نگرانی رئیس جمهورکرزی از دسیسه ای که خود ساخته است !

نگرانی رئیس جمهورکرزی از دسیسه ای که خود ساخته است !

رئیس رجمهور از دسیسه ای در روند صلح با طالبان اظهار نگرانی کرده و گفته است که تلاش های صلح با طالبان توسط گروهی های سیاسی داخلی و خارجی ها قابل قبول وی نمی باشد وآنرا توطئه وخطر برای تضیف افغانستان خوانده است .
آقای کرزی که روز سه‌شنبه، دهم دلو، در سومین کنفرانس ملی انکشاف و مدیریت منابع آب سخن می‌گفت، خطاب به تمامی گروه‌های مسلح مخالف دولت و رهبران سیاسی کشور افزود که تلاش‌های متفرق به‌منظور تامین صلح در کشور، نتیجه‌ای در پی نخواهد داشت.
رئیس جمهور با تاکید بر این اصل که تلاش منفردانه از سوی بعضی حلقات سیاسی و خارجی ها و در عین حال بدون هماهنگی را بزیان کشور دانسته و خطاب به آن دسته از گروه ها گفته است که فریب خارجی ها را نخورند و به مرجع ذیصلاح –شورای عالی صلح – که بزعم خوش نمایندگان مردم است ؛ مراجعه کنند . ولی این را همیش بطور مرموز و کلی خطاب کرده و از نام فرد ویا افرادی بخصوصی نام نبرده است .
این نگرانی ها درحال ابراز میشود که بعضی رسانه ها از حضور طالبان در قطر برای افتتاح دفتر رسمی که رئیس جمهور بدون هماهنگی با گروه های مخالف دولت خود و با همتای خود بارک اوباما ، رئیس جمهور امریکا ، طی دو هفته پیش در امریکا موافقت کرده و در ضمن خیلی ازاین دست آوردش راضی بود که امریکا بر سر حل مساله با طالبان به گشایش دفتر رسمی در قطر دست یافته و تلاش های یکطرفه شورای عالی صلح هم بشد ت جریان دارد وبر عکس این ابراز خوشحالی وی به موضعگیری شدید مخالفان دولت در عدم سهم دهی آنان در گفتگوهای صلح با طالبان واقع شد و معمای در هر محفل سیاسی و رسانه بوده است و از این ناحیه بشدت اظهار نگرانی کرده اند.
حال چه شد که یک دفعه یی رئیس جمهور خوشحالی دو هفت پیشش به نگرانی و دست آوردش به توطئیه تبدیل شد و ازاین دسیسه ، چنان هم بوضاحت نام نمی برد وبجای گفتن شفتالو، شف شف میگوید ؟
چند نکته وجود دارد که صراحت لهجه کرزی را به چالش ابهام و سردرگمی در این راستا میکشاند :
اول اینکه معامله گری پنهانی کرزی با امریکا بود که بر رسیدن به راه حلی با امریکا بر سر مساله طالبان ، خیال ادامه قدرت را به انحصار خانواده خود بسر می پروراند که با این کار البته به در یافتن چراغ سبز از سوی امریکا ، میتواند به همین ساده گی رقیبان سیاسی خود را نادیده بگیرد و به نحوی هم کمکی به امریکا کرده باشد تا پای خود را از منجلاب جنگ افغانستان بکشد و هم فضای انتخابات آینده را توسط حضور طالبان مختل کند ، بزعم خودش که امریکا هم همین را قبول کرده و خواسته های دو طرف بر آورده میشود . اما از پیامدهای آن فراموش کرده بود که خود به دام این دسیسه طراحی شده اش خواهد افتاد.
عامل نا کارایی این دسیسه هم میتواند یکی از این دو علت باشد :
1: دو پستگی و عدم هماهنگی و اتحاد میان گروه های طالبان در امر گفتگو با دولت.
2: فشار گروه های مختلف موازی با دولت که هم از خود واکنش های تند و تیز نشان دادند و هم بر هم پیمانان امریکا تا بتوانند امریکا را متقاعد کنند که مخالفین را باید از صحنهِ سیاسی طرد نکند .
دوم اینکه آوردن فشار توسط امریکا به پاکستان بود تا باشد که طالبان در بند در آن کشور رها شوند وبه دادن سهمی کوچک از قدرت راضی شوند و چرخه امورات آنها بدست کرزی بافتد و از خواسته های وی سر باز نزند که این امر خلاف توقع کرزی انجامید چرا که پاکستان هم با این فشار های امریکا ، معامله ای تازه را با امریکا شروع کردند . او اینکه طالبان را رهاکردند ولی اختیار شان را از دست ندادند تا هم فشار امریکا از آن کاسته شود وهم زمینه ای برای بازگشت دوباره امریکا درآینده در - صورت لزوم- به دست درازی امریکا به افغانستان بعنوان یک گزینه موجود باشد.
سوم اینکه مخالفین و در راس همه اپوزسیون ، جبهه ائتلاف ملی – این روزها بیش از پیش تقویه و اتحاد همسوی نشان میدهند - ، که همیشه قربانی دست اول طالبان بودند و احتمال قربانی بودن صد در صدی آینده آنها میرفت ، علاوه بر فریاد های متوالی که برای سهم دهی شان در گفتگو با طالبان بود تا بتوانند از خطر آینده طالب در امان باشند که بار ها و بارها از سوی تیم حاکم پذیرفته نشد و رد شد که سرانجام چار و نا چار و به احتمال قوی ، به میانجی گری پاکستان وارد صحنه گفتگو با طالبان شده باشند که این میتواند بهترین تفسیری برای اظهارات سر در گم و عدم نامبردن کرزی از گروه های متفرقه درامر صلح با طالبان باشد و کشورهای خارجی هم پاکستان و یا نفس امریکا باشد . این جاست که رئیس جمهور از بروز توطئه ای احتمالی از سوی بعضی حلقات سیاسی داخلی و کشورهای خارجی یاد آور میشود و نمی تواند هم به صراحت بگوید که کی و کدام دسیسه ؟ چراکه بیم از افشای دسیسه و معامله گری خود با امریکا به سر مساله صلح با طالبان را داشته که همانا یافتن راهی از آن طریق به ادامه قدرت و انحصار آن به خانواده خویش بود ، تا حدی ناکام بنطر می نماید.
چهارم اینکه پاکستان هم از ادامه معاله با حکومت کرزی نا امید شده است . از این لحاظ که دوره حاکمیت کرزی رو بزوال است و احتمال خیلی کمی وجود دارد که دوباره هم یکی از خاندان وی به اریکه قدرت تکیه بزند ولذا گزینش اپوزسیون برای ادامه دخالت هایش در امور افغانستان در آینده را بهترین تشخیص داده و تن به معامله گیری مخالفین خود داده باشد وبه میانجی گری میان طالبان و اپوزسیون مبادرت ورزیده خواهد باشد وبا اینکه نمیتوان بطور قطع گفت ولی میشود حدس زد که زنگ خطربرای کرزی پنداشته شود که یکی از نشانه های و دلایل روشن آن ، دیدار بی سابقه ای وزیر دفاع ، بسم الله محمدی ، از سر سخترین مخالفین پاکستان ، طی همین روزها را عنوان کرد گرچه صد در صد احتمال میرود که به این هدف هم نباشد .
بعنوان سخن آخرمیتوان گفت که ابراز نگرانی رئیس جمهور از توطیه و دسیسه در امر صلح با طالبان توسط غیر خودش ، به احتمال قوی همان باشد که ساخته و پرادخته وی بوده است که بنظر خودش میتواند مثل همیشه این شگردها کارا و به نفع خودش بچرخد . اما غافل از اینکه این دسیسه از آن نوع خواهد بود که بجای اندختن دیگران به دام ، خود به دام آن می افتد و عواقب آنرا چنین پیش بینی نکرده بودو به آن به چشم انحصار بخود می نگریست . حال که این روابط ضربدار را ملاحظه میکند ؛ عذاب وجدان جانکاهی وی را از خود بیخود کرده و فریاد میزند و بیاد منافع ملی افتاده و به آن چهره ای مردمی ومنفعت جویی ملی توسط خودش میدهد تا رد پای گند کاری های خودش را از بین ببرد و این روند را بطوری مهار کند. ولی یک نکته را نباشد فراموش کرد که هر بار کرزی احتمال داده که مغلوبِ دسیسه های خود شود از احساسات ملی استفاده کرده ؛ حال آنکه یگانه کسی درتاریخ افغانستان خواهد بود که همیشه منافع شخصی را بر خیلی ازمنافع بزرگ و علیای کشور برتری داده است .