جوانان شیر وپراتهء کابل درجبههء پنجشیر علیه اشرار می رزمند

تعدادی از اشخاص هم بنابرتمایلات سمتی وزبانی وقبیلوی ومذهبی بخاطر کسب امتیازات بیشتر واستفاده ازامکانات حزب ودولت برای خود وخانواده ء محترم شان درصفوف حزب دمکراتیک خلق افغانستان جا خوش کرده بودند هنگام امتیازگیری ها درصف اول بودند ولی هنگام رفتن به جبهه درصفوف اخیرقرار داشتند. برای اینگونه افراد؛ بدست آوردن بورسهای تحصیلی ازکشورهای سوسیالیستی ورسیدن به پوستها ومقامات بلند دولتی وحزبی ازاهمیت ویژه ایی برخودار بود.

درمیان این عکس ها ؛ عکسهای هم بچشم میخورند که مختص به همان سال 1364 نبودند بلکه بیشترعکس ها جنگهای کابل وراکت پرانی های گلبدین را نیز به تصویر میکشید که به سالهای خورشیدی 1364 هیچ ارتباط نمیگرفت. این کارآقای شیرشاه ابوی را میتوان یک فعالیت تبلیغاتی سیاسی دشمنانه وقبیلوی با احمدشاه مسعود تلقی کرد که با معیارهای مسلکی یک فوتوژورنالیست باوجدان درتضاد قرار دارد .
فوتوژورنالیستی که گرایشهای قومی وقبیلوی اش بروجدان مسلکی اش چربی کند اوهیچگاهی صداقت مسلکی نسبت به بینندهء خویش ندارد. او تنها خوش دارد که جنایات دشمنان قبیلوی اش را نمایان سازد ولی جنایات خودی ها را کتمان نماید. اما پرسش این است که چرا شیرشاه ابوی بحیث یک پرچمدار مربوط سازمان حزب دمکراتیک خلق افغانستان ازطرف این قلم متهم به داشتن گرایشهای قبیلوی شد؟ آیا شاگردان مکتب زنده یاد ببرک کارمل هم میتوانند قبیلوی بیاندیشند؟ این مطلب را سالها قبل که درسوید زنده گی میکردم با رفیق رحمت الله رحمانی سریاور زنده یاد ببرک کارمل درمیان گذاشته بودم که وی چنین گفته بود:
"بعداز پیروزی مرحلهء نوین وتکاملی انقلاب ثور؛ حزب دموکراتیک خلق افغانستان تحت رهبری زنده یاد ببرک کارمل؛ طیفهای مختلف اجتماعی ازمردم به طرف حزب دموکراتیک خلق افغانستان رو آوردند که دربین آنها از ملا وعالم دینی گرفته تا معلمان مدارس و کشاورزان وپیشه وران وشاگردان مکاتب دخترانه وپسرانه را شامل میشدند. بسیاریهای که مانند من درد شکنجه وزندان حکومت فاشیستی امین را گذشتانده بودند نیز به صفوف حزب ما تنظیم شدند. هرکسی دلیل خاص خودرا داشت که چرا به حزب رو آورده است. درقریه ها وبخشداریها خصوصا دراطراف کابل کمیته های انقلابی دفاع خودی بوجود آمد که ریش سفیدان روستاها خودشان دربرابر اشرار آنزمان اسلحه برداشته بودند وازخانه وکاشانهء شان دفاع میکردند. بناء تفکیک هریک آنها که بخاطر چی وارد حزب وسازمانهای حزبی واتحادیه های صنفی شده بودند؛ برای ما خیلی دشوار بود وازطرف دیگر شخص رفیق کارمل نیز درین زمینه که اقشارمختلف جامعه داوطلبانه وارد صفوف حزب دموکراتیک خلق افغانستان میشدند ازخود سخاوت وجوانمردی خاصی نشان میداد وتاکید برآن داشت که دروازهء حزب را بروی مردم نه بندید بگذارید که ازتمام اقشار واصناف مردم به صفوف ما جذب گردد".

درین میان یک فوتوی آقای آصف معروف را نیز یافتم که برای چند لحظه مرا درفکر فرو برد. همان آصف معروف که خون همکار مسلکی اش میرویس جلیل را به گلبدین حکمتیار بخشید ودرآخرین مصاحبه ایکه بخاطر کشته شدن میرویس جلیل توسط گلبدین دربی بی سی نمود گفت: ازآنجاییکه رهبری حزب اسلامی افغانستان درچهارآسیاب مسؤولیت قتل میرویس جلیل را بعهده نگرفته است بناء نمیتوان رهبری حزب اسلامی را درقتل میرویس جلیل سهیم دانست". بح بح! درفارسی ضرب المثلی است که میگوید: یا از آن شوری شور یا ازین بی نمکی!
داکتر بسم الله جبارخیل یکی ازهمدوره های دوران دانشگاهی آقای آصف معروف درلندن میگوید:" آصف معروف ضمن اینکه درآن سالها تظاهر به پرچمی نمودن میکرد ولی دراصل ارتباطات تنگاتنگ با گلبدین حکمتیار داشت. داکترجبارخیل میگوید که : من خودم که به جناح خلق حزب دمکراتیک خلق افغانستان ارتباط داشتم بعداز اشغال افغانستان توسط روسها در دانشکدهء طب با دکترعبدالله عبدالله همکلاس بودیم؛ آصف معروف نیز درآن وقتها دردانشکدهء ژورنالیزم بود ومن این مطلب را میدانستم که وی تظاهر به پرچمیگری میکند ولی قلبا یک اخوانی گلبدینی است."

آقای شیرشاه درپیشانی نگارهء خویش یک فوتویی ازبزرگان حزب دمکراتیک خلق افغانستان طوریکه اینجا نیز دیده میشود ودررأس آن زنده یاد ببرک کارمل را همراه بارفیق صالح محمد زیری وسایررفقا نیز چسپ زده اند که چنان معلوم میشود؛ آن تصویر مربوط کنگرهء سازمان جوانان باشد که زنده یاد ببرک کارمل ودیگراعضای بیروی سیاسی وارد تالار شده بودند وجوانان احساساتی آن دوران سرازپا نمی شناختند وبا شور وهیجان اززنده یاد ببرک کارمل استقبال می نمودند . تاجاییکه یکی ازرجال بزرگ حزبی که درپهلوی زنده یاد ببرک کارمل قرار دارد و به جوانان طوری اشاره میکند که بیشترنعره وفریاد کنند وهرچه بلندتر صدای خویش را تاآسمان ها برسانند.

البته درین شکی وجود ندارد که جوانان آنروزگار با صفای قلب وعشق سرشارکه بمردم و وطن داشتند وآرمانهای را که بخاطر خاک و وطن شان درسرمی پرورانیدند وعملی شدن آنرا درگرو پیروزی برنامه های حزب دمکراتیک خلق افغانستان تحت رهنمایی های داهیانهء رهبر انقلابی شان زنده یاد ببرک کارمل تصور می نمودند هیچ دلیلی آن جوانان را مبنی براینکه این راه بسوی ترکستان میرود نه بسوی ترقی وپیشرفت قناعت داده نمیتوانست. جوانان آنروزگار تصویری که از اشرار بی فرهنگ آنروزگار داشتند بخویش حق میدادند که خونهای شانرا درراه هدف ومرام خویش بریزانند. آنها جز عشق به انسانیت چیز دیگری درسر نداشتند ولی حالا که بعداز گذشت سه دهه آن حوادث را بیاد میاوریم باید ازگذشت روزگار آموخته باشیم که درآن سالها تنها احساسات وعشق وشور شعف انقلابی برای خدمت به انسان زحمتکش کفایت نمیکرد بلکه عقلرا بکاربستن وانتقاد ازخویش نیز یکی ازراه ها و وسایلی است که با آن انسان میتواند تاریکی را ازروشنی تفکیک نماید.

اما آقای شیرشاه ابوی ازنوشتن این عبارات وچسب زدن فوتوهای شهدای سازمان جوانان حزب دموکراتیک افغانستان درآنروزگار درصفحهء چهره نما ویاد آوری آن سالها ودرج نمودن همه کشتن ها تنها به پای احمدشاه مسعود چه هدفی دارد؟ آیا تمام جناحهای فعلی باقیمانده از جوانان آنروزگار مانند شیرشاه ابوی بدین باورند که احمدشاه مسعود درکشتن آن جوانان جنایت کرده است؟ اگر شیرشاه ابوی خودش را وارث شهدای آنروزگار میداند حوادث بعدی را که بخش بزرگی ازجناح پرچم بدامن احمدشاه مسعود لغزیدند را چگونه توجیه میکند؟ آیا آقای شیرشاه ابوی میخواهدچنان بفهماند که آن جوانان احساساتی که بدون یک روز رفتن به میدان تعلیمگاه نظامی فقط کلاشینکوف برداشتند وشعار دادند که اشرار پنجشیررا نابود میکنند ومسعود را اسیر نموده وباخویش به کابل می آورند حق بجانب بودند؟ اگر آنها حق بجانب بودند پس آنهای را که درزمان حاکمیت حزب دمکراتیک خلق افغانستان ازکوچه ها وخیابانها بنام خدمت سربازی کشان کشان به موترهای نظامی انداخته وبعداز یکشب گذراندن درکندک تجمع به ولایات خوست وپکتیا وقندهار فرستاده میشدند وبعدازیکماه جنازه های شان تحویل خانواده های شان میشد عکس های آنها را چرا آقای شیرشاه ابوی درصفحهء خویش آذین نه بسته است؟

از آقای شیرشاه ابوی فوتوژورنالیست پرسیده میشود که آنانیکه شبانگاهان ازبلاکهای پلچرخی کابل توسط موترهای جیب نظامی سربسته بیرون کشیده میشدند ودر دشتهای پلچرخی سربه نیست میگردند از آنها کی عکاسی کرده است؟ عکسهای آنها کجاست؟ چه کسی مسؤول اعدام وکشتار آنها می باشد؟
آیا واقعا آقای شیرشاه ابوی به این باور اند که آنانیکه درحاکمیت حزب دمکراتیک خلق افغانستان ؛( جناح پرچم) کشته شدند تنها اشرار بی فرهنگ بودند؟ آیا درمیان آنها هیچ معلمی ومهندسی داکتری ومتخصصی که با پول بیوه ویتیم ملت تربیت شده بودند یافت نمی شد؟ آیا همهء آنها پاکستانی وغلامهای آی اس آی بودند؟

واما دربارهء عکسهای شهدای سازمان جوانان آنروز گار این قلم درشهرکوپنهاگن چندسال قبل با یکی ازصاحبمنصبان آن دوران که حالا متاسفانه به کشیدن چرس نیز معتادگردیده است وازولایت کنرافغانستان می باشد بنام (بابا) گفتگویی داشتم. بابا ازجمله صاحبمنصابی است که خود درحملات همان سال به درهء پنجشیربحیث یک صاحب منصب مسلکی مسؤولیت سوق وادراهء همان جوانان را بعهده داشت او خاطراتش را ازآن سالها چنین بیاد میاورد:
"آن جوانان بیچاره برای یکروز هم تعلیمات نظامی ندیده بودند؛ ونه هم درعمرشان یکبار درهء پنجشیررا دیده بودند نه هم اراضی را بلد بودند؛ من حالا حدس میزنم که آن حادثه هرچه بود یک توطئه سازمان یافته درسطح بالایی حزب یعنی دررده های کمیتهء مرکزی پلان شده بود. اومیگوید:
آن پسران جوان واحساساتی را کلانهای حزب خصوصا رفیق محمود بریالی مانند بطری های چند صد (ولت) چنان تحریک وچارج کرده بودند که نرفتن به جبهه برای آنها ترس وجبن وننگ تاریخی بحساب میرفت. تمام آن جوانان فکر کرده بودند که علی آباد شهر است؛ وشاید درمیدان جنگ حلوا تقسیم شود؛ بمن مسوولیت سوق وادارهء آنها را سپرده بودند ؛ ما زمانیکه ازمنطقهء چاریکار عبور نمودیم به پنجشیرنارسیده فرماندهان جمعیت که حالا نامهای اکثرشان بیادم نمانده است درمواضع مستحکم کمین گرفته بودند بمجردیکه قطار سازمان جوانان درتنگی گلبهار داخل شد ازدوطرف حملات شروع شد ومثل توت سه صد نفر جوان سازمانی را که هیچ چیزرا بلد نبودند بزمین ریختند؛ بعداز آن من که مسؤول عمومی سوق وادارهء آنها بودم به بسیار سختی توانستم ازمعرکه جان سالم بدر ببرم وقتی که راپوررا به مرکز انتقال دادم ؛مرا احضار نمودند فکر میکردم که اعدام میشوم ولی زمانیکه دلایل خویش را ارائه نمودم جزایم کمی تخفیف یافت. ولی حالا گواهی میدهم که درآن تراژیدی انسانی دست رده های بالایی حزب دخیل بود ولی ازآنجاییکه یک ادارهء دیکتاتور حاکم بود کسی به سخنان ما گوش نمیداد".

بناء حالا به آقای شیرشاه ابوی لازم است قبل ازآنکه حوادث گذشته را ازدریچهء حب وبغض های شخصی به تعریف نشیند بهتر آن است که عوامل اصلی آن فرمان سفر بری عمومی را در داخل رده های بالایی حزب دموکراتیک خلق افغانستان جستجو نموده وعاملین اصلی آن تراژیدی را ازطریق صفحهء فیس بوک خویش اعلام نمایند.

جنایتکار خواندن مسعود یعنی چه؟ فاشیستان هم تبار آقای شیرشاه ابوی مانند مرادزی صاحب وآقای عارف عباسی بدین باورند که مسعود اصلا هیج جنگی برضد روسها وحکومت تحت الحمایهء آن نکرده است؛ برعکس مسعود را ازجمله قوماندانهای پروتوکولی مربوط سازمان استخبارات کاگی بی معرفی میدارند

ولی ازطرف دیگر آقای شیرشاه ابوی عکس صدها کشته وزخمی اعضای سازمان حزب دموکراتیک خلق افغانستان را در درهء پنجشیر به نمایش میگذارد؛ پس کدام یک درست است؟ آیا کسیکه با یک ارتش تادندان مسلح یک ابرقدرت پروتوکولی را به امضا رسانده باشد اینقدر جرآت دارد که بیش ازسه صد نفر اعضای سازمان جوانان حاکمیت دست نشانده ای آن ارتش را بکشد؟
یاهو
بااحترام
پرویز بهمن