه خشونت‌گرا و دین واپس‌گرای ماتم‌سرا را از سطح زندگی فردی و جمعی دور انداخت.
منبع:
(1) أبو داود. سنن ابوداود. حَدَّثَنَا مُوسَی بْنُ إِسْمَاعِیلَ، حَدَّثَنَا حَمَّادٌ، ح وَحَدَّثَنَا بِشْرُ بْنُ خَالِدٍ، حَدَّثَنَا أَبُو أُسَامَةَ، قَالاَ حَدَّثَنَا هِشَامُ بْنُ عُرْوَةَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَائِشَةَ، قَالَتْ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم تَزَوَّجَنِی وَأَنَا بِنْتُ سَبْعِ سِنِینَ فَلَمَّا قَدِمْنَا الْمَدِینَةَ أَتَیْنَ نِسْوَةٌ - وَقَالَ بِشْرٌ فَأَتَتْنِی أُمُّ رُومَانَ - وَأَنَا عَلَی أُرْجُوحَةٍ فَذَهَبْنَ بِی وَهَیَّأْنَنِی وَصَنَعْنَنِی فَأُتِیَ بِی رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم فَبَنَی بِی وَأَنَا ابْنَةُ تِسْعٍ فَوَقَفَتْ بِی عَلَی الْبَابِ فَقُلْتُ هِیهْ هِیهْ - قَالَ أَبُو دَاوُدَ أَیْ تَنَفَّسَتْ - فَأُدْخِلْتُ بَیْتًا فَإِذَا فِیهِ نِسْوَةٌ مِنَ الأَنْصَارِ فَقُلْنَ عَلَی الْخَیْرِ وَالْبَرَکَةِ. دَخَلَ حَدِیثُ أَحَدِهِمَا فِی الآخَرِ.
