مهدی عزیز و دوست داشتنی

به یاد «مهدی بالاکودهی»، هم‌دانشگاهی، دوستی یکرنگ و برادری نازنین که زمستان 1386 رفت و مرا تنها گذاشت.

ـــــــــــــــــــــــــــــ)o(ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
وقتی کسی که دوستش داری، کسی که در زندگی‌ات نقشی داشته، می‌رود، می‌میرد و دیگر نیست، همه چیز دگرگون می‌شود؛ چه بخواهی و چه نخواهی. آن‌چه به جا می‌ماند، کتاب‌ها هستند و نامه‌ها و عکس‌ها، یادها و اندوهی چاره‌ناپذیر و گاهی هم در گوشه‌ای، خیابانی، کسی را اشتباهی به جای او می‌گیری و به دنبالش می‌دوی ... .
ـــــــــــــــــــــــــــــ)o(ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
یودیت هرمان، «آلیس»، محمود حسینی‌زاد، تهران، افق، 1388.