راهپیمایی مردم کابل و کارشکنی های مرموز

تدارک یک راهپیمایی در کابل که باید در راستای تحقق فراخوان جهانی هزاره¬ها صورت می¬گرفت، برخلاف توقع و انتظاری که از مجموعه تلاش¬ها و صرف انرژی وافر همکاران خود داشتیم، بیش از حد تصور زمان برد و هربار که آماده¬ی رفتن به جاده¬ها می¬شدیم، با مشکل جدیِ توأم با تهدیدهای غیرعریان مواجه می¬گشتیم. گرچه هیچ برنامه¬ریزی و اقدامی نمی¬تواند عاری از اشتباه باشد، اما این¬بار اشتباهات ما نه در چگونگی تنظیم برنامه¬ها و ضعف¬های ناشی از تدارک بلکه در افشا شدن پیش از وقت آن بود که بسیاری از سران خودباخته و پیران اورنگ¬پرست تسلیم شده را وادار به واکنش نمود تا جلو حرکت¬ها و «اکسیون»های مستقل و مردمی¬ای را بگیرند که خارج از اراده و خواست آنان، همچنین بیرون از چتر منافع سیاسی ـ اقتصادی¬شان صورت می¬گیرند که به¬طور حتم باید آن را مانع گردند تا از ریشه یافتن آن میان مردم جلوگیری شوند.

در اقدام اخیر فعالین و مبارزین کابل، عده¬ای از مدعیان روشنفکری که معمولاً در چنین بزنگاه¬هایی دست¬شان رو می¬شوند، از اولین جلسات به¬علت عدم مشوره¬ی مقدماتی جمع ما با رهبریت کلاسیک و در واقع پیران اورنگ¬پرستی که مدت¬ها است مشروعیت رهبری خود را از دست داده¬اند، ما را ترک نمودند و به بهانه¬های متعددی از همراهیِ ما ابا ورزیدند. این جمع که برخلاف داعیه¬های روشنفکری، بیش از مردم عادی دچار «خودکم¬بینی» هستند، از هرگونه اقدام مستقلانه هراس داشته و پیشاپیش برای آن سرنوشتی آمیخته با شکست رقم می¬زنند!! یعنی دقیقاً دنباله¬رو اندیشه¬هایی می¬گردند که آنان را بدین درجه از انزوا کشانیده است.
به¬هرحال، اقدام اخیر ما طی مدتی که تا اجرا شدن سپری نمود، چندین بار با بن¬بست¬های کوری مواجه گشت. بار نخست وقتی تمامی تدارکات ما به¬پایان رسیده بود، به¬بهانه¬ی مصادف شدنش با روز تاریخی 8 ثور، منتفی گشت تا شومی و ضدمردمی بودن چنین رخدادی را آشکارتر نماید. انتخاب روزی در میانه¬ی هفته نیز مخالفت دوستان مدعی تکنوکرات و روشنفکر را به¬همراه داشت که از عدم رسیدگی و بناءً عدم حضورشان در راهپیمایی شکوه¬ها داشتند. این بود که محدوده¬ی تاریخی فراخوان (20 تا 30 اپریل) را بنابه خواست آنان شکستیم، تا از افتخار! قرار گرفتن این قشر پرادعا در کنار خود، برخوردار گردیم.

بالاخره روزی فرا رسید که چک و کنترول نهایی کارها را انجام دادیم و تمام کارها را برای برپایی یک راهپیمایی نسبتاً آبرومندانه! که وسواس دائمی همراهان بود، آماده یافتیم. هنگامی که داشتیم احساس آرامش از انجام یافتن کارها می¬کردیم، ناگهان ساعت 5 و نیم بعدازظهر یکی از دوستان مطلعم ساخت که پلیس حوزه¬ی 13 امنیتی دشت برچی یکی از برادران را حین توزیع اعلامیه دستگیر نموده و به حوزه برده است. من فوراً به خانه رفته و کاپی جواز راهپیمایی را با خود به حوزه بردم تا همکارمان را آزاد نمایم. آن¬جا به من اطلاع دادند که جنرال داود امین معاون امنیتی شهر کابل شخصاً به حوزه¬ی 13 آمده تا پیام جنرال سالنگی قومندان امنیتی کابل را به¬ما برساند که ما باید از برگزاری راهپیمایی و توزیع اعلامیه جلوگیری نماییم. از چنین تصمیمی آن¬هم در شب راهپیمایی، شوکه شده بودم و بعد از رها نمودن همکارمان از بازداشت رسمی! با آنان وارد گفتگو و بحث شدم تا شاید بتوانم متقاعدشان نمایم که برنامه¬های ما روی روال عادی خود قرار گیرند. ساعتی گذشت و پس از تماس مجدد تلفنی معاون امنیتی کابل، مطمئن گشتم که این تصمیم جدی و قطعی بوده که امکان تغییرش وجود ندارد. موضوع را به دوستان ابلاغ نمودم، نظرات و موضع¬گیری¬ها از توقف راهپیمایی، به¬دلیل عدم رویارویی با پلیس گرفته تا یافتن راه میانه¬ای مانند تغییر دادن و محدود نمودن مسیر راهپیمایی و حتا جدیت بعضی از همکاران در برگزاری راهپیمایی حتا به قیمت برخورد با پلیس، متفاوت بود. این طبیعت مبارزه است که هنگام مواجهه با مشکل عمده¬ای که بتواند بر سرنوشت و تصمیمات یک جمع اثر گذارد، تنش¬ها و تضادهای درونی اوج می¬گیرند و نگاه¬ها از جلو و یافتن راه¬حلی برای برون رفت از وضعیت نابه¬سامان، اغلب به¬سوی یک¬دیگر گرایش می¬یابند که در اوج خود به¬عیب¬جویی از هم¬دیگر می-انجامند.

بالاخره پس از ساعت¬ها صحبت، بعداز ساعت 10 صبح به نتیجه¬ی نهایی رسیدیم و با آن¬که بخش¬های بسیاری از مردم و نیز دانشجویان و مدعیان روشنفکری می¬پنداشتند که راهپیمایی ملغی گشته است، با قاطعیت تصمیم گرفتیم تا راهپیمایی را از پل خشک تا میدان شهید مزاری (حدود 4 کیلومتر) برگزار نماییم. با سرعت پلاکاردها و بینرهای خود را به پل خشک انتقال دادیم و در شرایطی که اغلب می¬پنداشتند راهپیمایی متوقف شده است، حدود ساعت 11 آن را در میان ناباوری آغاز نمودیم. جمع ما اغلب مطمئن بودند که دلایل و شواهد کافی امنیتی برای متوقف نمودن راهپیمایی از سوی مقامات بلندپایه¬ی امنیتی وجود نداشت و به¬طور قطع دست¬هایی درپس این تصمیمات وجود داشتند که با فرمان توقف ما، برسر دوراهی¬مان قرار دهند. یعنی، اگر راهپیمایی نکنیم، در برابر کسانی که قول برگزاری¬اش را داده بودیم، از اعتبار تهی خواهیم گشت و اگر هم در شرایط و فاز سیاسی بی¬پروا هشدارهای مقامات بالای پولیس را زیرپا می¬نهادیم، امکان بروز سانحه¬ای ساختگی از سوی نیروهای امنیتی آن¬هم در وضعیت امنیتی نامطمئن شهر کابلی که هرلحظه¬اش توأم با انتحار و ناامنی بود، کاملاً وجود داشت تا ما را با آن¬همه هشدار مقامات امنیتی، مقصر جلوه دهند و حتا مجرم¬مان بخوانند. مسلماً علاوه بر بازتاب¬هایی مانند زندان و... که چندان ترس¬ناک هم نمی¬باشند، امکان وارد نمودن نام ما در لیست سیاهِ غیرمجاز شدن برای برپایی راهپیمایی در آینده، وجود داشت و بدین¬گونه راه مبارزات قاونی ما را در فرداها می¬بستند. بنابراین، تصمیم عاقلانه¬ی برپایی راهپیمایی با محدود نمودن مسیر آن که در آخرین ساعات پولیس به آن رضایت داد، روند کاری ما را آسان ساخت و باعث گردید تا شجاعانه یک گام به¬پیش جهت عبور از بحران بزرگ و عمیقی که با دست¬های مرموز و پنهانی ساخته و پرداخته شده بودند، برداشته شود. دست¬هایی که مطمئناً از درون مردم ما (رهبریت ناسالم) برای این کار بیرون آمده بودند و تمامی اقدامات و تلاش¬ها را جهت به بن¬بست کشانیدن یک اکسیون مستقل مردمی به¬کار بسته بودند. این تجربه و درسی بزرگ و آموزنده از نحوه¬ی مدیریت بحران در شرایط شدیداً بحرانیِ توأم با جنگ و انتحار و هراس و تهدید بود که با همت و تصمیم متهورانه¬ی فرزندان هزاره¬ی کابل به¬دست آمد.

روی¬هم¬رفته، با تمامی مراحل بحرانی و پر از تهوری که گردانندگان شجاع راهپیماییِ هزاره¬های کابل ازسر گذرانیدنده و یکی از بازتاب¬های سخت و مأیوس کننده¬اش، سرگردانی و بلاتکلیفی مردم آگاه و همیشه درصحنه بود، این اکسیون برگزار گردید و طیف گسترده¬ای از خبرنگاران رسانه¬های داخلی و بین¬المللی را به¬سوی خود جلب نمود. مردم استقبال خوبی از این اقدام نموده و با ابراز احساسات شدید خود نشان دادند که برعکس انتظارات و تحلیل¬های خودکم¬بینانه و سرشار از ذهنی¬گرایی مدعیان روشنفکری، همیشه آماده¬ی حضور در کنار تمامی جریاناتی که خواسته¬های مردم را به¬میان می¬کشند، هستند. بنابراین این مبارزین دموکراتند که باید به این نیاز و خواسته¬ی توده¬ای پاسخ مناسب و برخوردار از صداقت، آگاهی و شجاعت بدهند که امیدواریم در آینده چنین شود.