رسواشدن قریب رحمان سعید درسایت دعوت

یک ماشین تایپ به زبان فارسی که یکتعداد حروف پشتو هم داشت درآنجا موجود بود واحتمالا که آنرا ازکشور ایران خریده بودند، درپهلوی آن یک ماشین کاپی (گستسنر) هم بود که مسؤول تمام این امور آغاصاحب (سیدنورالله عماد) بود ولی حوصلهء آغا صاحب را هم تنگ ساخته بود زمانیکه من میرفتم برای او نیز یک غنیمت شمرده میشد وتمام این اموررا بعهدهء من میگذاشت. با این ماشین تایپ تمام کارهای چاپی وتبلیغاتی جنبش اسلامی انجام میشد. نوشتن شب نامه ها، مکاتیب؛ وحتی بعدها چاپ اولین روزنامهء شهادت نیز توسط همین ماشین تایپ صورت گرفت وبعدا من آنرا برای چاپ به شهرلاهور می بردم. تفاوت میان این حویلی وحویلی عمومی که ما درآن سکونت داشتیم ازنظر خوراک وپوشاک اززمین تا آسمان بود؛ ساکنان این حویلی همیشه لباس های پاک وتمیز و اوتو کرده می پوشیدند، همیشه در ریکشاها ویاموترها گشت وگذار می نمودند؛ ولی ساکنان حویلی دیگر؛ نه خوراک درست داشتند ونه هم پوشاک درست. بسیاریها حتی چپلی های شان کنده شده بود واکثراوقات پابرهنه می بودند. علت آن بود که استاد برهان الدین ربانی بحیث مسؤول مالی جنبش اسلامی هم ازحزب جماعت اسلامی پاکستان کمکهای مالی را دریافت میکرد وهم عضویت سازمان جهانی رابطهء عالم اسلام را که مقرآن درعربستان سعودی بود دارا بود وازآنجا نیز کمکهایی را بدست میاورد. ولی باوجودهمهء این مشکلات میان دوحویلی احترام متقابل موجود بود؛ درپهلوی این حویلی ها درمنطقهء (پیرسکو) پشاور نیز برادران یک حویلی راگرفتند که وضعیت آنها چند برابر خراب بود.
درحویلی نشترآباد خیلی وقتها جلسات رسمی دایرمیگردید؛ بخاطریکه درآنجا استاد برهان الدین ربانی؛ گلبدین حکمتیار؛ مولوی حقانی، قاضی وقاد باهم یکجا می شدند، یکروز که آماده گی برای غذای چاشت را میگرفتم که چند نفر مهمان ناخواندهء دیگرنیز به شمار ما افزوده شد، در دیگ چیزی بنام دال می جوشید؛ کمی آب آن را زیادتر ساختیم؛ چنان معلوم میشد که آب در داخل دال در دیگ پخته شده باشد، خیلی غذای بد مزه آماده شد. درهمین اثنا کسی احوال آورد که درحویلی نشترآباد، آشپزهای استاد ربانی مرغ ها را پخته کرده اند. آدم خان (عطاگل) ویکتعداد برادران دیگر بخاطر معلوم نمودن صحت وسقم این راپور به حویلی مذکور رفتند تا تفاوت را میان این دوحویلی بچشم سر ملاحظه نمایند. زمانیکه آدم خان وهمراهانش به حویلی رسیدند تا وقت نان آنجا قصدا باقی ماندند ولی بالای ساکنان حویلی مذکور این کار آدم خان وهمراهانش خوش نخورد. آنها چون دیدند که این مهمانهای چشم سفید اینجا تا چاشت باقی می مانند به آشپز امر کردند که باید لوبیا پخته کند. این کار آنها بیشتر قهر وغضب آدم خان وهمراهان وی را برانگیخت وبه آشپز گفتند که همین اکنون تو در دیگ، مرغها را انداخته بودی ولی حالا برای ما لوبیا را آورده ایی؟ زود بگو مرغها چه کردی؟ درین موضوع کمی نزاع میان برادران پیدا شد ولی درآخر سخن به تهدید انجامید واستاد برهان الدین خودش را مخفی ساخت. بعد گفته شد که استاد ربانی خودش را در تشناب پنهان ساخته بود.
بعدازین حادثه روابط میان این دوحویلی بیشترخراب گردید، زیرا که معیارهای برادری واخوت درنظرگرفته نمیشد، مسأله ایثار وازخودگذری دربرابر یک برادرمسلمان ازبین رفت، مسألهء آمر ومادون بمیان آمد، کسیکه قربانی میداد به اوکسی توجه نمیکرد، کسی که بحیث امیر زنده گی میکرد تمام امکانات وامتیازات در دست وی بود، سطح اعتماد باهمی تا اندازهء زیادی پائین آمده بود وحتی ازبین رفته بود، بطور مثال: یکروز برای من برادر حکمتیارگفت: استاد!(سعید) اگرلطف کنید همان ماشین تایپ را برایم آنجا به حویلی (بیرسکو) (حویلی طرفداران پابرهنهء حکمتیار) ببرید. من یک نوشته دارم که اگر بامن درنوشتن تایپ آن همکاری کنید خیلی خوب خواهد شد، زمانیکه من موضوع انتقال ماشین تایپ را به حویلی بیرسکو با استاد ربانی درمیان گذاشتم وی گفت : اگر حکمتیارصاحب کدام نوشته ایی دارد،همینجا بیاید ودرهمینجا آنرا بنویسد، من که حساسیت موضوع را درک میکردم، بنابران به یک طریق قناعت استاد ربانی را حاصل نمودم وماشین تایپ را به حویلی بیرسکو بردم، درحویلی بیرسکو بعدازچند روز کار پی درپی، ماشین مذکوررا دوباره به استاد ربانی تسلیم نمودم؛ ولی بعدها بخاطر حجم زیاد کارها همان ماشین تایپ وماشین کاپی (گستسنر) به امراستاد ربانی به حویلی بیرسکو انتقال گردید.
درجریان این کارها وفعالیتهای سیاسی ونظامی، وضعیت برادران وابسته به نهضت اسلامی در داخل کشور به تدریج روبه بطرف خرابی پیش میرفت ولی درپهلوی آن روابط کمونیست ها وداوود هم بطرف خرابی گام برداشته وفاصله میان آنها روز به روز درحال افزایش بود. زیرا درکابینهء داوود اگر عناصر کمونیست ونشنلیست نفوذ پیدا کرده بود ولی عناصر پاک ومسلمانان پاک ومتعهدی چون پروفسور وفی الله سمیعی نیز وجود داشت. وطبعی بود که تحولات آنروزگار تاثیرات عمیق روحی را بالای روح وروان وی گذاشته بود.
زمزمه ها چنان بود که گویا داوود خان سرزمین های ازدست رفتهء پشتونستان را که توسط استعماربریتانیا ازخاک افغانستان جدا شده بود به زور اسلحه میخواهد به افغانستان بازگرداند، روی همین ملحوظ وی خیلی کوشش وتقلا بخرچ میداد که ازتنش های روز افزون بسیاسی بلوک شرق وغرب آنروز خصوصا بین انگلیس وامریکا وشوروی سابق کمال استفاده را ببرد وبه همین طریق با دوستی و پشتیبانی وحمایت روسها قادر به بازگزداندن والحاق مناطق پشتونستان به افغانستان گردد. (درین باره به یکی ازمقالات دیگرم زیرهمین عنوان مراجعه شود). درین مرحله پاکستان ازطرف کشورهای امپریالستی غربی مورد پشتیبانی وحمایت بیدریغ قرار داشت و کشورهای غربی پاکستان را درمقابل هند مورد هرنوع حمایت تسلیحاتی قرار میدادند. میان افغانستان وپاکستان آنروزگار؛ هیچ نوع توازن وتعادل اقتصادی ونظامی موجود نبود.
درآن زمان تعداد مجموعی عساکر افغانستان بین هفتاد هزار تا هفتاد وپنج هزار نفرتخمین زده میشد، اما این ها همهء شان مسلح هم نبودند بلکه یک تعداد آنها درخانه های افسران عالی رتبه بحیث مزدور وخدمتگاران خانگی مصروف گذراندن مکلفیت عسکری شان بودند. یکتعداد دیگرآنها هیچ نوع وسایل کافی برای آموزشهای مسلکی دراختیار نداشتندد. ارتش آنزمان افغانستان نه ازنظر کمیت ونه هم ازنظر کیفیت آنقدر قابلیتهای کافی داشت که برای جنگ با یک کشورخارجی آماده گی گرفته و وارد معرکه گردد. بخاطریکه حمایتگراصلی ارتش ما روسها بودند وروسها هم اهداف خاص خودرا داشتند وروی انگیزه های خاص وتحت شرایط معینی حاضرشده بودند که ارتش ما را ازنگاه اسلحه وتجهیزات اکمال نمایند. ازنظر اقتصادی هم کشورما یک کشور قرون وسطایی پادشاه زده بود ، هرچه بود فقط درخریطه های خاندان نادری نهان شده بود، نه ازرشد وانکشاف اقتصادی خبری بود ونه هم ازرشد صنعت، افغانستان آنروز به بازار مصرف کشورهای همسایه وجهان تبدیل شده بود، بخاطررشد صنعت در کشورهای همجوار، سیر رشد صنعت واقتصاد افغانستان ازحرکت باز مانده بود و توقف وحشتناکی نموده بود.شاید آنروزها را تعدادی بیاد داشته باشند که برای اولین بار درافغانستان کارخانهء گوگرد سازی بوجود آمد ولی قیمت هرگوگردیکه ازآن کارخانه تولید میگردید دوبرابر قیمت گوگردهای بود که ازکشورپاکستان وارد میگردید وازنظر کمیت وکیفیت هم میان هردو نوع گوگرد تفاوتهای زیادی موجود بود.
ولی پاکستان برعکس، امریکا وکشورهای عضو درسازمان سنتو پشت اش ایستاد بودند، پاکستان را امریکایی حمایت می نمودند که ازآن درمقابل هندوستان کاربگیرند، بخاطریکه هندوستان آنروزگار خودرا درصف کشورهای بلوک شرق وشورویها قرار داده بود. پاکستان آنزمان به تعداد شش لک نفر فوج منظم وقوی داشت که دوبار باهندوستان سخت ترین کله جنگی را تجربه نموده بود. اسلحهء امریکایی داشت، ازنظر اقتصادی هم نسبت به افغانستان خیلی قومی بود، درپهلوی آن تمام راه های ترانزیتی بحری افغانستان باید ازپاکستان بگذرد بدین لحاظ کله جنگی آنوقت افغانستان با پاکستان بخاطر مسألهء پشتونستان به هیچ صورت بخیر ملت ومردم ما تمام نمیشد.
روسها که ازگذشته های خیلی دور درتربیه وآموزش افسران نظامی ارتش افغانستان نقش داشتند، برای آنها درپهلوی آموزشهای نظامی درسهای الحاد وفلسفهء کمونیزم را هم می آموختاندند، جوانان آنروزگار افغانستان که برای آموزش تعلیمات نظامی به شوروی سابق میرفتند قبل ازرفتن شان به آنکشور انسانهای خیلی خوبی می بودند؛ ولی زمانیکه ازتحصیل بر می گشتند آنقدر تغیرات درروش وافکار آنها دیده میشد که اصلا دراجتماع وخانواده هایشان نمی گنجیدند؛ درچنان شرایطی روسها آماده گی های لازم برای کمکهای ویژه به افغانستان را نداشتند، یکی ازشرایط روسها این بود که افغانستان آزادی عمل در امور داخلی وخارجی خویش را نداشته باشد و تمام اختیارات ملی وکشوری خویش را به روسها واگذار نماید، ولی برای داوود خان قبول این شروط خیلی مشکل وحتی ناممکن بود، روی همین علت بود که سردار داوود خان درآخرین مذاکراتش با لیونید بریژنف صدر هیئت رئیسه اتحادشوروی سابق ازلهجه خیلی خشن کار گرفت، سالون جلسه را ترک گفته وبه مقصد افغانستان به صوب فرودگاه بین المللی بحرکت افتاد.
دکتور عبدالقیوم کوچی درشماره 200 جریدهء دعوت دربارهء مشاجرهء لفظی داوود خان با بریژنف چنین می نویسد:
« سردار داوود خان به اساس دعوت رسمی ازسوی مقامات شوروی سابق به تاریخ 12 اپریل سال 1977 وارد آنکشور گردیده وبه تاریخ 13 اپریل دیداری با مقامات بلندپایهء آنکشور تحت رهبر لیونید بریژنف داشت، عبدالصمد غوث که درین مذاکرات سردار داوود خان را درین سفرهمراهی میکرد درکتاب خویش زیرعنون (سقوط افغانستان) می نویسد: بریژنف درخلال صحبتهایش با داوود خان گفت : کشورهای عضو درسازمان ناتو یک تعداد جاسوسان شان رادر لباس مشاوران وکارشناسان تخنیکی واقتصادی وغیره درشمال افغانستان جابجا کرده اند وآنها درمناطق شمال افغانستا مصورف فعالیتهای جاسوسی برضد اتحاد شوروی می باشند. مقامات رسمی افغانستان باید حکم اخراج آنها را ازکشورشان صادرنمایند. داوود خان دربارهء اینکه کارشناسان خارجی ازکشور اخراج گردند خیلی به تندی پاسخ داده وگفت: او به هیچکسی اجازه نمیدهد که به وی دیکته نماید که کشورش را چگونه اداره نماید، هرزمانیکه کشورما از وجود کارشناسان خارجی بی نیازگردد آنوقت درزمینهء اخراج همهء آنها بلا استثناء تصمیم گرفته خواهد شد، داوود خان بعداز گفتن این جملات میز مذاکرات را ترک داده ورخ بطرف دروازهء خروجی نمود، بریژنف که درعقبش روان بود پیشنهاد نمود که با شرایط رئیس جمهور افغانستان توافق دارد وحاضراست که درمذاکرات دو به دو باوی روی مسایل مورد علاقه به بحث وگفتگو بپردازد. داوود خان درجواب گفت: که دیگر برای همچو مذاکرات ضرورتی باقی نمانده است.»
ازیکطرف تضادها ومخالفت ها میان داوود خان وشورویها وازطرف دیگر قیامهای مسلحانهء جنبش اسلامی برضد عناصر کمونیستی در داخل رژیم داوودخان وحامیان کمونیست مشرب وی را دریک سردرگمی عمیق فروبرده بود.همان بود که داوود خان درروش های خود تغیراتی را بوجود آورد.وقبلهء خویش را بعدازآن ازاتحاد شوروی بطرف کشورهای غربی ومسلمان تغیرداده و به شمول پاکستان به یکتعداد ازکشورهای اسلامی سفرهای را انجام داد.
پیش ازسفرداوود خان به پاکستان ذوالفقار علی نخست وزیر وقت پاکستان به کابل سفر نمود ودراثنای بازگشت به پاکستان قبل ازآنکه به اسلام آباد برود، هوا پیمایش به پشاور به زمین نشست ودرحضور خبرنگاران اظهار نمود که
«دیگر آن موضوعات گذشته مطرح نیست» مراد ذوالفقار علی بوتو ازین جمله این بود که به حزب عوامی نشنیل پارتی تحت قیادت خان عبدالغفارخان بفهماند که دیگر درکابل موضوع پشتونستان از اولویت خاص برخوردارنیست درآن سالها حزب نشنل عوامی پشتون به حمایت هندو ها وروسها شعار آزادی پشتونستان را ازآن خود ساخته بودند وافغانستان هم ازین داعیه به شکل نا آگانه واحمقانه با قاطعیت حمایت می نمود، درحالیکه آن پشتونستانی که خان عبدالغفارخان خواهان ایجاد آن بود با پشتونستانی که افغانستان میخواست به قبضهء خویش درآورد اززمین تا آسمان فرق وجود داشت.

متن فارسی پیام آقای شهزاده عثمان (پاچاصاحب سادات)}
برگردان: سلام به سردبیر موفق سایت وزین دعوت وسلام بخواننده گان عزیز سایت دعوت!
خواندن مقالات وافسانه های معلم صاحب سعید ونشیب وفرازهای زنده گی وی دلچسپ است. می ترسم ازاینکه نشرخواندن این چیزها برای نو جوانان ونسل آینده پیام آور بدبختی ودشمنیهای بیشتر وخدا نخواسته جنجالهای دیگری را نه آفریند.
سعید صاحب! این چیزهای که نوشته یی نه تاریخ است ونه هم کدام پیام خوشی وسعادت درآن نهفته است؛ این همه لاطائلات جز لاف وپتاق ازخود و خودستایی وبزرگنمایی و بارگناهان دیگران را بالای خویش انداختن چیز دیگری نیست ؛ ازیکطرف اینقدر کشتاریکه آنرا منشی مجید هم حسابش را گرفته نمیتواند خودت را دربرابر محاکمهء ملت قرار داده ایی واگر روزش بیاید ملت غذای سبزی تورا نمکین خواهد ساخت؛ دیگراینکه جناب عالی درتمام مراحل این تحریک ، ازدوران طفولیت تا همین اکنون بحیث سخنگو وهرکارهء گلبدین خان وظیفه اجرا کرده اید ودرتمام کشتارها وتباهی ها دخیل بوده و خود به آن اعتراف کرده اید وخود به جرم خویش ادای شهادت نموده اید، یک چیزدیگررا هم درین داستان سرایی تان بیاد داشته باشید که درشهادت سردار محمد داوود خان واعضای خانواده اش شما گلبدینی ها مجرمان درجه یک وبعدازشما خلقی های مردار وملحد در درجه دوم مجرم نزد الله جل جلاله اگر به او باور داشته باشی می باشید.
بهرحال ازاینکه ازشهید انجنییر جان محمد یاد کرده اید ترا قسم میدهم که راست بگو که درشهادت مظلومانهء وی دستان کی سرخ است؟ ورو بسوی خدا کن وبگو که چه وقت کارت غلامی سازمان استخبارات نظامی پاکستان (آی اس آی) ومعاش آنرا بدست آوردی؟
من بذات اقدس کبریایی قسم میخورم که ترا پوره می شناسم، وهم اشخاص بزرگ سال وخورد سال خانواده ات را می شناسم ، مطلب دیگراینکه تو ازین رهبر بداخلاقی که ازوی یک پیامبر ساخته ایی. همین اکنون ازش بپرس که انجنییرصاحب!!!!؟ شما پیش ازآنکه درپشاور مزدوری را میخواستید آغازکنید، برای اولین بار درخانهء مولانا مودودی باکی روبرو شدی؟ آیا آن مجاهد پاک وطن حاجی صاحب پیلوت (آریو وال) که مودودی صاحب را بشما شناساند و بعدا روزی رسان شما شد مگر برای تان قول داد که اگر یک ملیون کلدار هم برای تان ضرورت باشد من آنرا بشما داده میتوانم، ولی شرط این باشد که ما وشما به شکل آزاد ومستقل مبارزه نمائیم وخودرا به سازمان استخبارات نظامی تسلیم نکنیم ودال پنجابی را نخوریم؛ دلیلش واضح بود که وی میدانست که موجودیت کمونیستها در جمهوریت نوپای محمد داوود خیلی دیر دوام نمیکند، ولی گلبدین، برهان الدین ، قاضی وقاد؛ قاضی ملتیار؛ ایوب درمنطقهء تل درخانهء (چیرمین ابراهیم خان) سخنان وی را (حاجی پیلوت) را چرندیات خواندند وهمراه (میجر صنوبر مروت درمنطقهء تل دربارک های نظامی استخبارات پاکستان با وی تعهد نمودند که هرماه مبلغ پنجاه کلدار پاکستانی دیوث پولی را بگیرند، حاجی صاحب ازین تنخواه دیوث پولی انکار ورزید به میجر مذکور دلیل آورد که من همین اکنون یک (جگرن) رزمنده قوای هوایی افغانستان هستم وامکان دارد وحتما ان شاء لله به زور الله جل جلاله که کمونیستها عنقریب جاروب میگردند وسردار محمد داوود یک مسلمان سوچه است وبه وطن وافغانستان محبت فراوان دارد، ما ان شاء الله بزودی بوطن خویش برمیگردیم، واین معاش را بخاطری نمیگیرم که اگرفردا برسرموضوعات مرزی میان افغانستان وپاکستان بحثی درمیگیرد وشما مروت صاحب ازطرف پاکستان ومن ازطرف افغانستان تعین گردیم درآن وقت من بکدام جرأت به خودت نگاه کنم ودرموضوع ، باشما چانه زنی نمایم، آیا خودت درآنوقت بمن نخواهی گفت که تو یک وقت معاش خور وجاسوس من بودی؛ من درآنوقت برایت چه جوابی خواهم داشت؟
حاجی صاحب الحمدلله حالاهم زنده است وبا سرافراخته وگردن بلند حالا هم به عقیده اش پایبند وبه وطن خویش عاشق باعزت درکنار خانواده اش سربلند زنده گی میکند، پس سعید صاحب! آیا زنده گی ذلت بار تو ودیگر همراهان ذلیل تان زنده گی پرازترس واضطراب ویک زنده گی نوکرمنشانه نیست؟ شما نه تنها اینکه همیشه مسؤلیت ادعاهای کاذبانهء سازمان استخبارات نظامی پاکستان را بجان خویش قبول کرده اید، بلکه بیشترازین هم با سطح نازل سیاسی که دارید به شکل ناقص خاطرات زنده گی ننگین وشرم آور وذلت بار خویش را برای ما ونسلهای آینده بیاد می آورید. امید میرود که این آغاز پلوان باشد که سبز معلوم میشود ولی آخر پلوان همیشه آتش سرخ پنهان است بناء بس کن ازین چرند نویسی وخودت را بیشترازین حقیر وسبک نساز. پولهای سوسیال ات را بگیر ولذت ببر.