پــــر وطــــــن دی نوبهار

بیا راغـلـــی
پروطــــــن دی نوبهـــــــار
بیا نسیــــــم غـــــــوټۍ شیـــندلي پرگلزار

شپې ځـــــــولۍ دپرخي راوړي ترگلــونو
غــېږه ډکــــه له شبنــــم اخلي ســــــــهار

بیا
دغـــــــرو لمني مستي کــړې شپـېلیــو
بیا جوړه شـــــــــوله شپانه سره مالــــدار

بیا لښـــــــکر د مـــرغـکیـــو دی راغـلی
بیا بورا گل ته سیـنــه سپــــــړي په خــار

له
ســــــــړوبادونــوتـللي تـــــــوتکۍ دي
را ستنېـږي چی لښـــــــکر لښــکرپه وار

د شینکي آسمـــان سینه له زاڼوښـــــــکلې
غــاړگۍ کی ورته جـــــوړه هــــــرکـتار

له
باغــــــونو له ځنـــــگلونوپورته کېږي
د بلبــــلو ترانې هــــــــــزارهــــــــــــزار

بیا تشېــــــږي ډک جامـــونه د ســـرومیو
بیا دخــــم څنـــــگ ته پراته دي توبه گار

بیا
ســـــاقي دی له مستۍ څخـه زنگېــږي
بیــــا دزړولــــه کلي کــــــوچ وکړخـمار

بیا حمــــــید په شنه پیـاله کي می راوړي
پرشین زړه لري دســــــروشــونډوپرهار

بیا
خــــــــوشــال د پښتنو په تورو ویاړي
غــــوړېـدلی په اهــــاړکی لالــــــــه زار

د ســـــاقي له گوتــوســـره بڅــري اوري
له محفله عــــقـــل کوچ کــــــــوي په وار

له
مطــــــرب ســره شهـبازاورباب ناڅي
له نغمــــــو پاڅي لمبـــــــــې کــرارکرار

شیخــــه نن به له مستیو امـــان غـــواړې
چی زلمی ســــــاقي راغـلی دی پـر ښـار

ددښتـــــــولمني
سرې دي له غــــــاټولــو
ږغ دزرکوشــــورا پــــــورته له کهــسار

څه نارې دي څــه مستۍ دي څه آســــونه
څه سخي دی څه جنـډۍ ده څـه مــــــزار

گل
غــــــونډۍ ته ارغـــــوان دی راوتلی
بیا یې ناوې کړه سینـــــگاردچــــــاریکار

پردښتــــــونود پېغـــــلوټـــوځـــي
پلټــني
له امــــو تر اباسیـــن اوکنـــــــــدهــــــار

مبــارک دي
وي گلــــــونه د نارنجـــــــو
پرې ټولېــږي چی زلمي د ننــــــگرهــار

کلي کــــورته یې درنگ جامې اغــوستي
گل یې پوري دی په ســـــــرو په چنــــار

څه ســندري
څــه چاربیتي څه غـــــزلــي
څه مطــرب څه ملنگ جان څه یې اشعار

د کلات پرخـــړه خاوره لمبــې ناڅـــــــي
د بادام ونو سپــــــــــــړلــــی دی انـــگار

شگوفــویې له
سالودی رنگ دی اخیستی
که ســـــالو ته شگـوفــــو کړرنگ تیـــار

په لمـــن وهي پېغلوټي ســــــره گلونـــــه
په اوربل کی یې ټـــومبــي کتار کتــــــار

سره
غـــورځکه ده په زړه دارغنــداوکی
کنـــــدهــــــــارراوړي گلـــــــونـه د انار

د نارنــــج او د بادام پـه سیــــــــالي
وزي
را ایستـــلي یې ښــــاخـــونـه دي گلنــــار

له بېد مشکو
سره ځي کاروان د مشــــکو
ترختنه یې نسیــــــــــم وزي پــه ښــــکار

هره ونه یې پوښــــــــلې ده لـــه
گلــــــــو
لکه ښــکلي پېغــــلي نه غواړي ســینگار

در واري دي
ســـــم کــــوڅې د باتورانـو
غبرگي ستــــرگي دي ړندې سي د اغـیار

په پېــــړیو په دې غرونو دې دښـــتو
کي
شول لښـــکرد میــــرڅمنــــوتار پـــه تار

نه په برخه
یې سپــــــرلی شــــونه گلونه
نه یــــوه شېبه چـــــا کړی دی قــــــــرار

دا وطـــن په قــــــــــوالـه دی د
زمــــریو
په میــــراث یې پســـرلي وړي له پــــلار

ما ویل چی
بیــــا به دلتــه پســــــرلی وي
بیا به رنگ د گلــــو نـه راکـــــــــوي لار

له خیبـــره تـر مــــالانه بـه وطــــــن
وي
له پنجــــشېره ترهلمنـــده کــــورد یـــــار

غـراو سمــه
هره لوېشت به یـوکهول وي
راتــــه زېــری دی راوړی نن رویبـــــار

وایی ږغ دی د ســـورنا او د ډولـــونـــــو
کجــاوې دي چې راځـي پر اوښــــــو بار

پــــه
یـــوه ناره اتـــــــــڼ تـه دي وتــــلي
ځوان بــوډا یـــــې گل ټــومبــلي پردستار

د ښـایستـــوپېغلانوشرنگ دی په دښتوکی
پراوربل یې دي بوتکۍ په غـــــاړه هــار

له
باغـــــــو راځي نغمـــــې د چـڼـچـڼـیـو
لـه ویالـوراځــــي ږغــونـــــه د آبشـــــار

له گـــــورم سره نارې د گـــــوروانانــــو
د آســـــونو له پښو پــــــــورته دی غــبار

ږغ راځي د
شهیــدانــــــو لـــــه جــنـډیـو
مبـــــارک دي وي نعـمـــت د کـــــردگار

زمـــــوږد وینوبرکت دی چی سپرلی دی
تروطــــن موکړل زلمي ســرونه جـــــار

اوس یې
وســــاتۍ زلمیـو بــــــوډاگانــــو
هم په وینوهـم په مټــــــو هـــــــم په زیار

هري لوېشتي یې له وینــــورنگ اخیستی
له ښـــــارگــــه دغـــــازي اود ســــــالار

مخ به
تــــوروي دخـزان په دې وطن کي
که پیــدا مـــــو مشــــــران کړل ایـمانـدار

هېـــــریې نه کی ســـره زخمـونه د زلمیو
پردې مځــکه د چـــا نه شــــــی منت بار

ددې
خــــاوري یوڅښتـــن دی یوملت دی
چی پردي نه کړی دخپـل قســمت واکدار

دې وطن کی چی اوسېــــږي یوافغان دی
نه غــــــــــلام پکښـــــي پیدا دی نه بادار

چی یې بېل
گڼي دښمــن دی ددې خاوري
یا یې بولۍ لېــــــــونی ، نه دی هــوښیار

مبارک مـــــــــو پســرلی شـــه
افـغانانــو
ترقیـــــــامتــه دي ژونـدی وي دا بهــــار

څوچي
ستـــوري دآسمان پرسینه ښکاري
چی زمــــان وي چی لا لمــرکـوي رفتار

د افغــــــــان ولـس بیــرغ به
لارپېـــــږي
لا به ســــرې ســــکروټـي پاشي پراغیار

قصیــــدې د جهــــــــــاني به ویـل کـېږی
پر سخی، پـرگل غــــونډۍ ،پر
شــــالمار

عبدالباري جهاني