انقلاب و پان پتانیزم

عدالت کشی از رهگذر برتری جویی قومی در افغانستان، دست کم در طی دوـ و نیم قرن تاریخ معاصر این کشور، غالبترین شیوه کشورداری حاکمان این بادیه بوده. حاکمان قومی جبار و عدالت ستیز با این رویکرد بس ناروا، انسانیت را کشتند تا با تفکر مریض شان بر سکوی ظلمت بایستند. این رویکرد، یک رویکرد آشنا و پیشینه دار است در این کشور؛ احمدشاه درانی پان پتانیزم را بنیان می گذارد و نام مغلوط «افغانستان» را بر این سرزمین می نهد و عبدالرحمان جبار با سپاه «آهنین»ش حق انسانیت «هزاره های خر بارکش» را با قتل عام نمودن بیشتر از ٪62 نفوس شان، به دست شان می دهد. این سلسله را، سلسله جنبانان یکی پی دیگری پدید می آیند و دَور گردون را بر مراد اندیشة ظالمانه و تباه کن قومی شان به پیش می رانند. در این آخرها اما، قضیة گروگانگیری 31 مسافر هزاره نزدیک سه ماه قبل در جنوب افغانستان، یکی از عینی ترین مظاهر قدرت گیری شوونیزم در طی پانزده سال پسین تاریخ این کشور بوده. هیچ جای شکی نیست که جز اندیشة حیوانیت قوم گرایی، علت دیگری نداشت این حرکت وحشیانه! اما آن چه که قابل تأمل است، واکنش هایی است که از جانب گروه ها، طیف ها و کتله های اجتماعی سیاست نما و احساسی این کشور در برابر این حرکت نمود پیدا کرده اند. در این میان، عده یی با سکوت، شولة شان را خوردند و پردة شان را نمودند؛ عده یی این جا و آن جا به صورت پیدا و پنهان با حمایت یا دست کم توجیه این عمل کوردلانه، آب سردی بر دل کورشان ریختند؛ تنی چند با فرستادن قاصدک های افسانه وار، خودشان را در راه رهایی اسیران سرخیل میدان خواندند؛ عده یی با مایه گذاشتن از مال و جان شان در پی رهایی اسیران صادقانه کوشیدند و گروهی هم از خیر و شر همه چیز گذشتند تا مبادا هم بی کار شده و هم در پیشخوان تاریخ بدنام قلمداد گردند! از میان تمام این ها، موضع پسیف شورشگران فندباز و فصلکی باند «همبستگی» جالب توجه می نماید. همه مستحضر اند که این گروه پوپولیست و فاشیست، در پی مرام خاصی، در مرثیه خوانی های خیابانی و «مرده باد» و «زنده باد» کوچه ها و پس کوچه های کابل سرآمد روزگارش است! این گروه، گاهی گویا وکیل مدافع «برادلی منینگ» و «ادوارد سنودن» بوده، با خفتِ ستیز در ظاهر و سازش در نهان، سایة اوباما را با تیر می زند، گاهی بر سر مسألة «نسرین ستوده» و «مجید توکلی» با ولایت فقیه و «سران فتنه» یخن کشک دارد، گاهی به خاطر مهار رانش زمین و برفکوچ دست به «حرکت مدنی» می زند و باری هم به خاطر تحقق تئوری «پرولتاریا وطن ندارد» با «لال باند» پاکستان در «کافه چه» هم آغوش می خوابد، در راه به دست گرفتن «قدرت سیاسی» لوله های تفنگ های شان را صاف می کنند و به افتخار هم، پیک دوستی می نوشند! بالاخره، این گروه اباء ندارد از این که به خاطر دست یابی به فند و وندی، تا خیابان های هالیوود و بالیوود نیز بر سر و سینه شان زده و متفنانه تحت نام «هواداران»، سرک های لندن و پاریس را بشارانند! اما در قضیه وحشتناک اسیرگیری اخیر، سخت ننگین کف مرگ شان را گرفته و خفت سکوت را پیشه کرده است. این انقلابیون فندباز، با سکوت در برابر وحشت و عدالت کشی، بار دیگر نشان داد که مصداق عینی همان گزارة «بی طرفی در برابر جنایت، حمایت از جنایت است» می باشند.

اسیرگیری مذکور یک حرکت قومی بود، اما ایستادن در برابر این حرکت وحشیانه، فراتر از قومیت، انسانیت و عدالت خواهی را می طلبید؛ اما اینان ثابت کردند که چیزی جز کارگزاران سیاست ظالمانة عبدالرحمان خانی نیستند، با این تفاوت که این آقایان، نکتایی دارند و فندگیری های پشت پرده و سلامی دادن های نهانی به پارلمان اتحادیه اروپا و رنگ کفش فرستادن برای «جان کیری» را خوب بلدند!

با ظاهر شدن در این و آن پردة تلویزیون و شیک پوشیدن و در موترهای زره دار گشتن و با صرف لک ها دالر در قصرهای مجلل هشت مارچ را جشن گرفتن که درد این ملت دوا نمی شود؛ مدنیت و باور داشتن به دموکراسی هم که از درون این ظاهرسازی های بی مایه بیرون نتواند شد، پس معلوم است که این آقایان چی می کنند؟ آیا ممکن است نسخة نجات این کشور از درون چند تکه جملة خشک و خالی، کتابی و تکراری این باند پوپولیست بدر شود؟

عالی جنابان، برای لحظه یی ما پذیرفتیم که شما انقلابیون، برای نهادینه شدن عدالت و انسانیت در افغانستان و در بین ملیت های گونه گون این کشور، سخت صادقانه در تلاش استید، جرم است اگر از شما بپرسیم که کجاست نمود و نتیجة این کار و پیکار تان؟ مولینا چه با فرزانگی گفته است: «کاش محک تجربه آید به دست/ تا سیه روی شود هر که دروغش باشد!» و این تجربه، در قضیة گروگانگیری 31 مسافر مظلوم هزاره چه خوب به دست آمد مولینا! باری،
ننگ بر من باد!
نفرین بر من باد!
اگر از شما چیزی بخواهم
تنها خواهشی که دارم اینست که به روسپیان سیاسی نیز
قرض ضد حاملگی بدهید
تا نسل بی شرفان افزونی نیابد!
(خیلیل روادی شاعر کرد، ترجمة واصف باختری)