عبدالرحمن پژواک دیپلومات ورزیده یا چهرهء حیله گر تاریخ؟

عبدالرحمن پژواک دیپلومات ورزیده یا مرد بی خرد متملق وچاپلوس:
درین تازه گیها درپورتال اوغان جرمن انلاین خانمی به اسم پروین پژواک مضمونی را بنام یکی ازیادداشتهای عبدالرحمن پژواک راجع به قضیهء دیورند به نشر سپرده است که ازهرجهت قابل توجه است.
اینکه پروین پژواک با عبدالرحمن پژواک چه قرابتی دارد اطلاع چندانی ندارم ولی حدس میزنم که ایشان باید دختر عبدالرحمن پژواک باشد، اما پرسش اصلی این است که این یاد داشت تا چه حد میتواند دست نخورده واصلی باشد؟ زیرا هستند بعضی از خانواده ها که به نرخ روز بعضی اسناد را نشرمی نمایند. این خانواده ها که پدران ویا پدرکلانهای شان ازمسؤولین بلند پایهء رژیمهای استبدادی پشتونی بوده است یاد داشتهای پدران ویا پدرکلانهای شان را بخاطریکه با جریانات و وقایع امروزی تصادم میکند ویا اینکه بعضی ازشخصیتهای هم تبار را جریحه دار می سازد ازنشر آن یاد داشتها بکلی طفره میروند ویا هم به متن اصلی آن دست زده وعبارات وجملات را مطابق ایجابات روز مطابق ذوق وسلیقهء شخصی وسیاسی شان تغیر میدهند تا طرف قبول ارباب قدرت قرار گیرد، بدون شک میزان ثقه بودن چنین یاد داشتها نزد اهل تحقیق به صفر ضرب میخورد وکوچکترین اعبتاری نزد اهل تحقیق ندارد. پرسش دیگر این است که باقی یاد داشتهای آقای پژواک کجاست؟ آیا کسی که بحیث نمایندهء دایمی یک کشور درسازمان ملل متحد بوده باشد تنها درمورد قضیهء دیورند یاد داشت خویش را نوشته اشت؟
واما درصورت صحیح بودن وموثق بودن این یاد داشت بازهم عبدالرحمن پژواک را یک شخصیت بی نهایت ضعیف، متملق، چاپلوس، بی اراده، استبداد پسند می یابیم وقسمت اعظم بار گناهان رژیمهای شاهی وجمهوری قلابی داوود را میتوان به گردن چنین اشخاص زبون و بوت باک وپله بین چون عبدالرحمن پژواک انداخت.
زیرا آنانیکه آگاهانه توجیه گر جنایت وظلم وبربریت و وحشت رژیم های خاندانی منحط وقبیلوی پشتونی بوده اند وبه استبداد وظلم وبربریت حکام خاندانی (نه) نگفته اند درهرجنایت و وحشت دیروز وامروز جامعه سهیم اند.
اگر دیروز درسالهای قحطی مردم استان غور افغانستان ازشدت فقر وتنگدستی جگرگوشه های شانرا بفروش رسانیده اند درآن اشخاصی مانند عبدالرحمن پژواک مسؤول اند واگر امروز افغانستان درگیر مصیبتهای کنونی ازجانب پاکستان است بازهم اشخاصی مانند عبدالرحمن پژواک درین جنایات تاریخی شریک اند، هر خونی که امروز توسط طالبان ونوکران آی اس آی به زمین میریزد یک قسمت گناهان فاعلین این جنایات سهم آقای عبدالرحمن پژواک نیز میرسد. زیرا همین اشخاص به اصطلاح دانشمند وباسواد وشاعر بودند که بخاطر حفظ قدرت ومکنت سیاسی ازگفتن حق درنزد حاکمان جاهل وقبیله اندیشی چون داوود فرعون صفت خود داری ورزیده اند واورا درراه احمقانه ای که پیش گرفته بود یاری رسانیده اند. حالا برگردیم که خود این یاد داشت ازآن روزها به ما چه میگوید، خانم پروین پژواک درابتدا، خودش درمورد یاد داشت مذکور چنین ارشاد فرموده است:
( درین روزها که بحث پشتونستان در افغانستان داغ است، خواستم بخشی از یادداشتهای استاد!!!!!!!!؟ پژواک را درمورد احیای دعوای حقانهء!!!!!!!!!!؟ استرداد خاک های افغانستان که برتانیه آنرا سلب کرده بود، برای دوستان به نشر برسانم)
بح بح بح! خدا شما خانم دلسوز را خیربدهد چقدر خوب وسعادت مند استیم که ازبرکت داغ شدن بحث پشتونستان درافغانستان چشمان ما به نوشتهء مبارک پدر پزرگوار شما افتید، اگر این بحث داغ نمی شد ما ویا شما ویاهم یکی ازخواننده گان دنیای فانی را واع میگفتیم آنوقت ازین سعادت بزرگ محروم می ماندیم حالا نمیدانیم که ازشما ممنون باشیم ویا از داغ شدن بحث پشتونستان وافغانستان؟؟؟؟؟
بهرترتیب خود آقای پژواک اگر این سند درست باشد درجایی فرموده اند:
(درزمانیکه سهروردی صدراعظم پاکستان بود سردار محمد داوود خان به پاکستان سفر کرد. من درآنوقت درملل متحد موظف بودم وبرای شرکت درین سفررسمی به مرکز احضار شده بودم. درین سفر سردار محمد داوودخان مهمترین منظوری که داشت مذاکره ودرصورت امکان، البته امکان بعید، مفاهمه با پاکستان روی قضیهء پشتونستان بود. موقف حکومت افغانستان درحقیقت موقف سردار محمد نعیم خان ودراثر تلقین واصرار او موقف سردار محمد داوود خان بود)
ازین جملات آقای پژواک چنین معلوم میشود که جناب ایشان همراه بادیگر اراکین دولت آنوقت به اندازهء یک مولی سرخک هم نزد این دوبرادر اهمیتی نداشته اند، هرچه بوده میان این دو برادر بوده است وبقیهء مردم همه مانند گله های گوسفند باید ازین دو برادر اطاعت کورکورانه می نمودند. با وصف چنین اعتراف خطرناک آقای پژواک وظیفهء ننگین نماینده گی این رژیم سفاک وخاین را بعهده داشته وآنرا درسازمان ملل متحد تمثیل میکرده است. خوب حالا بیائید که موقف این برادر احمق ودیکتاتور را بدانیم که چگونه موقفی بوده است
عبدالرحمن پژواک: موقف دولت!!!!؟ افغانستان ( تامین حق تعین سرنوشت بود!!!!!!؟ تا مردم پشتونستان ارادهء خودرا آزادانه دربارهء سرنوشت ومقدرات خویش اظهار نمایند که آیا استقلال میخواهند ویا خودرا با افغانستان سرزمین پدری شان پیوند می کنند)!!!!!!!!!!؟
بح بح بح! حق تعین سرنوشت بعداز ایجاد یک کشور مستقل ونوبنیاد توسط مردمی که در دو ریفراندوم عمومی اشتراک نمودند وآزادانه سیستم ونوع نظام خویش را برگزیدند، بار نخست هنگام جدایی هند وپاکستان وبار دوم هم هنگام نهاد سازی وایجاد یک سیستم فدرالی. درین دو نوبت تاهنوز این دوبرادرها هردو بخواب خرگوش رفته بودند ونمایندهء دایمی شان درملل متحد نیز گوشهای خودش را کر انداخته است.
عبدالرحمن پژواک: ( این همان موقفی بود که پاکستان درموضوع کشمیر قایم کرده بود اما درمورد پپشتونستان باموقف نقیض ( Double Standard*) اقامهء دلیل وادعا میکرد، به این معنی که دعوای افغانستان راAfghan Slant))) میخواند ودعوای خودرا درکشمیر درست میدانست. حال آنکه دولت استعماری بریتانیه کشمیررا دراثرترتیبات سیاس خود با گذاشتن فیصله به مهاراجهء کشمیر که (هندوبود) منوط دانسته وهمچنان پشتونستان را به پاکستان بخشیده بود.)
درینجا آقای پژواک نه درلباس یک تحلیلگر واقع بین مسایل بلکه درلباس یک منافق مذهبی ظاهر شده اند که میخواهند جنگهای مذهبی را هم درمیان مردمی که فرسنگها از ایشان فاصله داشته دامن بزند، تاریخ شاهد است که مردمان هردو کشمیر چه کشمیر پاکستانی وچه هم کشمیر تحت سلطهء هندوستان برخلاف مردم پشتونستان یکی آن بزور نظامی وبا استفاده ازنیروی نظامی پشتونها موفق به کسب استقلال از ادارهء هندوستان گردیدند ودومی نیز تاهمین اکنون نهضتهای جدایی طلبانه چه درقالب اسلامگرایی وچه هم درقالب ملی گرایی آن را دارا بوده و ازهمان ابتدا تا اکنون این نهضتها فعال می باشد. کشمیریها خود انگیره ایی برای کسب استقلال خویش داشتند ودارند درحالیکه پشتونستانی ها نه درگذشته ونه هم حالا هیچ دلیلی برای پیوستن به افغانستان زیر سلطهء خاندان آل یحیی را نداشتند وحالا که کشور پاکستان بحیث یک قدرت هستوی ظهور کرده است هرگز نخواهند داشت. خان عبدالغفارخان زعیم ملی پشتونها وبنیانگذار نهضت خدمتگاران خدایی هرگز الحاق به افغانستان کنونی را درآجندای مبارزات سیاسی خود نداشته است. یگانه چیزی که وی خواهان آن بوده است، حق خود ارادیت درچارچوب نظام فدرال پاکستان، بوده است. هرچند که وی درابتدا میخواست که با الحاق مناطق پشتون نشین افغانستان کنونی زمینهء ایجاد یک پشتونستان مستقل را مهیا سازد ولی زمانیکه اوموانع اصلی را خصوصا بازیهای دوگانهء حکام کابل را درین باره مشاهده کرد به حماقت طرح خویش پی برد وتنها برای بدست آوردن حق ارادیت پشتونها دریک نظام دموکرات وفدرال پاکستان بسنده نمود. خاندان طلایی نیز این خطررا بعداز تجزیهء هند وپاکستان احساس میکرد، زیرا هرچند این خاندان بنام پشتون دریک کشور چند ملیتی وچند فرهنگی چون افغانستان حکومت میراندند ولی درحقیقت آنها درفرهنگ فارسی استحاله گردیده بودند وازنظر فرهنگی برای پشتونهای لر وبر این خاندان از هویت حقیقی پشتونها نماینده گی نمیکرد. لذا با الحاق سرزمینهای پشتونستان به افغانستان کنونی درآن سالها نه تنها اینکه توازن قومی برهم میخورد بلکه دوام حاکمیت قبیلوی وخاندانی آل یحیی نیز به چالش گرفته میشد. لذا خاندان سلطنتی با این قضیه همیشه برخورد ابزاری نموده است. ازیکطرف بخاطر راضی نگهداشتن پشتونها همیشه نعرهء پشتونستان خواهی را بلند نگاه داشته وازطرف دیگر برخلاف ادعاهای رسمی اش درپشاور وکویته دفترهای قونسلگری بازنموده وبیرقهای هردو کشو برفراز بامهای سفارتهای هردو کشوردرکابل واسلام آباد همیشه در اهتزازبوده است. رسما بخاطر مسافرت اتباع هردوکشور خدمات قنسولی و ویزه إعمال گردیده است به این میگویند سیاست یک بام ودوهوا.
بازهم ذلت وزبونی عبدالرحمن پزواک را ازقلم خودش بخوانیم که وی درچگونه یک نظامی ایفای وظیفه می نموده است.

عبدالرحمن پژواک: ( من درزمانیکه مدیر سیاسی بودم دیده بودم که درمجلس وزراء سردار محمد داود خان موضوعی را مطرح میکرد واعضای مجلس وزراء را دعوت میکرد تا اظهار نظر کنند. وزراء نظرسردار محمد نعیم خان را تائید میکردند وسردار محمد داوود خان دیده ودانسته این تائید را حقیقی دانسته وآنرا فیصلهء مجلس إعلان میکرد
سردار محمد داوود خان یگانه خوفی که داشت که اگر برادرش علایق خود را با او قطع کند، بیکس خواهد ماند. این وهم بود، زیرا اگر برادررا به جایش می نشاند وافغانهای دیگررا اطمئنان میداد که در وطن خود صاحب حق هستند و او به آنها اعتماد دارد وخویشخوری ندارد، همهء این مردم کاردانتر از وی بودند، کسان او می شدند وهرگز تنها وبیکس نمی ماند)
بح بح بح! حالا چنانچه دربالا عرض گردید که آقای پژواک خودش میدانسته است که درچارچوب نظام وقت حیثیت مولی سرخک را دارد وتمام اراکین نظام فقط عمله وفعلهء بیکار وبلی گویان بی اراده ای بودند که از روی ناچاری سرتسلیم وانقیاد را به آن نظام فاسد وغیر مردمی نهاده بودند. ولی درچنین یک نظام خودکامه که فقط دوبرادر خودشان را اختیار دار کل ملیونها انسان به شیوه های قرون وسطایی می شمردند بازهم این مرد احمق ولا شعور بنام عبدالرحمن پژواک طرفدار آن بود که پشتونهای آنطرف مرزرا به دم اینطرف مرز بچسپاند. لطفا این جملات را بخوانید!

( من شخصا درمورد پشتونستان عقیده ای مستقل داشتم وآن این بود که این خاک (پشتونستان) حق مسلم مردم افغانستان وجزء لاینفک خاک افغانستان است وافغانستان باید موقف الحاق آنرا اتخاذنماید.)

درزبان فارسی مثل است که دیوانه پس شو که حالا مست آمد، ما که قبلا با چهرهء یک سردار دیوانهء دیکتاتور ومعیوب آشنا شده بودیم ولی نمیدانستیم که درین محفل یک مست لا یعقل وبیمار دیگری بنام عبدالرحمن پژواک نیز قرار دارد که برطبل دشمنی وعداوت باکشورهمسایه شروع به زهرپراگنی نموده ودرمسؤولیتهای بربادی کنونی افغانستان سهم بسزایی اشته است. این مست لایعقل که حتی حاضر نیست نوک بینی اش خون شود درخلال جملات بعدی عقیده اش را درین مورد بصورت مفصل چنین ابراز می نماید که عقیدهء مستقل!!!!!!!!!؟ وی چگونه بوده است.

عبدالرحمن پژواک: ( برای آنکه مردم پشتونستان جلب شوند صرف پول کشور فقیری مانند افغانستان پالیسی درستی نیست. به عقیدهء من قوانین وتطبیق قوانین درافغانستان طوری وضع ومورد عمل قرارگیرد که مردم پشتونستان در پیوستن به یک کشورقانونی براساس مساوات وعدالت اجتماعی، مراعات آزادیهای اساسی وحقوق بشری تاخیر وتعلل نکنند، بدون اینگونه قوانین طوایف افغان (غیرپشتون) ازپشتونستان به بیم وهراس بیشترمواجه خواهند شد. زیرا نفوذ پشتون درافغانستان دوچند خواهد شد وبا اکثریتی که ازقرنها به اینسو داشته است، پشتون اقوام دیگر مملکت را بیشتر تحت نفوذ خواهد در آورد وازین رو افغانستان ای وجود نخواهد داشت وافغانستان عزیز، پشتونستان غیر قابل قبول وتحمل خواهد گردید)

درینجا آقای پژواک ازنحوهء تغیر قوانین جاری آنزمان افغانستان به نفع پشتونهای آنطرف سرحد چیزی نمیگوید ولی ازسیاق کلام ایشان چنین برداشت میشود که وی خواهان افغانیزه ساختن ویا پشتونیزه ساختن قوانین دولتی بوده است. شاید قوانینی مثل دولت اسرائیل که هر یهودی بعداز داخل شدن به کشور اسرائیل شهروند آنکشور شناخته شده وازپاسپورت ودیگر مزایای شهروندی دولت اسرائیل درهرجای دنیا مستفید شده می تواند. آقای پژواک شاید این را میخواسته است بگوید که ما خواهان تغیر وتطبیق قوانینی بودیم که احساسات غیر پشتونها هم تحریک نگردد وازطرف دیگر پشتونهای آنطرف مرز خودشان با علاقه مندی حاضر شوند که تذکرهء تابعیت افغانستان را بگیرند ودرنهادهای دولتی وسکتورهای خصوصی وآموزشی مانند دیگر شهروندان افغانستان به آنها نیز اجازه داده شود. درحالیکه دولتهای وقت چه با تطبیق این قوانین وچه هم با عدم تطبیق قوانین پژواک گونه چنین اقدامات را به منصهء عمل گذاشتند. درشهرکابل ودیگر شهرهای پشتون نشین مکاتب ومدارس به زبان پشتو بازگردید؛ جوانان آنطرف مرز هم ازمزایای حکومت پاکستان وهم افغانستان بهترین استفاده را برده اند. به قول آقای محمودخان اچکزی: افغانستان خانهء تاریخی ماست وپاکستان هم خانهء فعلی ما اما پرسش این است که این موجود بنام عبدالرحمن پژواک ازکجا درک کرده است که افغانستان به پشتونستان غیرقابل تحمل برای دیگران تبدیل میشود؟ ازین کلام مبارک ایشان چنین استنباط میشود که ایشان هم به میخ میکوبیده اند وهم به نعل. واین عادت یکی ازخصلتهای ذاتی ایشان وبرادران شان بوده است که درعین حال هم مجاهد تشریف داشتند وهم در داخل نظام وحکومت به اصطلاح تحت الحمایهء شوروی وقت بحیث وزیر ومشاور جا خوش کرده بودند. هم خودشان در اواخر عمرشان به پشاور رفته ولوای جهاد را علیه دولت وقت برافراشتند وهم برادر دیگرشان آقای نعمت الله پژواک بحیث وزیر تعلیم وتربیه درکابینهء آقای حسن شرق جاخوش کرده بودند. یا للعجب ازین دو رویی ومنافقت!!!!!!!!

حالا برگردیم که خاطرهء شان ازملاقات با سران پاکستانی تا چه حد به واقعیت مقرون می باشد:
عبدالرحمن پژواک: ( به پاکستان رفتیم. پاکستانیها ازنقطهء نظرتشریفات به حد اعلی پذیرایی ومهمان نوازی کردند. اما ازنقطهء نظر مفاهمه بسیار مشکل تراشی کرده وسخت گرفتند. بطور خاص درمذاکرات سهم بزرگ به جنرال ایوب خان دادند که خودش پشتون بود وازطرف مردم پشتون به طرفداری پاکستان إقامهء دلیل میکرد ودرحالیکه دیگران به نرمی حرف میزدند، او بالهجهء شدید وتهدید آمیز سخن میگفت ودیگر پاکستانی ها سخنان اورا به حیث آرزو مندی مردم پشتون به رخ ما می کشیدند. جنرال ایوب خان مانند دیگران بزبان انگلیسی حرف میزد. سردار محمد داوود خان اگر چه کافی انگلیسی میدانست، همیشه ترجیح میداد مطالب ترجمه شوند. به من فرمود که گفتارهای خودش وگفتارهای دیگران را ترجمه کنم. من کوشش میکردم ترجمهء گفتار ایوب خان ازلهجهء بی معنی، احساساتی ونمایشی او عاری باشد تاسردار عذری داشته باشد که برخلاف طبعیت خود إظهار عصبیت نکند ومذاکرات را قطع نکند.
اما بعد ازآن بمن معلوم شد سردار محمد داوود خان اصلا مرد صبور ومتحمل است، زیرا میدانست لهجهء جنرال ایوب خان تهدید آمیز است. اما آنرا به روی خود نمی آورد وترجمهء مرا مد نظر میگرفت. باید تذکر بدهم که درهمهء کشورها ومذاکرات وقتی ترجمانی را بمن می سپرد میگفت درترجمهء گفتار او اگر لازم ببینم تغیری بدهم اجازه دارم؛ اما این را نگفته بود که درترجمهء دیگران نیز می توانم تصرف کنم.)

این جملات آقای پژواک با منابع دیگر خصوصا منابع پاکستانی همخوانی ندارد. زیرا جنرال ایوب خان آنطوریکه شخص آقای پژواک نیز بدان معترف است پشتون بود وبزبانهای فارسی وپشتو واردو وانگلیسی تسلط تام داشت. جنرال ایوب خان بخاطر اینکه بیشتر بتواند سردار داوود را توهین نماید قصدا وعمدا درمذاکرات رسمی باوی پشتو صحبت میکرد، زیرا او میدانست که سردار باوجود ادعاهای بالابلندش بخاطر پشتونها بازهم درزبان پشتو خودش را راحت احساس نمیکند و قدرت حرف زدن به زبان پشتو را ندارد واو ازین ناحیه مطمئین بود که رگ خواب این سردار دیوانه را پیدا کرده است. اینکه آقای پژواک میگوید که وی بخاطر اینکه سردار دیوانه درمذاکرات عصبی نشده باشد وی درکارترجمه امانت علمی را مراعات نکرده است این دیگر به وجدان وشرف علمی وی برمیگردد که دریک مذاکرات سرنوشت ساز به کدام حق قانونی وشرعی درکارترجمهء دو رهبر سلیقه های شخصی خودش را إعمال نموده است. اینکه ایشان فرموده اند که سردار داوود مرد متحمل وصبور بود نیز دروغ گفته اند. ایشان باید می نوشتند که سردار مرد جبون وترسو تشریف داشتند نه صبور ومتحمل.
زیرا این به تجریه ثابت گردیده است که انسانهای آزاد اندیش وبا شهامت همیشه صبور ومتحمل بوده وبرعکس انسانهای مستبد وظالم وخونخوار همیشه دربرابر زور وتهدید اقویا همیشه زبون وجبون بوده است ودربرابر بیچاره ها وضعفا همیشه قهار وجابر بوده اند نه متحمل وصبور که سردار محمد داوود نیز ازین قاعده بیرون نیست. او که ازسن هژده سالگی به امر ونهی بالای جنرالان صاحبمنصبان خارج ازدایرهء خاندان شاهی عادت کرده بود، همیشه دربرابر رعایای کشور خود، خودش را با جرأت وباشهامت نشان میداد درحالیکه درحقیقت امر او انسان نهایت زبون وذلیل دربرابر نیروهای برتر ازخودش بوده است. بناء واکنش نشان ندادن وی دربرابر مارشال ایوب خان نه نشان صبر وتحمل وی بلکه نشان ازترس وجبن وبی غیرتی وی دارد.
بازهم برداشت شخصی آقای پژواک را ازشخصیت سردار محمد داوود میخوانیم:

عبدالرحمن پژواک: ( بهرحال حدس من درست بود زیرا بعدازختم مجلس اول بمن گفت: این فرزند ناخلف وحرامی « جنرال ایوب خان» بر پدر ومادر خود لعنت میفرستند وعلاوه کرد خوب کردی که درترجمه، لهجهء اورا نرمتر ساختی ورنه من بدهنش میزدم من ازین گفته دل گرفتم وسیاستمداری اورا ستودم)
درینجا هرچند که حالا شخص آقای پژواک درقیدحیات نیست ولی بازبان ساده انسان میواند برایش بگوید که شما بد کردید که سیاست مداری وی راستوده اید. سردار داوود نه سیاست مدار متحمل بلکه او نزد شما درخلوت خودش را شیرجلوه داده بود. ورنه همان گز وهمان میدان بود حد اقل یک شهکاری اش را باید درمیدان نشان میداد تا امروز تاریخ آنرا بحیث یک نمونه ای شجاعت وشهامت وطنپرستی اش یاد میکرد. اگر سردار داوود را به مقایسه به رقیب دیگرش ذوالفقار علی بوتو درنظربگیریم اصلا قابل مقایسه نیست. فلمهای مستندیکه اکنون از ذوالفقارعلی بوتو درسازمان ملل متحد هنگام تجزیهء بنگلدیش بیاد مانده است شهکار شجاعت وشهامت و وطنپرستی یک رهبرمردمی را درکشورهای جهان سومی نشان میدهد. کسیکه درجلسهء شورای امنیت ملل متحد درحضور ابرقدرتهای جهانی تمام اسناد ملل متحد را پاره کرده و با دشنام مقر ملل متحد را ترک میگوید، دربارهء چنین شخص آزاد اندیش فقط میتوان گفت که او بحق ازمتن ملت ومردمش برخاسته بود وحقیقا شایستگی رهبری را درکشورش دارا بود. او فقط حماسه آفریده است ومیتواند بحیث یک الگوی شهامت و وطنپرستی درقلب نسلهای آیندهء کشورهای جهان سومی تا ابد باقی بماند.
حالا به کشف جدید آقای پژواک درمورد سردار داوود خان توجه کنید!
عبدالرحمن پژواک: ( درعین زمان درسی آموختم وهم درشناختن شخصیت وی کشفی نو دست داد. نظریهء اکثرمردم را که من هم مایل بودم به آن صحت قایل شوم، غلط یافتم که میگفتند: سردار مرد احساساتی وعصبی است. اما معلوم شد که مرد بی سنجش نبود واگر اظهار عصبیت میکرد آنرا نیز سنجیده بکار می بست واحساسات او اقلا باخارجیان درمذاکرات مهم دراختیار وکنترول او بود)

ازین جملات آقای پژواک چنان معلوم میشود که جناب ایشان تا قبل از همرکابی با این سردار دیوانه به دیوانه بودن وعصبانی بودن ایشان باور داشتند ولی آنرا بنا به قول ملاهای اهل تسنن تقیه میکرده اند. اما زمانیکه از الطاف شاهانهء ذات ملوکانهء شان مستفید گردیدند آنگاه یقین حاصل نموده اند که نخیر این سردار دیوانه است ولی درکارخویش هوشیار می باشد.

درجای دیگر آقای پژواک توجیه خیانت علمی اش را اززبان هردو طرف متخاصم چنین نقل میکند تا خودش رابرائت دهد به این جملات توجه فرمائید!
عبدالرحمن پژواک: ( دلچسب این است که روزی برای شکار دواج دعوتی دادند واعضای هیئت افغانی وپاکستانی بطور مخلوط درحصه های مختلف شکارگاه تیم های شکار را تشکیل دادند. صدراعظم ورئیس جمهور نیز شرکت داشتند. من درحلقهء جنرال ایوب خان بودم. جنرال ایوب خان بمن گفت: درترجمهء من تصرف کردی «به زبان پشتو وفارسی وانگلیسی بلد بود» گفتم لهجهء شما خیلی شدید بود وسردار اینگونه لهجه را تحمل نمیکند ومن به حیث یک پشتون روا دار نبودم ، دو پشتون باهم بجنگند وپنجابیان تماشا کنند. وقتی بعدازشکار به سردار گزارش دادم، خیلی خوشحال شد وگفت براستی که پشتون هستی. وخیلی خندیدیم. انصافا شخص ملی و طنخواه بود وبعداز وزیر اکبرخان نمیتوان نظیر اورا درتاریخ افغانها سراغ کرد)

بح بح بح! چه قضاوت عادلانه ایی؟؟؟ وطنخواهی وملی بودن نزد آقای پژواک همین بوده است که او پژواک را بحیث مصاحب دربار خویش قبول کرده است وازجانب دیگر تصرف نمودن بیجا درکار ترجمه که خود یک خیانت آشکار می باشد آنرا بخاطر پشتون بودن رؤسای جمهور هردو کشور توجیه می نماید. به این میگویند شخصیت باوجدان وباشرف و وطنپرست!!!!!!!!!؟
جالب است درصورتیکه رئیس جمهور وصدراعظم دوکشور درحال نزاع، هردو ازیک تبار ویک قبیله تشریف دارند پس این همه داد و وایلا بخاطر تامین تعین حق شرنوشت خلقهای محکوم را به کدام عقل ومنطق میتوان پذیرفت؟

نتایج مذاکرات

ازخلال جملات آقای پژواک درآخر چنان معلوم میشود که سردار داوود هیچ طرح وبرنامه ای خاصی برای ادعایش علیه پاکستان در دست نداشته است . افغانستان آنروز فقط درپی ماجراجویی وبی ثباتی اوضاع درمنطقه بوده است . بحدیکه درمذاکرات مذکور به حداقل ذکر نام پشتونستان هم دریک اعلامیهء مشترک مطبوعاتی قناعت داشته است. لطفا به جملات زیرین توجه فرمائید!
عبدالرحمن پژواک ( درپایان مذاکرات به پاکستان بعدازمذاکرات شباروزی که ازطرف افغانستان من مسؤول آن بودم وازطرف پاکستان مستربیگ سکرترجنرال وزارت خارجهء پاکستان موافقه به عمل آمد که باوجود اختلافات عمیق درموقف های طرفین مرغوب است تا یک اعلامیهء مشترک نشر شود. اصرار بر اعلامیهء مشترک ازطرف پاکستان بود. با استفاده ازموقع من اصرار کردم که باید به غرض حفظ امانتکاری حکومتهای طرفین به مردمان شان نام پشتونستان دراعلامیه مشترک ذکر شود. پاکستان البته که ازوجود این کلمه انکار میکرد اما بالاخره به موافقه رسیدیم که کلمهء پشتونستان میان ناخنک بیاید.
وقت میان دو وجهار صبح بود. من به اتاق سردار رفتم تابگویم مستربیگ، صدراعظم پاکستان سهروردی را ازخواب بیدارکرد وموافقت اورا حاصل نموده به من ابلاغ کرد . سردار بیدار نشسته ومنتظر نتیجه بود
گفت: برای بار اول نام پشتونستان ولو درمیان ناخنک باشد یک موفقیت بزرگ است.
به ایشان گفتم اگرآنها خواسته باشند درکاپی اعلامیهء مشترک ومطبوعات خود آنرا درمیان ناخنک میگیرند. اما ازجانب خود آنرا درمیان ناخنک نمیگیریم. منظور کرد ومن دوباره به مجلس رفته وبه مستربیگ اطلاع دادم.
فردا « درحقیقت همان روز» بطرف کابل حرکت کردیم. بعداز وداع با میزبانان در داخل طیاره « طیارهء افغانی» سردار محمد داوود مرا درآغوش گرفت واززحمات من تشکر کرد وموفقیت مرا تبریک گفت. در دل گفتم عجب دنیایی است آنچه را توقع دارد همهء مردم افغانستان به او تبریک بگویند، اوبمن تبریک میگوید)

کدام تبریکی؟ وکدام موفقیت؟ ذکر نام یک منطقه آنهم درمیان ناخنک چه تاثیر عملی برحیات مردمان پشتون وبلوچ نمود ودرین چه جایی برای تبریکی گفتن وجود دارد؟ من واقعا با خواندن این خاطرات خیلی گریستم وجا دارد که دیگران نیز به عوض اشک باید خون ازچشمان شان بریزد که چه اشخاص پست فطرت وخاین وچاپلوس ومتملق از رأس تا ذیل آن درگذشته برمقدرات این مردم بیچاره حاکم بوده است. آنانیکه زنده گی وحیات شان را درگرو خوشی حاکمان ظالم وخونخوار این کشور بسته بودند وبرای تامین منافع مادی خود وخانوادهء خود حتی حاضر بودند که وجدان وشرف شان را نیز زیرپا کنند. آیا درآینده نیز چنین اشخاص وافراد وخانواده ها بالای اکثریت مردمان اصیل و بیچارهءغیر افغان این کشور حکومت خواهند نمود وبنام الحاق سرزمین های ازدست رفتهء پشتونستان همهء افغانستان فعلی را درکام پاکستان فرو خواهند برد؟ آری! چنین خواهد شد اگر مردمان غیر افغان بیدار نشوند وازحالت زنده گی گوسفندوار خودشان را رهایی نبخشند چنین روزگاری بار دیگر آمدنی است.

الحاق سرزمینهای پشتونستانی به افغانستان خودش یک داعیهء کاذب است. درین داعیهء کاذب حتی گروه های افراطی اسلامگرای گلبدینی وطالبانی مانند طارق بزگر وغیره نیز شامل اند که درآینده دربارهء آنها بصورت مفصل بحث خواهم نمود.
درآخر امیدوارم که روزی آقای کامران میرهزار ویا یکی دیگر از منتقدان دیگر در حوزه شعر وداستان بتوانند مانند آن شخصیت کذایی دیگر بنام محمود طرزی که هودارانش اورا پدر ژورنالیزم معرفی کرده بودند، اشعار و داستانهای این شخص پفیوز دیگر بنام عبدالرحمن پژواک را زیر نقد بگیرند تا دیده شود که درحوزهء شعر وداستان این شخص چقدر ازخودش آثار گران قیمتی بجا گذاشته است