هدف حمله موشکی طالبان به پاسخ صلح در افغانستان

از مدت ها قبل به این سو، قرار بود که محترم صلاح الدین ربانی رییس شورای عالی صلح در راستای پیگری مجدد جریان صلح به پاکستان سفر نماید؛ ولی به سبب حملات مکرر راکتی از خاک پاکستان به مناطق مرزی ولایت کنر افغانستان بارها به تعویق افتاده بود.
بالاخیره آقای ربانی به شمول مولوی کشاف، حاجی دین محمد، استاد اکبری، معصوم ستانکزی، خانم زیوری و دیگران به روز دوشنبه مؤرخ 22 عقرب 1391 خورشیدی، غرض ادامه روند صلح در سفر سه روزه وارد اسلام آباد پایتخت پاکستان شدند.
مضاف برآن، قرار گزارشات مطبوعاتی حاکی از آن است که آقای ربانی مسأله یکجاه شدن طالبان صلح طلب را با خانواده های شان با مقامات پاکستانی در میان بگذارد. در ضمن، نیز تشهیر گردیده است که اصلآ جناب ربانی موضوع آزادی کلیه زندانیان طالب و به خصوص «آزادی ملا عبدالغنی برادر» شخص شماره دوم سابق طالبان را از حبس با حکومت پاکستانی مطرح نماید که در گذشته ها هم حکومت افغانستان مکررآ خواهان آزادی ملابرادر و سایر طالبان زندانی از دولت پاکستان شده بود.
ولی، طالبان مانند گذشته این بار نه تنها به سبب سفر آخر آقای حامد کرزی به هندوستان، کابل را مورد حمله راکتی خویش قرار دادند؛ بلکه سفر آقای ربانی را با هیئت همراه شان به اسلام آباد نیز به باد مسخره گرفتند و صلح را مثل گذشته ها نفی نمودند.
موضوع حمله موشکی طالبان به کابل طبق گزارش مورخه 23 عقرب 1391 بی بی سی از این قرار است:
«صبح روز سه شنبه، ٢٣ آبان/عقرب، تعدادی موشک به نقاطی در شمال پایتخت افغانستان اصابت کرد و به گفته منابع محلی، دست کم یک کشته و شماری زخمی برجای گذاشت.
خبرگزاری رویترز به نقل از ایوب سالنگی، فرمانده پلیس کابل، تعداد موشک های پرتاب شده را سه فروند گزارش کرده و گفته است که یک موشک در نزدیکی اداره استخبارات (اطلاعات)، یک موشک دیگر در نزدیکی یک ایستگاه تلویزیونی خصوصی و سومین موشک در نزدیکی جاده منتهی به فرودگاه کابل فرود آمد.
ژنرال سالنگی گفته است که موشک ها از نقطه ای در حومه شرقی کابل به سوی شهر پرتاب شده بود.
خبرگزاری دولتی باختر به نقل از ژنرال محمد ظاهر، رئیس تحقیقات جنایی زون ١٠١ کابل، گزارش کرده است که سه موشک به نقاطی در کابل اصابت کرده و یک کشته و دو زخمی برجای گذاشته است.
به گفته این مقام امنیتی، موشک ها از منطقه ده‌سبز شلیک شده بود. وی گفته است ماموران پلیس به این محل اعزام شدند و از شلیک موشک های بیشتر به سوی شهر جلوگیری کردند.»

اگرچه در عقب جریان صلح با مخالفین مسلح، انگیزه ها، عوامل و افزون برآن، بازی های پنهانی فراوان در قبال سرنوشت آینده مردم افغانستان از سوی دست اندرکاران داخلی و خارجی وجود دارند که به خصوص برای اهل خبره، منتقدین طرازنوین میهن ما و مسؤلان امور کشور افغانستان هویدا اند.
در اوایل دهه ای 2001 میلادی که آقای حامد کرزی برای نخستین بار طالبان را به آشتی و صلح دعوت نمود؛ صاحب این قلم دلایل خویش را مبنی بر «عدم تحقق صلح» با طالبان ابراز داشت که بالاخیره در جریان ده سال اخر عملآ ثابت گردید که طالبان، پاسخ صلح را همواره با عملیات انتحاری و جنگ های مسلحانه گرم داده و باز هم در این عمل خویش ادامه می دهند.
به تعقیب آن، هربار که طالبان تا حال به عملیات انتحاری در کشور اقدام ورزیده؛ جناب کرزی صاحب، طالبان را «برادر» خطاب کرده و آنان را به میز مذاکره صلح دعوت نموده است که بازهم پاسخ طالبان؛ تداوم عملیات انتحاری، جنگ های پارتیزانی، ترور شخصیت های روحانی، زن ستیزی، کشتن قوماندان جهادی، کشت کوکنار، قاچاق، تولید مواد مخدر، اختطاف، گردن بریدن روزنامه نگاران، آتش سوزی مکاتب و سایر کنش های ضد انسانی در برابر مردم، دولت جمهوری اسلامی افغانستان، جامعه جهانی و قوای ناتو در این حیطه خونین می باشد.
باید احترامانه به عرض رسانید که در بستر بیش از یازده سال آخر، گاهی آقای کرزی، طالبان را «تروریست» خطاب کرده و زمانی هم به آن ها «برادر» می گوید. این چنین تضادگوی تا کنون در استقرار صلح، کوچک ترین تأثیری نکرده و حتا مخالفین مسلح و حامیان آنان را زیادتر علیه دولت و مردم افغانستان تحریک هم نموده است. چونکه، جلالتمآب کرزی و یاران ارگ ریاست جمهوری و سایر اطرافیان قبیله گرای شان فاقد هدف، پالیسی، برنامه و راهبردی خردمندانه ملی و دموکراتیک در قبال تمام مسایل افغانستان و حکومت دارای اند که از جمله تا کنون در پروسه صلح با مخالفین مسلح نیز شرمنده و ناموفق می باشند.
جناب کرزی در این سفر خویش در هند، بار دیگر طالبان را تروریست و پاکستان را دشمن مخاطب قرار داد؛ ولی از طرف دیگر، هم زمان هیئت صلح را به سرپرستی آقای ربانی به اسلام آباد اعزام نمود. آیا در این صورت، تحقق صلح عملی ممکن است و یا اینکه، آیا عملیات نظامی طالبان و دشمنی پاکستان علیه مردم افغانستان بیشتر ادامه پیدا نخواهند کرد؟
جناب کرزی به صورت عریان در برابر انتقاد عامه در مطبوعات که به چه منظور به طالبان «برادر» خطاب می نمایید، تأکید کرده که: « به طالبان برادر می گویم، برادر می گویم و بازهم برادر می گویم»؛ ولی طالبان هم می گویند که: « ما هم به جنگ، عملیات انتحاری و سایر اعمال خویش در افغانستان ادامه می دهیم تا مجددآ به حاکمیت امارت اسلامی خودها در آینده افغانستان نایل گردیم.
پرسش این است که آیا جناب کرزی تا ختم ریاست جمهوری خویش، پیشنهاد صلح بی بنیاد را در غیاب اراده مردم با طالبان ادامه می دهد و کدام طرح مؤثری دیگری در جهت حل اساسی با مخالفین مسلح و حامیان خارجی شان شان ندارد؟ آقای کرزی با چنین منش ها و کنش های خود که در جریان 12 سال آخر در کشور داشته؛ آیا حیات ریاست جمهوری خویش را بار دیگر با توطئه های نوین تمدید نمی نماید و آن گاه این وطن را دو دسته به پاسداران ماقبل قرون وسطایی تحویل نخواهد داد؟

جناب کرزی صاحب!
مردم از شما و حکومت داران انحصارگر تان کاملآ فاصله گرفته؛ برای اینکه شما از رأی مردم استفاده سوء بردید و به خواسته های انسانی، اسلامی، مدنی، قانونی و ملی تمام اقوام ساکن کشور پاسخ منفی و غیر قانونی ارائه نمودید. در ضمن، در زیر نظر شما، اکثریت کمک های جامعه جهانی حیف و میل گردید و کشورهای کمک کننده هم از مدیریت مصلحت گرایانه و رهبری ناشایسته تان کاملآ مأیوس گردیده اند.
پس، حال هم چندان ناوقت نیست. بیایید به ریسمان خدا به طور صادقانه و آگاهانه چنگ زنید و خود را تسلیم اراده و خواست برحق مردم افغانستان نمایید. در این صورت در همه امور کشوری و از جمله «صلح» را طبق خواسته های قانونی و مدنی تمام مردم کشور با مخالفین مسلح قدم به قدم دنبال نمایید، نه اینکه عامل دست طالبان، پاکستان، وهابی ها و سایر دشمنان درون مرزی و خارجی کشور افغانستان شوید.
مردم کشور ما با هیچ کس، هیچ گروه و هیچ کشور خارجی دشمنی خاص ندارند. مردم از مخالفین مسلح و دولتمداران این خواست انسانی، اسلامی، قانونی، مدنی و ملی را دارند که همه و همه به قوانین نافذه ای کشور عملآ پابندی صادقانه را خویش را نشان بدهند و پیغمبرگونه در خدمت «خلق الله افغانستان» باشند تا تمام اقوام و افراد جامعه ما با صلح، امنیت، صمیمیت، سعادت و آبرومندی تمام با هم زیست مسالمت آمیز نمایند.
اما، اگر مخالفین مسلح و هم تباران شان در درون دولت جمهوری اسلامی افغانستان خواسته باشند که مانند دهه ای نود میلادی با خون ریزی تمام بالای افغانستان تسلط پیدا کنند؛ این «یک خواب و خیال و جنون» بیش نخواهند بود.

القصه اینکه:
همان طورئیکه آقای کرزی با تیم انحصارگر ریاست جمهوری و سایر اطرافیان شان به نوبه خویش؛ عامل تقویت تروریزم، کشت خشخاش، تولید مواد مخدر، قاچاق، فقر عامه، قبیله گرایی، فساد اداری، قومگرایی، حیف و میل کمک های جامعه جهانی و سایر اعمال ضد قانونی تا حال در کشور گردیده اند؛ بعد از این هم از جمله در پروسه صلح هرگز با مخالفین مسلح و حامیان خارجی آن ها موفق نخواهند شد.
در باور این سطر، من جمله تحقق استقرار دایمی صلح قبل از همه به سیاست و عمکردهای انسانی، اسلامی، قانونی، مدنی و ملی دولتمداران کنونی جمهوری اسلامی افغانستان تعلق دارد که در گام نخست اصلاحات بنیادی و شایسته را در ارگان های دولتی و خصوصی به وجود آرند و عملآ ممثل اراده و خواست های مردم در کشور گردند تا از حمایت بی دریغ تمام اقوام و مردم کشور برخودار شوند. در این صورت با تحقق میکانیزم یک حاکمیت تخصصی، مدنی، شایسته سالاری، ملی و دموکراتیک و هم چنان رفع نیازمندی های ضروری جامعه، برطرفی بی باوری های مردم و نظایر این ها بوده که از جمله پیش زمینه های صلح با مخالفین و حامیان خارجی آنان عملآ حاصل خواهند شد.
آن گاه دولت با پشتوانه آگاهانه، مسؤلانه، خردمندانه و قوی تمام مردم کشور بوده که از طریق اتخاذ یک دیپلوماسی عقلانی و خرد دموکراتیک با سازمان ملل متحد، کشورهای امریکای شمالی، اروپای غربی، چین، روس، غربستان سعودی، ترکیه، ایران، هند، تاجکستان، ترکمنستان، ازبکستان، جاپان و... بالای پاکستان فشار وارد کنند که از یک طرف عوامل و ریشه های تروریزم را در داخل کشور ما و پاکستان به صورت عملی بخشکانند و در ضمن، معضله خط دیورند را به طور قاطع حل نمایند و «دشمنی» پاکستان را نسبت به مردم افغانستان به «دوستی» دوامدار و خدشه ناپذیر تبدیل نمایند. به این صورت نه تنها از جمله صلح اساسی در کشور ما به وجود خواهد آمد؛ بلکه زمینه های حل بنیادی سایر بحران عمده کشور افغانستان نیز بدست خواهد آمد.
ومن الله التوفیق
Ghulam Sakhi Oruzgani
تاریخ: پنجشنبه 25 عقرب 1391 خورشيدی برابر با 15 نومبر 2012 ميلادی