خسته خسته از جفایی، سرزمین من

وقتی طالبان اداره ننگرهار، کنر، و نورستان را به دست آوردند، مردم انتظار داشتند که به خاطر سنت های اسلامی محافظت از جنگلات مناطق سرسبز دست نخورده باقی بمانند، اما آنها راه را باز کردند تا زورمندان منطقه به بهانه اینکه درختان کهنه را از بین می برند، تقریبا سی فیصد درختان را قطع کنند. اکثریت درختان به پاکستان انتقال داده می شدند. مثلا در ننگرهار، از هر ۱۵ لاری چوب که به دست می آمد، ۱۰ لاری به پاکستان و ۳ لاری به کابل انتقال داده می شد و ۲ لاری در ننگرهار باقی می ماند. ننگرهار در جریان سال های ۱۹۹۰ الی ۲۰۰۲، نود فیصد جنگلات خود را از دست داده است. در حالیکه در سال ۱۹۷۰، پنج فیصد افغانستان را جنگلات در بر گرفته بود، حالا این رقم به یک فیصد رسیده است. خوب، من نمی گویم. شما بگویید، این طالبان کی استند و برای کی کار می کنند؟ از دین حفاظت می کنند یا از منافع پاکستان در افغانستان؟ – آمار و ارقام از گزارش سال ۲۰۰۲ برنامه محیط زیست ملل متحد

دسته‌بندی شده در: یادداشت ها