بابا سلام؛ صدایم را می‌شنوی؟ اینجا صبح شده است...

افشار به عنوان «زخمِ خون‌چکانِ» تاریخ، نقطه‌ی عطفی است که در ضمیرِ هر انسان با احساس، با وجدان و روشن اندیشِ این سرزمین نقش بسته است، گرچند سرزمین افغانستان در درازنایِ تاریخ بر اثرِ جورِ حکامِ ستم‌گر، جغرافیای قتل و کشتار، رنج و مرارت، ظلم و بیدادگری، خردستیزی و نفرینستانِ نفی و نسل کشی بوده است. مظالم وحشیانه در حق بخشِ مشخصی از اتباع این مملکت از دوران سیاه و شرم آور تاریخِ تحت حاکمیت عبدالرحمن نضج گرفته و به عنوان رسمِ حکومتی و وجیبه‌ی حاکمیت به میراث گذاشته شد و پرچمداران و طلایه دارانِ این استبدادِ تاریخی، بعضا به شدت و بعضا در حد اوسط، این رسالتِ کثیفِ بادارانِ‌شان را همچنان بر دوش کشاندند و وارثانِ خلفِ‌شان شدند. رسالتی که در آن بخش مشخصی از اتباع این سرزمین به جرم تفاوت‌های فکری، فرهنگی و نژادیِ شان محکوم به کشته شدن بودند و باید نسل‌شان به انقراض کشانده می‌شد! دراین میان اما، فاجعه‌ی افشار بزرگ‌ترین استبدادی است که بالای مردم بی‌گناه افشار تحمیل گردید و کودکان یتیم، بیماران روانی، خانواده‌های آواره، اسارت، فروخته شدن انسان و... ثمره‌ی آن بود. این جنایت بزرگ و نابخشودنی حتی در دنیا هم نظیر کمتری دارد، فجایعی ازقبیل آشویتس و هولوکاست گرچند با فاجعه‌ی افشار همانندی‌هایی دارد، اما افشار بر همه‌ی آنان فخر می‌فروشد.

افشار، مدفنِ منطق، گورستانِ وجدان و مسلخِ انسان و انسانیت است. در افشار، وجدان، شعور، احساس، عاطفه، عشق، انسانیت و حتی الوهیت از دمِ تیغِ برّنده‌ی دژخیمانِ ستم‌پیشه گذشت، و همه‌ی ارزشهای انسانی، یکجا با پاک‌باختگانِ معصوم و آزاده‌گانِ مظلوم تکه تکه شدند؛ یا در زیر آوارها و خرابه‌ها دفن گردیدند، یا در دخمه‌ها فرشِ اجسادِ بی‌گناهان گردیدند، و یا هم برای گذاشتنِ اثر و ردِ پایِ قاتل برای فردای تاریخ، توأمان با خونِ مقتول (یادگارِ گل آغا) شدند. در افشار، اخلاق و معنویت، به تعبیرِ استاد بودا، «صفر» نشد، چون «صفریت» بازهم نشان از «هستن» دارد، اما اخلاق و معنویت در این فاجعه‌ی ننگین، سر به نیست شد. حتی عمیق‌تر از شهیدانی‌که در گورهای دسته جمعی تلنبار شدند.

افشار، آبشارِ خون شد، خونی که از گلوی کودکان شیرخوار بر آسمان فواره می‌کشید، خونی که از جگرِ پاره پاره‌ی هر مادرِ دل سوخته با دیدنِ پرپر شدنِ کودکانِ شیرخوارشان به ویرانه‌های افشار ریخت، خونی که از عصاره‌های وجودی جوانان و نوجوانان به زمین ریخت، این خون‌ها خونِ عدالت بود، خونِ آزادی و خونِ معنویت؛ این خون، خونِ خدا بود، که یک‌بار در کربلا از گلوهای پاکِ حسین و یارانش و خون گلوی کودک شش ماهه‌اش توسط یزیدیان در دشت نینوا فواره کشید و چهارده قرن بعدش، همان خونِ خدا توسط کسانی که یزیدتر از یزید بودند از گلوهای پاک‌باختگانِ دیگر مردمان در سرزمینِ افشار به زمین ریخت، اما با این تفاوت که این خون‌ها در جوی‌بارها جاری شد، سرک‌ها را ملون نمود، تیرِ سه‌پَرِ حرمله به خمپاره‌ها تبدیل شده بود، وقتی‌که کودکان شیرخوار جام شهادت نوش کردند هیچ پدر و هیچ مادری را فرصت و یارای آن نبود که مثل حسین، خونِ طفلکِ شیرخوارش را به آسمانِ خدا پرتاب کند و ضجه زند که: «خدایا این قربانی‌ را از من بپذیر»‍! شاید هم اینجا پذیرفتنِ در کار نبود؛ شاید پاشانِ خونی به آسمان لازم نبود، شاید کفِ دستی برای تجمعِ خونی سالم نمانده بود و... نمی‌دانم، شاید خدا هم در آن شب درخواب بود، اما نه، فکر نمی‌کنم، چون صدای گلوله‌ها گوشِ فلک را می آزُرد، شاید خدا در تاریکیِ شب یارای دیدنِ پرپر شدن زنان، کودکان و مردم بی گناه و معصومِ غرب کابل را نداشت، شاید خدا هم با انسانیت یکجا دمِ تیغِ برنده‌ی دژخیمانِ تاریخ برابر کرده و کشته شده بود، آری! خدا هم کشته شده بود در آن شب، خدا مرده بود...

آری، فاجعه‌ی افشار متفاوت‌تر، سنگین‌تر و ننگین‌تر از فاجعه‌ی کربلا بود، در کربلا تجاوز جنسی اتفاق نیفتاد، اما در افشار چرا؟، در کربلا نیم روز طول کشید تا هفتاد و دو تن شهید شدند، اما در افشار در یک شب، بیش از دوازده هزار نفر شهید شدند، در کربلا لشکر یزیدیان، از قساوتی آن‌چنانیِ برخوردار نبودند که این سفاکانِ بی باک و بی آبرو برخوردار بودند؛ آری! افشار کربلا تر از کربلا بود، حتی روی دیواری با خونِ قربانی، گُلی رسم شده و در کنار آن نوشته شد: «این یادگار گل آغاست، بخند!».

اما یک وجه اشتراکِ خیلی مناسب که بین افشار و کربلا می‌بینم این است که در کربلا هم زور در لباس تقوا وارد میدان شده و فاجعه آفرید و این مثلث شوم «تیغ، تسبیح و طلا» خونِ خدا را در سرزمینِ «نینوا» ریخت. در افشار نیز همین مثلثِ شوم، خدا را در افشار ذبحِ شرعی کرد.

در فاجعه‌ی افشار، شهیدانِ شاهد و شاهدانِ شهید، در حدقه‌ی دیدگانِ زمان و تاریخ، در زیر آشیلِ هیولای تعصب و تحجر، لِه شدند و اندامِ انسانیت با نیش‌های گرگانِ درنده و سگانِ هار، پارپار شدند، و خمپاره‌ها در فضای غریبانه‌ی افشار جولان می‌دادند، ناله و ضجه‌ی مظلومانِ تاریخ، تا به عرشِ ملکوت طنین می‌افگند، و شاید هم گوشِ خدا را می‌آزُردند، در آن شبِ دیجور، در غمکده‌ی افشار، «اهریمن» بر «آهورا» مستولی گردید، در افشار، نه کردار و پندارِ انسانی، تعبیرِ «زرتشتی» شد، نه رفتارِ انسانی، طریقتِ «ابراهیمی» جست، نه عشق، مشربِ «اشو»یی را سیر کرد، نه عطوفت، سنتِ «محمدی» یافت و نه سیاست، راه صداقت پیمود؛ بل، همه چیز وارونه شده بود. شیطان در لباسِ خدا، زور در جامه‌ی تقوا و بالأخره «تیغ، تسبیح و طلا»، خدا و انسان را به خاک و خون انداخت، ارزش‌های انسانی و الهی را زیر چکمه‌هایش از رمق انداخت.

حال که از این فاجعه‌ی ننگینِ تاریخ، بیست و یک سال می‎‌گذرد، عاملین‌اش در پست‌های مهم ادارات دولتی، با پوزیشن‌های بلند بر چوکی‎های قدرت لمیده‌اند؛ شاید هم کشتن انسان‌های بی‌گناه غرب کابل، راکت اندازی، طراحی حملات مدهش، تجاوز بر زنان و دختران در افشار، یادگاری نویسی با خون مقتول و... همه و همه تجارب کاری، خُلقِ عظیم و حُسن شهرتِ ‌شان باشند برای تصاحبِ این پست‌ها. عاملان فاجعه‌ی افشار، هرگز به محاکمه کشانده نشدند و نخواهند شد، آنانی‌که افشار را آبشارِ خون ساختند، آنانی‌که نه تنها حقوق بشر را لگدمال کردند، بلکه حرمتِ انسان را شکستاندند و به زنان و دختران افشار که بدون شک خواهران و مادرانِ خود شان بودند، وقیحانه تجاوز کردند، آنانی‌که با ناله و ضجه‌ی یتیمان و بیوه زنان پوزخند می‌زدند، حالا در دفاع از حقوق بشر هورا می‌کشند، حالا اَکت و اداهای روشنفکری سرمی‌دهند، حالا دم از حقوق زن می‌زنند و حالا مجریان قانون‌اند... و مهم‌تر از همه، یکی از این سگانِ هار، اکنون در رسانه‌های افغانستان مثلِ سگ می‌غپد که در حادثه‌ی افشار مقصر نبوده و حتی حاضر است که با بازمانده‌های افشار مناظره‌ی تلویزیونی نماید و بی‌گناه بودنش را برای مردم ثابت کند، آری. من میگویم تو مقصر نبودی! چون تو در سیستم حکومتِ (به اصطلاح) اسلامی، مامور بودی و معذور؛ اگر تو آله‌ی دستِ تیغ داران و تسبیح بدستان نمی‌بودی و مردم بی‌دفاع غرب کابل را به خاک وخون نمی‌کشاندی، اگر در افشار ازکشته‌ها پشته‌ها نمی ساختی و اگر هم‌قماشانت باخونِ منِ(مقتول) روی دیواری خانه ام که توسط هم پیمانانت به ویرانه تبدیل شده بود با افتخار بزرگ، ازخود یادگار بجا نمی گذاشت، تو دیگر به این پست های مهمِ امروزی‌ات نمی رسیدی و صاحب نام ونشان نمی شدی! چون ددمنشان در درازنای تاریخ با ریختنِ خونِ مظلوم و با به مسلخ کشانیدنِ عدالت و انسانیت شهره‌ی دیار گردیدند، حماقت‌مآبانِ پول‌پرست هماره با خیانت‌ها و بدکاری‌های خویش، مطرح و نام‌دار میگردند؛ و تو از این امر مستثنا نیستی.

اما افشار در اوراق تاریخ حک شده است؛ افشار جاودانه‌ی تاریخ است، افشار هرگز نمی‌میرد چون فراموشیِ افشار، به فراموشی‌سپاریِ تاریخ است، افشار برای همیشه زنده است. گورهای دسته جمعی و ویرانه‌های افشار خود، شاهدانِ جاودانه‌ی تاریخ اند، و عاملانِ این فاجعه‌ی ننگین، هیچ‌گاهی نمی‌توانند ذهنیتِ مردم و صفحات تاریخ را نسبت به این جنایت شان مکدر سازند. نه با مناظره‌های تلویزیونی، نه با هوراکشیدنِ انسانیت از وجدان‌های کثیف شان، نه با پست و مقام و نه با هیچ چیزی دیگر.