هشتم مارچ روز جهانی زن و ادامه خشونت علیه زنان

قبل از همه روز جهانی زن را به تمام زنان ستمدیده ، رزمنده وانقلابی که همواره برعلیه اشغالگران و رژیم دست نشانده اش مبارزه کرده اند و در جهت سرنگونی رژیم های مرتجع و دست نشانده آمپریالیزم از هرگونه تلاشی دریغ نورزیده اند را تبریک وتهنیت عرض میدارم.همه ساله زنان به پیشواز هشتم مارچ یا روز همبستگی زنان کارگر گردهم میاییند و میکوشند تا برعلیه استبداد آمپریالیزم وارتجاع ، قهرمانانه مبازره کنند هشتم مارچ یکی از روز های باارزش است که از سوی مردمان مترقی جشن گرفته میشود واز آن به عنوان روز فرخنده یاد میگردد.

در حقیقت روز جهانی زن مصادف است با اعتراضات وسیع زنان کارگر وقهرمان کارخانجات نساجی در شهر نیویورک آمریکاه که بتاریخ 8 مارچ 1875 بخاطر پایین بودن حقوق کاری شان دست به تظاهرات زدند وبصورت وحشیانه توسط پلیس حکومت وقت آمریکاه سرکوب گردیدند.این اعترض بهاری بود برای تمام زنان تحت ستم که باعث شد تا زنان کارگر کم کم به حقوق انسانی خود اگاهی پیداکنند وبخاطر حقوق پایمال شده ی خویش مبارزه کرده وخواهان افزایش حقوق کار ، کاهش ساعت کار وبهبود شرایط کار شوند. از نخستین روزیکه هشت مارس بحیث روز جهانی زن نامگذاری گردیده یکصد و یک سال می گذرد. تثبیت روز زن در اثر مبارزات پیگیر وشباروزی میلیون ها زن طی سال های متمادی در سراسر جهان بوجود آمده که در 8 مارچ سال 1908 توسط انترناسیونال دوم تایید گردید مبارزات زنان در سراسر جهان مسیر پرپیج وخمی را پیموده وتاحدی نتایج مفید ودرخشانی را ببار آورده که انقلاب 17 اکتوبر در روسیه وانقلاب در چین اساس وپشتوانه مبارزات قهرمانانه زنان بوده است.

در شرایط کنونی کشور ما تحت اشغال نیروی ده ها کشور اشغالگر آمپریالییستی قرار دارد که در راس آن امپریالیزم آمریکاه میباشد این نیروهای اشغالگر رژیم زن ستیز حامد کرزی را حمایت میکند که وابسته به تمام جنایت کاران جهادی وکشور های مرتجع همسایه میباشند. یکی از عوام فریبانه ترین اهداف تجاوز امپریالیست ها در افغانستان مسئله آزادی زنان بود که با روی کار آوردن یک حکومت ارتجاعی وضعیت زنان را بیش تر از پیش وخیم تر ساخت و اولین گام را برای تحت ستم نگهداشتن زنان با استحکام حاکمیت فقر ، آواره گی ، حقارت ، خشونت ها و .... برداشت. وضعیت زنان امروزتفاوتی چندانی با دوران امارت اسلامی طالبان ندارد.در طول یک سال آخر ده ها مورد حشونت علیه زنان به فجیع ترین شکل آن به ثبت رسیده است که همه جنایات علیه زنان در حضور صدها هزار ارتش اشغالگر و موسسه های دفاع از حقوق زنان وکیمسیون مستقل حقوق بشر اتفاق میافتد.

از هشت مارچ سال گذشته تا کنون تجاوز ، قتل ، خشونت وزندانی ساختن زنان همواره موضوعات داغ را در رسانه های داخلی و خارجی به خود اختصاص داده که ما روزانه شاهد موضوعات داغ مربوط به جنایت علیه زنان در رسانه های داخلی و خارجی بوده ایم در یک سال گذشته زنان مدام دست به خود کشی زده اند یا بوسیله ی افراد فامیل وجامعه تحت شکنجه قرار گرفته ویا اینکه به دلیل بدنیا آوردن طفل دختر مجازات و در دادگاه خوانواده محکوم شده اند. در یک سال گذشته داستان های زیادی مانند داستان سحرگل و مادری که بخاطر بدنیا آوردن طفل دختر مجازات شده اند ویا بوسیله شوهرگردن بریده شده را هنوزهم در صفحه اصلی رسانه های خبری میتوان خواند.
وجود نیروهای اشغال گر، رژیم دست نشانده ناکارآمد، نبود امنیت ، فساد وسیع در دستگاه دولت ، افزایش کشت وقاچاق مواد مخدر ، ازدیاد معتادین ، تعصب دینی و مذهبی ، جامعه قبیلوی مرد سالار ، فقروغیره را میتوان عوامل اساسی افزایش خشونت علیه زنان نامبرد که سالانه زنان زیادی را به کام مرگ میکشاند و یاتعدادی زیادی از زنان را به زندگی حیوانی وادار میسازد.

تضاد های گوناگون ازجمله تضاد میان میان زنان و مردان در همه جوامع وجود دارد اما در جامعه افغانی بوسیله اشغالگران و خادمین دین ومرتجعین همسایه بیشتر از پیش تقویه شده و حادگردیده است. زن ستیزی را میتوان در وجود فرد فرد افغان یافت از مردان مترقی کمونیست گرفته تا مرتجعین وابسته به امپریالیزم وافراد بیسواد. همه و همه توقع دارند که همواره زنان شان از خواسته هایشان پیروی کنند.

زن ستیزی خاص جامعه قبیلوی وعقب مانده نیست اما در جوامع مدرن غربی نیزبخوبی ریشه دارد و به صورت گسترده ستم برزنان اعمال میشود. اما بظاهر بنا به امکانات وسیع ورفاه زندگی خوب از دیدها غایب است وافراد خوشباور به این عقیده اند که گویا اینجا بهشت برای زنان است. زنان درکشورهای غربی کمترازمردان معاش دارند و زنانی کمتری نسبت به مردان دررأس امور قراردارند و صلاحیت های کاری دردست مردان است تا زنان. کمتراز20 درصد وزراء را زنان تشکیل میدهد و تنها چند زن درجهان رئیس دولت میباشند.

زنان زیادی در افغانستان بخاطر خشونت های خانوادگی ، ازدواج اجباری ، بددادن ، مجبور ساختن به تن فروشی وتجاوز خود را آتش زده اند ویا دست بخود کشی زده اند که درواقع نوعی از مبارزه برای نجات ازشر زندگی نکبتبار ونوعی از اعتراض علیه جنایت مردان تلقی کرد. زنانی بخاطری زنده ماندن همنوعان خویش دست به خود کشی ، آتش زدن وانواع اعتراض ها زده اند وبوسیله ی این نوع اعتراضات خواستار حقوق انسانی خویش گردیده اند.

درست درچند روز مانده به سالروز بین المللی روز زن یا هشت مارچ شورای ارتجاعی علمای افغانستان برای رژیم کابل پیشنهاد داد تا قانونی ضد زن برای محصورکردن زنان درخانه های شان وضع گردد که براساس آن دختران و پسران قادر به ادامه کار وتحصیل در محلات مشترک نمیباشند وحتا اجازه ندارند بدون محرم شرعی به سفر بپردازند. بدتر ازآن درین بیانیه مردان اصل خوانده شده و زنان فرع. معنی دیگری این جمله این است که زنان انسان های درجه دو میباشد و فرعی اند.

بخشی از مصوبه شورای علمای رژیم به شرح زیر آمده است که زن مسلمان دارای وجایب و مکلفیتهای ذیل میباشد.
پایبندی به شریعت مطهر اسلام در عقیده وعمل ، حفظ ورعایت کامل حجاب شرعی ، دوری جستن از اختلاط بامردان بیگانه در عرصه های مختلف اجتماعی ، مانند تعلیم ، تحصیل ، بازار ، دفاتر و....
در نظر گرفتن صراحت ایات 1 و34 سوره النساء که مشعر است در خلقت بشر مرد اصل وزن فرع میباشد وقوامیت از مرد است لذا از استعمال الفاظ واصطلاحات که با مفهوم آیات مبارکه در تضاد باشد جدآ اجتناب شود. ارج گذاشتن به تعدد زوجات که بر اساس حکم صریح کتاب آسمانی میباشد واجتناب از سفر بدون محرم شرعی یا جواز و ...........

جالب از همه ریُس جمهور دست نشانده امپریالیست ها به این قعطنامه غیر انسانی مهر تایید زده واستقبال نموده است. به گفته کرزی شورای علما" در اعلامیه‌شان اصول و ازرشهای اسلامی را برای تقویت موقف زنان و حمایت از موقف زنان اعلام داشتند."

از سوی دیگر موسسات حقوق بشری مرتبط با انجی اوهای گوناگون مربوط به اشغالگران با انتشار گذارش های متعدد از وضعیت زندگی زنان به شدت ابراز نگرانی میکنند. اینها در گذارشات خود تاکید میکنند که در صورت کنار آمدن دولت پوشالی با گروه های ارتجاعی مسلح وابسته به آمپریالیزم مانند طالبان و حزب اسلامی وضعیت زنان بیش از پیش وخیم خواهد شد. سوالیکه بایست از موسسات انجی اویی حقوق بشری مربوط به اشغالگران پرسید این است که دربیش از یک دهه اشغال از سوی اشغالگران باموجودیت ده ها موسسات حقوق بشری وابسته به آمپریالیزم ، سازمان مستقل حقوق بشر وبخش حقوق بشر ملل متحد چه تغیراتی در زندگی زنان بوجود امده است ودر یازده سال گذشته با حضور صد ها هزار ارتش اشغالگر چه دست آورد برای زنان داشته اید چرا خشونت وجنایت علیه زنان روبروز گسترش میابد و به چه دلیل شما ابراز نگرانی میکنید ، آیا این همه جنایت زیر دست اشغالگران صورت نگرفته است؟ علمای دین و مرتجعین جهادی زن ستیز ترین عناصر در افغانستان اند که از سوی اشغالگران حمایت و پشتبانی میگردند. آیا همه قوانین ضد انسانی برعلیه زنان بوسیله علمای دین که مزدور خوب اشغالگران نیز میباشند، باهمکاری دولت دست نشانده وجنگسالارن جهادی وضع و تصویب نمیگردد؟

از سوی دیگر تا فرهنگ قبیله ی وزن ستیزانه در افغانستان وجود دارد ومردم بدوی به فرهنگ بدوی اعراب وابسته است وتا تغیرات اساسی بنیادین بوسیله نیروی مترقی ایجاد نگردد و جامعه افغانستان از اشغال رهایی نیابد و به یک جامعه بی طبقه ونوین مبدل نگردد همین آش است و همین کاسه. زنان همچنان یک نیروی تحت ستم و قربانیان تاریخ باقی خواهد ماند وهمینطور صدها هشت مارچ که بوسیله فعالان حقوق زن درگذشته برگذار گردیده و صدهای دیگر در آینده برگذار گردد تغیری در وضعیت فلاکت بار زنان بوجود نخواهد آود. بنآ تنها راه نجات زنان تغیری اساسی در ریشه نظام و جامعه است که باید بوجود آورد وجامعه افغانستان را به یک جامعه مترقی ومدرن مبدل ساخت و دست دین و سوره النساه را از زندگی زنان کوتا باید کرد. این امر فقط با همکاری و سهم فعال همه نیروهای مبارز و مترقی کشور و فقط توسط همه زنان و مردان مترقی و چپ امکان پذیر است.