در آرزوی خوشبختی

ما تا سال 1371 در شهر کابل در ساحه دشت برچی زنده گی میکردیم در کنار اقوام و دوستان وهمسایه های که نهایت مهربان بود:

اعضای فامیل ما 5 نفر بودیم , پدری شهیدم و مادری شهیدم بردرم حسین جان شهید که از من 8 سال کوچک تر بود و خواهرم فاطمه که از من 2سال کوچک است . پدرم روزانه به سری کار میرفت آدم مهربان و دوست داشتنی بود درست یادم هست وقتیکه مغرب میشد ما همه به خاطری امدن پدر لحضه شماری میکردیم که یک دفعه مادرجانم صدا میکرد (او اولادا آنه پدرجانیتان امد )پدر جان به ما هر چیزی که از خوردنی خوش داشتیم به نام هر کدام ما جداجدا میآورد ما همه مثلی پروانه ها به دوری شمع جمع میشدیم آخ خدایا چقدر لذت داشت چقدر خوش بودیم چرا چرا چرا؟ روزی ما عید و شب ما برات بود .
هنگامی بود که جنگ درکابل همه روزه قربانی ها داشت چنین که همه میدانند قربانی به جز ازافراد مظلوم و بیگناه کسی دیگری نبود . پدرم همه روزه به مادرم میگفت ( معصومه ) چطوست که از کابل بریم به مزار شریف آنجا ارامی است جنگ نیست میشه یک چار روزی که زنده هستیم با اولاد ها یک زنده گی ارام سپری کنیم مادرم میگفت اگه ما مزار بریم تو چکار میکنی ؟ ما که درآنجا هیچ کسی ره نداریم یک دوکانک که داریم ده اینجه تمام سرمایه اش 20000 هزار نمیشه این سرمایه که هیچ چیز نمیشه (غلام علی جان ) صبر کو خدا مهربان است شاید جنگ ارام شوه حالی مردم میگه که( بابه )گفته که کدی دولت جور مییایه بیا خدا مهربان است . ازین بریم و نریم ها هر روز در خانه جریان داشت ولی هیچ وقت به خاطری این مسائیل جنجال به خانه پیش نیامد پدرم مردی حوصله مندی بود آخر او در زمان حکومت (داکتر نجیب الله شهید ) معلم بود !

یک روز ما همه در صحن حویلی مصروف شستن (گیلم ها یا فرش )بودیم پدرم به شهر رفته بود تا به دوکان سودا بیاورد در آن روز ها جنگ ها هم خیلی شدید بود روز نا وقت شد ولی پدرم نیامد شب شد باز هم پدر نیامد ما همه نگران شدیم که پدر چرا دیر کرد صبح شد باز هم پدر نیامد مادرم حوصله اش تمام شد ما همه به پالیدن پدر از خانه برامدیم از همسایه ها سوال کردیم گفت خبر ندارد از آقای حسینی ملا امام مسجید سوال کردیم گفت خبر ندارد از هر کس که سوال میکردیم میگفت من ندیده ام ,

ده سری کوچه پائین یک قرار گاه امنیتی از قومندان محمد بود رفتیم به آنجا که همه مصروف قیته بازی است و تنها یک نفر پیره دار دارد مادرم سلام داد گفت برادر من خانم غلام علی هستم غلام علی دیروز رفته بود شهر که سودای دوکان ره بیاره ولی تا هالا نیامده . پیره دار گفت من نمیشناسم غلام علی ره و لی ده مسجید پاین چند جسد از شهدا را اورده که دیروز ده ده مزنگ اوغانای( صیاف ) کشته , از شنیدن این خبر نهایت پریشان شدیم نا خداگاه همه دویدیم به طرف مسجید پاین رسیدیم انجا دیدیم که مردم زیاد از زن و مرد اجساد شهدا را احاطه کرده

کسی برادری گم شده اش را میپالد کسی فرزندش ار کسی مثل ما پدرش را . و ما هم همه اجساد ره نگاه میکردیم که نه کند خدای نخواسته پدری مظلوم ما هم در اینجا باشد ناگهان حسین صدا زد مادرمادر ...!
وای وای پدر جان قند "بلی از قضای روز گار پدری ما هم در جمع شهدا بود:

قصه های تلخ و قربانی های پی در پی

روز گار شیرین یک باره گی به لطف (جهاد و مجاهد )که آنها اسم گذاشته بودن به تلخی که مانند( زهر ) تبدیل شد روزگار تلخ با نبودن پدرهمه روزه جریان داشت مردم مثل سیل از غرب کابل به طرف شهری مزاری شریف مهاجرت میکرد ( مادرم) هم تصمیم گرفت ( آرزوی که پدرم با خود به قبر برد ) ما براورده کنیم باداباد هر چه که شد هر چه داشتیم از وسایل خانه آنهای که قابل انتقال بود یک طرف جدا کردیم و آنهای راکه باید میفروختیم یک طرف از قبیل سودای دوکان و آنهای هم که باید انبار میکردیم به یک خانه انبار کردیم .

خوب قصه کوتاه با چند فامیل دیگه که همه همدیگر را میشناختیم به طرف شهری مزارشریف مهاجرت کردیم با هزار خوف خطر بلاخره به شهری مزار شریف رسیدیم شهری که قصه و افسانه هایش را بسیار شنیده بودم بی صبرانه در انتظاری رسیدن به این شهری که میگفتن مردمش سخاوت مند ومهمان نواز است با فقرأ از چشم محبت نگاه میکند آخردر آن شهر آرامگاه مولای بینوایان حضرت علی ( ع ) است درست موتر مایان ره در نزدیک روضه شاه ولایت معاب حضرت علی (ع) پایان کرد مردم همه به طرف ما نگاه میکرد هر کسی با دیگری میگفت این بیچاره ها مهاجرین کابل هستند کابلی که یک وقت از هر گوشه دنیا مردم به تفریح میآمد چه دنیاي آه ! یک مرد از که ظاهرش معلوم بود آدم خوب و کلان است" سلا م کرد گفت کلان تان که است وطن داران ؟ ما که درجمع ما فقط 3 نفری کلان مرد داشتیم مرد های ما جواب سلام کرد گفت ما هستیم برادر "

سوال" شما در اینجا فامیل ویا آشنا دارید ؟

جواب" نه برادر ما در این جا هیچ کسی را نداریم :

سوال " خوب هالا دراین شهری بزرگ میخواهید کجا بروید ؟

جواب " ما نمی دانیم که کجا برویم ما همه از شما صمیمانه خواهش میکنیم که جای را برای ما نشان بدهید تا چند روزی را سپری کنیم . کسی از بین آنها صدا کرد (کاکا حسن ) اینها باید به کمپ مهاجرین رهنمایي شوه ده اونجه بری ازینا هم خیمه میته و هم از طرف( ملل متحید) کمک میشه " کاکا حسن "گفت راست میگی او بچه رو به طرف ما کرد گفت وطن دارا شما مهمان هستید اگه یک شب مهمان ما میشین قدمیتان روی چشم و اگه نی اونجه که منظورش کمپ مهاجرین است همگی از کابل هستند
ده شهر نزدیک است نام منطقه تصدی کاماز است هم اوطاق داره و هم ملل متحید به شما خیمه میته اگه نظری ماره قبول کنید اونجه بری شما خوب هست. ما همه به یک صدا گفتیم لطفآ ماره همان جا رهنمای کنید " کاکا حسن "صدا زد اوبچه صدا کو چند تکسی که اینهاره ده اونجه ببره فورآ تکسی ها امد ما همه به تکسی ها نشستیم و" کاکا حسن "گفت اینهاره ده تصدی کاماز برسان قصه کوتاه رفتیم به کمپ تصدی کاماز همه ساکنان از مهاجرین کابل و تعدادی شان را هم میشناختیم بعد چند روز از طرف سازمان ملل متحید برای ما کمک آمد از قبیل خیمه و مواد غذای که به هیچ وجه کفایت نمی کرد که ما به کمک ناچیز ملل متحید زنده گی کنیم چند روپیه پیسه که هم داشتیم رو به خلاصی بود سخت پریشان بودیم مردم هم یگان یگان وقت
کمک میکرد ولی به دلیل که مهاجر زیاد بود کمک مردم مزار هم کفایت نمیکرد خوانواده های که مرد کارگر داشت مردانشان روزانه کار کردن میرفت خوب بود روزگاریشان میچرخید ولی خوانوده های که مثل ما مرد کارگر نداشتیم زندگی سخت و طاقت فرسای داشتیم از یک طرف هم زمستان سرد و خشک مزار شریف هم داشت نزدیک میشد همه میگفتن که زمستان مزار با زمستان کابل خیلی فرق دارد اینجه برف کم است ولی (باد ) بسیار خطرناک دارد که در واقع تمام مهاجرین در فکر غذا نبودن ولی از ترس زمستان شب روز درفکری جمع آوری چوب و هیزوم بودند( مادرم ) ناچار شد که براید در خانه های نزدیک اگر کار پیداشود مثل کالا شوی ویا پاک کاری خانه های مردم آنهم به سختی پیدا میشد در نزدیکی کمپ یک پوسته امنیتی بود که قومندانش آدم خوب و حلیم به نظر میرسید تمام اهالی کمپ از از قمندان رضایت داشتن او از زنده گی مردم در کمپ معلومات دقیق داشت که مردم چگونه زنده گی میکنند همیشه کمک میکرد به به خوانواده های بی سرپرست مثل خوانوده ما البته مانند خوانواده ما در کمپ زیاد بود .

یک روزی قمندان به دم دروازه خیمه ما آمد صدا میزد همشیره همشیره هستی ؟

مادرم سلام کرد گفت بلی برادر بفرمايید "

گفت من یک ماما دارم که به یک کارگر در خانه اش نیاز دارد همسرش فوت کرده خودش نمیتواند به بچه هایش رسیده گی کند آیا تو به خانه او کار میکنی ؟

مادرم گفت "بلی برادر خیر ببینی چرا من کار نکنم آخر من هم به کمک نیاز دارم راستی برادر چه رقم معاش میته از ساعت چند باید سری کار بروم ؟

گفت " نه لازم نیست که تو هر روزه از این جه تا خانه مامایم بروی خانه مامایم ازین جه کمی دور هست ده منطقه( سید آباد ) است اگه تو میخواهی من به مامایم میگم که ده شما ده حولی اش یگ خانه بته همان جا هم کار کنید وهم زنده گی در آنجا و او وضعیت زنده گیش هم خوب هست ده زمستان هم کد شما کمک میشه و هم کرای خانه نمیگیره هم معاش میته بخاطری کاریت ده خانه
من شماره میشناسم فامیلی خوب هستید خو خیر باشه زنده گیست چه چاره داریم ای روز در واقع سری کلی مردم ما آمده خو بهر صورت من خی ( ضمانت ) شماره پیش مامایم میکنم و فردا بخیر آماده کوچ کدن باش که ده اونجه باز بریـــــــــم درست است نی ؟

مادرم گفت " درست است برادر خیر ببینی خدا پیشی رویت خوبی بیاره " قصه کوتاه بینهایت خوش شدیم که بخیر کسی پیدا شد که ماره کمک کنه فردا یک موتر دینا آورد ما ره برد ده خانه مامایش در گذر (سیدآباد) به نگاه اول که مادرم دید گفت خدا کمک کنه گذاره شوه ده اینجه "مامایش بسیار یک آدم تند خوی معلوم میشد و پای چپش هم درد میکرد لنگ لنگ راه میرفت.
به ما یک اوطاق خالی ره نشان داد گفت چیزمیزی تانه ده اینجا ببرید این خانه از شماست اوطاق مذکور ده گوشه حویلی بود نیسبتن اوطاق پاک بود در آنجا مسکن گزین شدیم ما بچه ها وسایل کم و بیش که داشتیم به خانه جابه جا میکردیم و( مادرم ) که زنی هوشیار وزیرک بود فورآ به پاک کاری شوستشوی خانه و بچه های( ارباب )شروع کرد . به ما هم گفته بود که هر وقت خواستید با صاحب خانه که همان مامای قمندان است گپ بزنید به کلمه (کاکاارباب ) صدا کنید

ای کاش هیچ مهاجر نشده بودیم

ای کاش هیچ وقت نمی خواستیم که آرزوی به خاک برده پدر را براورده کنیم

ای کاش هیچ وقت به مزار نمیرسیدیم

ای کاش هیچ وقت در کمپ با این قمندان آشنا نشده بودیم

ای کاش خداوند لطف میکرد به همه اعضای ما خوانواده یک مرگ دسته جمعی میداد
برادران وخواهران " این حرف های قلبم هست که برای شما برادران خواهران تقدیم میکنم تا نشود
( روزگاری سیاه )گذشته دوباره گریبان گیر ملت مظلوم ما شود : به هیچ کس اعتماد نکنید که زنده گیي تان را تباه وقربانی کنید و خواهیش دارم که درد دل من را دقیق مطالعه نمائید!

تا چند وقتی زنده گی ما به خوبی پیش میرفت و مادرم همه روزه مصروف پاک کاری ونظافت خانه (ارباب ) و بچه هایش بود حتا ( مادری مظلومه ) ما وقت رسیدن به نوازش کمی ره هم به ما که اطفال خودش بودیم نداشت خوب ما میفهمیدیم که از روی مجبوری است چاره نبود یک روز متوجه شدیم که مادرم سخت پریشان وغمگین است سئوال کردیم مادر جان چه شده چرا غمگین هستی؟

مادر" جواب گفت عزیزان من امروز به یگ تصمیم سخت رو برو هستم که سرنوشت ساز هست یا خوش بخت میشیم یا بد بخت ,

سئوال کردیم مادر جان چه تصمیم که این قدر مهم است ما که چیزی نداریم که از دست دادن آن پریشان باشیم؟

مادر در جواب گفت ما تنها ( خودیمان را داریم ) که حالا سرنوشت به دونبال خودی ما آمده (ای خدا هرگز یادم نمیرود آن لحظه ) مادرم گفت (کاکا ارباب ) از من خواسته که با او ازدواج کنم اگر ازدواج را با او قبول نکنم به من گفت که فردا باید از این خانه برویم حالا چکار کنیم ؟ مادرم در آنجا با یک زن که همسایه بود مشوره گرفت آن زن که از روی دلسوزی به مادرم مشوره میداد گفت (معصومه جان ) درست است که ( ق- ر- ) که همان کاکا ارباب است آدم بداخلاق و تند خوی است

ولی تو هم مجبور هستی آخر تو یک عالم( صغیر ) داری اینها به سر پرستی و لباس غذا خانه و یا هر چیزی دیگه نیاز دارد کاشکی بچه گه گیت کلان میبود که نان آور خانه میبود او زن سر زوری نکو شاید خدا به حالی شما رحم کده باشه قبول کو ,

مادرم قبول کرد که با کاکا ارباب ازدواج کند خوب کاکا ارباب حالا به نظر میرسه که شاید 50 سال سن داشته باشه قصه کوتاه مادرم و کاکا ارباب نکاه کردن یک مجلس مختصر کاکا ارباب گرفت چند نفر از موی سفید ها ی زن و مرد چند نفر هم از اقوام نزدیک کاکاارباب در مجلس عقدی نکاه شرکت کردند !

حالا دیگه مادرم زنی کاکاارباب شده زنده گی یک چهره نوی را به خود گرفته یک کمی به ما احترام پیدا شده ( بیسار بسیار کم ) یگان یگان وقت احساس میکنیم که( مثلا پدر داریم )از این حرف ها که بگذریم حالا من هم( تازه 16 ساله شده ام ) ولی از دنیا بیخبر که چه میگذرد روزی کاکاارباب به خانه آمد صدا زد (زن او زن ) کجای ؟ مادرم که ظرف هاره میشست از آشپزخانه صدا کرد ده آشپزخانه هستم چه میگی ؟
کاکاارباب " باید چیزمیزه جمع کنی که میریم به ولسوالی (چ - ت) یک چند وقت ده باغ بریم وقتی میوه است مادریم گفت راستی ؟

کاکاارباب " مگه مه کدام وقت دیگه هم شوخی کده بودم که حالا شوخی کنم زود شو که موتر خلیفه غلام حسین ده کولالی منتظر ماست مادریم از آنجای که هم خوش شده بود که تفریح میرود و هم اگر تنبلی میکرد کاکاارباب زود سری قهر میشد زود زود

کالامالا ره جمع کرد ده ظرف تقریبآ یک ساعت آماده شد همان روز ما حرکت کردیم به طرف ولسوالی (چ – ت ) شب رسیدیم به آنجا برادری بزرگ کاکا ارباب و بچه بزرگ کاکا ارباب که تقریبا 18 ساله است ده باغ است خوب از ما پذیرای کردند عزت میکردند که به تمام عمر چنین عزت نشده بودیم قصه کوتاه بیست روزشده که در اینجا هستیم مادرم به کاکا ارباب گفت تاکی باید اینجا باشیم ؟ کاکا ارباب گفت ما باید اینجا زنده گی کنیم چرا که شهر در این روز ها وضعیت خوب ندارد همه روزه بین احزاب مختلف جنگ و درگیری است هیچ تضمین نیست که در شهر به ما خسارت نرسد آخه خواهر زاده من هم قمندان است
مادرم از این که قربانیي جنگ است از حرف کاکا ارباب قناعت کرد گفت خوب است پس ما باید در فکری خانه ساختن باشیم در ایجا چطور ؟

کاکا ارباب گفت بلی وقعآ همین طور است

خوب در آنجا زنده گی نوی ره آغاز کردیم همه جا آواز بلبلان خوش آواز درختان پر از برگ بار سبزه های زیبا با خود میگفتیم

از خود سئوال میکردیم که آیا ما از این به بعد آرام میشیم مثلی این پرنده گان خوش آواز با خود قصه بگویم ویا هم افسانه ها بیشنویم ؟ هر لحظه که با خواهرم و برادری شهیدم حسین جان به باغ میرفتیم میوه میچیندیم از گل ها بو میکردیم احساس میکردیم که تمام خوبی ها وخوشی ها نصیب ما گشته ( وای وای از دنیا بی خبر بودیم و مادرم هم مثلی ما از تمام نقشه های شوم آنها بی خبر بود که چه نقشه های شومی را آنها در سر میپرورانند!

آغاز زنده گی غم انگیز

یک شبی در خانه وقت صرف غذا بود همه دوری دستر خان جمع هستیم کاکاارباب به مادرم گفت ( زن ) مادرم گفت بلی چه میگی؟

کاکا ارباب " دوختر ها شکر کلان شده باید به شوهر بدهیم چطور ؟

مادر " صبر کو هنوز خورد هستند !

کاکا ارباب " نه او زنکه خوب نیسته مردم باز هر چیز میگه و دختر هر چه زود تر به خانه شوهر بره همان قدر با عزت میمانه

مادر "صبر کو او مرده که " آخر بان یگان بندی خدا بخیر طلب گار بییایه باز مشوره میکنیم خیر است حالی شکر تو پدری شان هستی !

کاکا ارباب "زن " مه اگه پدریشان هستم پس اختیار هم دارم درست هست؟

مادر " چرا که نه " گفتم آخه تو پدریشان هستی مگه فرق بین اولاد تو و مه هست ؟

کاکا ارباب " خیر ببینی زن امروز به مه تمام دنیا را بخشیدی
مادر " خواهیش میکنم (ق – ر ) جان ما ده این دنیا به غیر از تو دیگه کسی ره نداریم

کاکا ارباب " خی ایتو که هست من امشب یک گپ بسیار کلان ره بتو میگم

مادر " بگو چه میگی کدام نقشه که نداری آخر من با تو تقریبآ یک سال میشه عروسی کردیم مه توره
میشناسم هاهاهاهاهاها

کاکا ارباب " هاهاهاهاهاها راست میگی والله من با لالایم صحبت کردم در رابطه با دختری کلان ( که منظورش من بودم )

و هم با بچیم ( ش – ر ) به ارتباط فاطمه

مادر " مه منظورت ره نفهمیدم واضیح تر گپ بزن

کاکا ارباب " اوف که تو هفته فهم هستی آرام باش مه سری ته خلاص میکنم گوش کو ( رحیمه ) ره ده لالایم میتیم

و ( فاطمه ) هم ده ( ش – ر) میتیم گوش کو گپه از دهنم نگیی مه بریت تشریح میتم
مادر " خاک ده سریم مگه تو آدم نیستی ببین ( رحیمه ) تاره 16 ساله شده و لالایت کم از کم 55 ساله
و ( فاطمه ) تازه 14 ساله شده خو باز تنها فاطمه ره بو گوی یک راهی داره که بچه تو هم 18 ساله است و بچه خوبم هست

مگر( رحیمه ) ره هرگز قربانی نمیکنم و دیگه مثلی ازی حرف ها به ارتباط دختریم پیشی مه نگوی :
کاکا ارباب " زن خوب گوش کو بریت چه میگم مه وقت گپه با لالایم خلاص کدیم مه وقت قلین گرفتیم اینمی باغی که ماوتو شیشتیم سهم ازو خلاص شده مه فقط توره ده جریان ماندم بس خلاص ببین نه سری خوده بین مردم لوچ کو ونه از مره به عزت کو "خبریت کدیم

مادر " که ازین حرف سخت پریشان شد به گریان شد خوده سری پای " کاکا ارباب " انداخت زار زار گریه میکرد تا شاید ازین معامله دست بکشد هر قدر گریه و هر قدر زاری کرد گوی قلب " کاکا ارباب " از سنگ است هیچ اثری نداشت شب صبح شد صبح شب شد جنجال کلان شد به هفته کشید روزی شد که مادرم را " کاکا ارباب " به حدی لت و کوپ کرد که از حرف زدن
ماند و تا خودی " کاکا ارباب " مانده نشد مادرم را کسی از زیر لت و کوپ خلاص نکرد ما همه یکسره گریه و داد فریاد میکردیم کسی نبود که به داد ما برسد این لت و کوپ سر به زندانی ها کشید مادرم ار در خانه روز ها زندانی میکردن که شاید رازی شود
بلاخره من را با آنهمه مخالفت ها و مقاومت مادرم به زور به لالایش عقد کرد و خواهرم " فاطمه را به بچه لاوبالییش عقد کرد ما هردو به خانه بخت نا بخت رفتیم
کاکا ارباب " به مقصدش رسید ولی ما قربانی شدیم
من زنده گیم را گویا پدر کلانم هست که در واقع شوهرم میباشد شروع کردم و فاطمه با شوهرش
قتل های پی درپی
زنده گی مادرم و برادرم با " کاکا ارباب " روز به روز بد و بد تر شده میرفت همه روزه جنگ همه روزه لت و کوپ مادرم جریان دارد یک روز مادرم از دستی که ناچار شد به قمندان محل شکایت کرد و از طرف قمندانی محل " کاکا ارباب " جلب شد که چرا همسرش را میزند این شکایت فایده نکرد که هیچ بلکه ( به زنده گی مادری عزیزم پایان داد ) کاکا ارباب و بچه اش فردا شب همان روز که " کاکا ارباب " را به قمندانی جلب کرده بود ( مادرم را به بیرحم ترین وجه به قتل رساندن ) به خاطری که چرا به قمندانی شکایت کرده " و شب هنگام جسدی مادری شهیدم " را در داخل باغ دفن کردن که هیچ کس از این قضیه با خبر نشود در حالی ( که من و خواهرم و برادرم با خبر بلکه شاهد این قضیه هستیم چه کنیم که از ترس به کسی گفته نمیتوانیم )
من که از خواهر وبرادری شهیدم کلان تر هستم همیشه به آنها گوشزد میکنم که هوش کنند به کسی از این قضیه چیزی نگویند
آهیسته آهیسته از این قضیه مردم با خبر شدند و آبرو حیثیت به این خاندان نماند "

مادرم رفت " ولی برادری مظلومم به سرنوشت وبه سرپناه ماند اگر به خانه من مییآید شوهرم خوش ندارد اگر به خانه فاطمه میرود از آنجای که شوهری فاطمه در قتل مادرم دست دارد شوهری فاطمه از آمدن حسین شهید خوشش نمییآید ما هردو خواهر "درد شهادت مادر را "فراموش کرده ایم به دلیل به سر نوشتی وبه سر پناهی برادریمان و از طرف هم همان روزی که سری مادریمان بود حالا سری برادریمان هست ( وای وای وای) درست از آن چیزی که خوفش را داشتیم همان شد
من یگ روز حسین را ندیدم این یک روز دو روز شد باز حسین به خانه من نامد روزی سوم من رفتم به خانه فاطمه
خانه فاطمه چسپیده به دیوار خانه من هست از فاطمه سوال کردم " فاطمه حسین کجاست ؟
فاطمه گفت " من میخواستم از تو سوال کنم من هم دو روز میشه که حسین را ندیده ام "
از شوهرم سوال کردم گفت من خبر ندارم
از شوهری فاطمه سوال کردیم گفت من خبر ندارم
از " کاکا ار باب " سوال کردیم گفت من خبر ندارم شاید گریخته به شهر رفته باشد
سخت نگران بودیم همیشه دوعا میکردیم " ای خدا " کاشکی حسین گریخته باشد
کاری شب وروزی ما هردو خواهر فقط دوعا برای سلامتی حسین جان بود
ای کاش من زنده نبودم و این خبر را نمیشنیدم
روزی من نان پخته میکردم که آهیسته آهیسته دختر های شوهرم در بین خودیشان قصه میکند و میگویند که( مردم جسد حسین )را پیدا کرده از شنیدن این خبر من در داخل تندوری که نان پخته میکردم افتادم مره زود از داخل تندور کشیدن در حالیکه زمین و آسمان بالای سرم میچر خید در آن زمان بود که فاطمه هم گریان گریان دویده به خانه من آمد با کلمه
( وای حسین جان وای حسین جان )
مردم جمع شدن زن و مرد خورد بزرگ ونماینده های هم از قمندانی واداره محلی در حالیکه همه مردم به "
کاکا ارباب "لعنت میگفت جسد برادری عزیزم را به داخل حویلی آوردن خدا میفهمد که من و خواهرم چه وضعیت داشتیم در آن لحظه "برادرم را توسط تفنگ چره ائی به قتل رسانده بودن
خوب نماینده ها بعداز بررسی و دست گیری "کاکا ارباب " از ما دو خواهر اجاره دفن ( جسدی حسین جان را خواست و مردم محل جسدی برادری شهیدم را به خاک سپردن
" کاکا ارباب " را هم مسئولین منطقه به شهر مزار روان کردن تا محاکمه شود در زندان مزار شریف بود در واقع حکم خاصی صادر نشده بود "که از قسمت بدی ما آنهم در زمان ورود ی طالبان از بندی خانه گریخت و حالا هر ساعت چهره شوم و نجس این مرد خبیس را میبینم
چکنم باز هم چاره ندارم و حالا من از شوهرم دوتا طفل دارم که هردوی شان کوچک است شوهرم حالا چشمش ضعیف شده پاهایش از کار افتاده زمین گیر شده :
خواهرم 3 طفل دارد :
ما ماندیم درد شهادت مادرم و یگانه برادرم حسین جان شهید :
به امید اینکه روز های سیاه گذشته دوباره تکرار نشود.