باز هم دانشجویان قربانی شدند!

بازهم که دانشجویان قربانی شدند!
پای صحبت درد دل یک دانشجو

طبق معمول در هر کشوری و بخصوص کشورهای بیشرفته دانشجو از مهمترین قشر جامعه محسوب میشوند. آنهاست که سرنوشت ملتها را تعین و از میان آنها رهبران آینده هر کشور انتخاب میشوند . لذا همه دولت ها و جوامع به امورات آنها توجه خاصی مبذول میدارند.

دراین نوشتار نمیخواهم خیلی بلند پروازی کنم و کشوری تکه پاره مثل افغانستان را به کشورهای پیشرفته دنیا – اروپا و امریکا –مقایسه کنم . چون این کشور در تمام ادوار تاریخی خود دستخوش تحولات نا خوشایندی بوده است طوریکه درهر صحفه از تاریخش با سرنوشتی تازه روبرو شده یکی بدتر از دیگری . بناء در تمام عرصه های کشوردار ی وحکومتداری در رده های بسا پایین و یا هم به نقطه صفر قرار داشته است . این تفاوت اسفناک قهقهرایی را نه تنها با جهان اول ؛ بلکه در مقایسه با همسایه گان خیلی نزدیکش سراغ داریم . همسایگان که هیج وقت با این کشورها نه از لحاظ تاریخی ،فرهنگی و قدامت هم طراز بوده قابل ملاحظه است.

بعنوان مثال مقایسوی بذکر یکی از آنه می پردازم . پاکستان، کشوریکه انگشت شمار 65 سال تاریخ دارد .
ما همه؛ چندی پیش شاهد و ناظر یک حادثه بودیم که در پاکستان و آنهم در اقصی نقاط آن ،سوات –یکی از شهرستان های پشاور- اتفاق افتاد .این حادثه سوء قصد بجان یک دختر بچه مدرسه ای بود که از طرف افراد ناشناس مورد حمله قرارگرفت . حادثه مذکور گرچه با حوادث که روزانه وبطور مکرر بسر دانشجویان واطفال معصوم مدرسه ای ما می آید قابل مقایسه نبود با این حال چه هیاهو وفریادها که برپا نشد ! 

سازمانهای مدافع حقوق بشرو حقوق زن و جامعه جهانی علا وه بر این که به این دختر بچه لقب برترین متفکر سال را دادند روزی را به همین مناسبت نامگذاری کردند –زور ملالی –که هر سال بهمین مناسبت تجلیل خواهد شد.
در پی این حادثه ضمن مبادرت به ارسال نامه های همدردی از طرف رئیس جمهور؛ حامد کرزی به سیاسیون و رجال برجسته پاکستانی ؛ وزارت معارف کشور یک روز درسی متعلمین را در سراسری کشور تعطیل وبه اجراء مراسم فاتحه خوانی برای بهبود این دختر بچه توسط دانش آموزان اتلاف وقت کردند.اما غافل از اینکه بر سری دانش آموزان خودشان چه میگذرد ؛ التفات داشته باشند. حال سوال این جاست که آیا دانجویان افغانستانی حق آموختن را ندارند و یا از دیگر دانش آموزان دنیا کمتر اند ؟ و یا این سرنوشت شان از ازل چنین رقم خورده است ؟

پاسخ این سوال قطعا صریح تر از آنچه است که بذهن هر کسی خطور کند.پاسخ این همه سوالها همانا پالیسی ها خودکامه و غلط دولت که همیشه برای نگهداری جاه و منصب خویش بوده بدون اینکه گره از مشکل مردم بگشایند.
این پالیسی ها را از آنجا غلط برچسب میتوان زد که هیچ وقت برای رفع مشکل ملت و بهسازی احوال مردم نبوده بلکه برای ادامه حاکمیت و بقای قدرت سیاسی خود ها طرح و عملی کردند بجای رفاه ملت وبهبود نیاز مندی ها اتباع ؛آنانرا قربان و طعمه اهداف کردند. یکی از این قربانی های همیشگی دانشجویان کشور که مظلوم ترین و در عین حال مهم ترین آنها محسوب میشوند؛ بوده است.

حدودا مدت ده سال و اندیست که مدارس و دانشگاه های کشور تا حدود نسبی بروی قشر آیندهساز باز گشائی شده است . با وصف کمبودیها و مشکلات عدید کیفی و کمی تحصیلی و پرورشی فرا راه دانشجویان ؛ همیشه و بطور مداوم قربانی داده و میدهند .

در این چند سطر، خیلی فشرده "مشت نمونه خرواری" از حوادث ناگواریکه بیشترین قربانی آنها نسل دانش آموزبوده را یاد آوری میکنم تا خوانند گان محترم انتقاد گزافه گوئی نکنند .

یکی ازاین حوادث دلخراش که مثل کابوس وحشتناکی همیشه ذهن هر افغان را می خراشد همان حمله انتحاری که در سال 1386 ، هنگامیکه رئیس کمیسیون اقتصاد ملی مجلس شورا-پارلمان- مصطفی کاظمی با جمع از وکلاء و مسؤلین دولتی از شرکت تولیدی قند بغلان بازدید میکردند ؛ میباشد که نتیجتا بیش از 150 دانش آموز را بکام مرگ بروبرد.

• پاشیدن تیزاب برروی دختران مدرسه ای در سال 1384 از جنایت کاران وآموزش سیتزان در ولایت قندهار که ده ها طفل معصوم را معیوب و معلول از خود بیادگار گذاشت .

• شهید شدن دانشجویان در لیلیه شخصی در ولایت خوست که به اثر حمله نیرویهای حافظ صلح صورت کرفت.
• مسموم کردن ده ها طفل معصوم در ولایات سرپل و تخار در سال 1390 و 1391 .

• بهم اندازی وایجاد اختلاف میان دانشجویان دانشگاه کابل برسری تبدیلی نام دانشگاه تعلیم و تربیه کابل بنام استاد ربانی .

• بهم اندازی دانشجویان بر سری واژه "دانشگاه " و "پوهنتون" در کابل و سایر ولایات دیگرو ده ها حادثه تلخ دیگر که همه دانشجوبان بحیث قربانی دسته اول مطرح بودند.

در این همه حوادث ،گرچه نمیتوان بصورت کل دست کثیف مداخلات بیرونی را نا دیده گرفت ولی بیشتر ناشی از غفلت و عدم توجه دولت در امر دفاع از جان و حقوق مسلم دانشجویان کشور اتفاق افتاده که هیچ کس ازاین واقعیت تلخ چشم پوشی کرده نمیتواند .

با در نظر داشت اینکه تا حال هیچ گام مثبت برای جلوگیری ازاین گونه آسیب ها به دانشجویان برداشته نشده است ؛ پیوسته آنانند که طعمه این آفت بودند و شدند و معلوم نیست تا چه وقت این جریان ادامه خواهد داشت.

این آفت دانشجو گیر دراین اواخر از گرفتن جان دانشجویان اقناع و اشباع نشد بلکه در گرفتن و اتلاف وقت وفرصت گرانباء آموزشی شان هم کم از آن روا نداشت .

فاجعه دوم- ضیاع وقت دانش آموزان - که بمراتب وخیم تر از کشتن ، مسموم کردن و معبوب کردن و... می باشد . چون آن مرگ آنی وزود هنگام است و این مرگسیت تدریجی که بطور مثال زنده میتوان به وضعیت کنونی کشور اشاره کرد؛ مصبیت که سالهاست این کشور با آن دست و پنجه نرم میکند و تا هنوز هم .

آفت جهالت ،خشنونت،تعصب ،عدم همدیگر پذیری و.... که هرروز باعث فجایع ومصیبت های گوناگون اجتماعی در کشور میشود.

این فجایع هولناک که بیشتر رنگ و بوی سیاسی داشته ؛ در این اواخر به چهره و صبغه دیگری از خود تبارز داده ؛می باشد .بطور مثال یکی از آنها همان اعلان حالت اضطرار و تعطیلی مدارس و دانشگاه ها به بهانه جلو گیری از شیوع بیماری آنفولانزا خوکی و یا مرغی بود که در سال 1389؛ موسسات تعلیمی را بروی دانش آموزان بمدت سه هفته بست . این حکم از طرف وزارت صحت عامه زمان بمرض اجراء گذاشته شد که انتخابات دوم ریاست جمهوری بدرو دوم کشانده شد . حال آنکه آنفولانزا ی در کار نبود بلکه بیم خیزش عدالت خواهانه وسراسری این نیروی بزرگ بدفاع از آرای بود که توسط دسیسه های خود خواهانه تیم حاکم پایمال میشد .

آنفولانزای گه زیادی از مردم و دانشجویان بآن لقب (آنفولانزای داکتر عبدالله ) دادند .

دومین مرحله - حیله در به تعلیق در آوردن روند تحصیل - زمان درحال اجراء گذاشته شد که دولت از بزرگان ملت خواست تا به جلسه عالی مشورتی صلح شرکت کنند . این بار این مصبیت تنها دانشجویان دانشکاه پولی تخنیک کابل را هدف قرار داد که در سال گذشته (1390) بمدت سه ماه دانش آموزان این دانشگاه بی سرنوشت بودند که هدف این تصمیم –درظاهر- جلوگیری از خطرحملات احتمالی مخالفان و اتخاذ تدابیر امنیتی اعلان شده بود.

مرحله سوم – امسال( 1391) – طبق همان پالیسی های مشابه و شعار" تفرقه بانداز وحکومت کن" و از "کیسه خلیفه ببخش " مسجد دانشگاه کابل را به برادران اهل تشیع جهت برگذاری مراسم عزاداری اختصاص دادند که در نتیجه این پلان از قبل طراحی شده به هدف تعین شده اش - ایجاد فاصله بین طیف های مذهبی باشد- ؛ راه اندازی شد که در نهایت "آب گل آلود شد و ماهیان تر و تازه آن - دانشجویان - بودند به توری افتادند " وده ها تن از دانشجویان کشته و مجروح شدند و هزاران تن ها بی سر نوشت شدند.

به تعقیب این رویداد ، نخبه گان وزارت تحصیلات عالی تصمیم بر این گرفتند که تمام موسسات تحصیلات عالی دولتی را بخاطر جلو گیری از بدترشدن وضعیت - که خود عامل اصلی آن بوده - تا اول حوت سال جاری (1391) به تعلیق درآورد بدون اینکه تاملی منطقی به پیامدها و اضرار آن کنند فیصله را سر از روز سه شنبه به مرحله اجراء گذاشتند و هزاران دانشجو را بلاتکلیف و بی سرنوشت رها کردند .

این تصمیم شتاب زده در حال اجراء میشود که کمتر از یک ماه دیگر به ختم سال تحصیل باقی نمانده است و دانشجویان که سال آخر هستند بی صبرانه آرزوی فارغت شان را بسر می پروراندند حالا باید به تصمیم عاقلانه فرهیختگان شان مدت ها را انتظار بکشند و دانشجویان که در مناطق سرد سیر زیست دارند با هزاران مشکل حتمی زمستانی که بیش رو دارند باید در اوج سرما دوباره از راه های دور بعد از موعد معینه به دانشگاه برگردند که این خود مشکلی دیگر برهزاران مشکلات وکمبودیهای رهایشی دست که پنجه نرم میکردند؛ افزوده خواهد شد .
حالا سوال این جاست که آیا بهتر نبود که بجای وقفه تعلیمی ،ضیاع وقت آموزشی ، تحمیل مشکلات بر دانشجویان و.... راه حل دیگری را جستجو میکرد؟

چنانچه اشاره شد هدف از این وقفه را وزارت تحصیلات عالی جلوگیری از خشونت های احتمالی بین دانشجویان شیعه و سنی مستقر در خوابگاه های دانشگاه ها اعلان کرده است .اما بر عکس این عمل باعث تقویه و نهادینه سازی عقده های بیشتری فرقه ای میگردد .

طوریکه گزارشها و شواهد عینی از دانشگاه مختلف کشورمیرسد حکایت از ازدیاد تشنج های میان دانشجوئی دارد که از آن جمله میتوان به برخورد لفظی که روز سه شنبه بین دانشجویان شیعه و سنی دانشگاه هرات رخ داد؛ یادآوری کرد که خود بیان گر این واقعیت می باشد.

این رخداد زمان بوقوع پیوست که دانشجو سنی مذهب به دروازه مسجد خوابگاه "سینه زنی در اسلام حرام است " نوشته بود.

حال ؛ بنظر شما بهتر نبود که بجای این وقفه تعلیمی ؛ دولت و اراکن مسؤل آموزشی بسراغ راه حلهای که میتوانست جایگزین این وقفه آمورشی گردد میرفت ؛ راه حل های از این قبیل :

1) ازدیاد فشار درسی در دانشگاه ها ، کنترول و نظارت همه جانبه مسؤلین دانشگاه و کادر علمی.

2) تعین جزای سنگین برای عاملان احتمالی که دست به این تحرکات میزنند.

3) برگذاری امتحان 20% که تا کنون در اکثر دانشگاه ها برگذار نشده است ؛ هم میتوانست تا حدی دانشجویان مصروف سازد .

4) ترویج و تقویه حس هم پذیری درتمام جامعه و بخصوص در بین دانشجویان.

5) راه اندازی کمپاین های تبلیغاتی جهت رساندن اثرات سوء این حوادث ازسوی رسانه ها و ادارات مسول آموزش و پرورش.

6) تاسیس و ایجاد برانامه درسی –شامل کریکلم –در دانشگاه ها جهت آشنائی دانشجویان بر اقلیت های مذهبی و درک شان از مسایل اجتماعی و فرهنگی هریک از مذاهب موجود در کشور.

از این بیستر حرف را بدرازا نمکشانم و بعنوان سخن آخر و نتیجه گیر این نوشتار به ذکر چند این مقال را سنگ تمام میگذارم:

1) دولت همیشه در امر بهسازی وضع معیشتی و مشکلات مردم و بخصوص دانشجویان ناکام بوده است.

2) دولت بطور مداوم تلاش کرده تا بجای حل مشکلی ؛مشکل ها بیآفریند .

3) دولت همیشه در قضایای سیاسی و اجتماعی سیاست دوگانه را بیشبرده وحل مشکلات را بخلق مشکلات کلان تر از آن سراغ کرده است .

4) دولت برای طبقه دانش آموز قدر باید و شاید را قایل نشده بلکه همیشه از جایگاه خطیر آنها سوء استفاده و بالآخره این قشر مهم را صدمه زده است .

5) دانشجویان افغانستانی همیشه طعمه شکار های سیاسی دولتمردان بوده است .

6) دولت برای بقای قدرت خود از هیج نوع عملی مغایر وخلاف منافع عامه حتی در بهم اندازی گروه های مذهبی ودینی کوتاهی نکرده است.

7) یگانه قشر مستضعف در افغانستان دانشجویان و دانش آموزان می باشند که همیشه پایمال بودند برعکس که باید محور ومرکز توجه دولت و ملت باشند.