وقتی کوین هم عاجز است!

یکشنبه ـ سوم ژانویه سال 2008 میلادی ـ ورزشگاه سنت جیمز پارک میزبان تیم میدلزبورو است تا تماشاگرانش دیداری دیگر از سری بازیهای لیگ برتر را به نظاره بنشینند.

مایکل اوون در دقیقه 60 گل می زند اما مدافع آلمانی بورو یعنی رابرت هوث در دقیقه 78 تلافی می کند و در نهایت بازی با تساوی یک بر یک به پایان می رسد.

شاید پایان بازی نیوکاسل مقابل میدلزبورو پایانی بر تمام خوشبینی های بیش از اندازه بسیاری از آنانی باشد که چند هفته پیش با شنیدن خبر بازگشت کوین کیگان به عرصه مربیگری و توامان با آن بازگشت به باشگاه اسبقش نیوکاسل سر از پا نشناختند و چنان شادی کردند و شکست غم انگیز تیمشان مقابل منچستریونایتد را ـ آن هم با نتیجه تعجب برانگیز 6 بر صفر ـ فراموش کردند که به گمان بسیاری کوین کیگان را نمی شناختند. کوین کیگان که رسما از 16 ژانویه سرمربی تیم بخت برگشته نیوکاسل شد تاکنون نتیجه قابل قبولی را کسب نکرده است. دو تساوی مقابل بولتون و میدلزبورو و دو شکست متوالی مقابل آرسنال نتایجی بوده است که در طی چهار بازی گذشته حاصل کار کیگان و شاگردانش بوده است و کم کم کاسه صبر هواداران را نیز لبریز می کند. این هواداران انتظار یک شگفتی را از اسطوره سابقشان داشتند.

نیوکاسل فصل را در حالی شروع کرد که سام آلاردایس پر سر و صدا را به عنوان سرمربی در کنار خود داشت و انتظار حداقلی که از آنها می رفت دستیابی به سهمیه های لیگ قهرمانان فصل بود، ولی آلاردایس که خود در بولتون جادو می کرد نتوانست از عهده این کار برآید و طبق توافقی دو طرفه و در ایام آغاز سال نو میلادی نیوکاسل را ترک کرد. مدتی بعد از آن نایجل پیرسون دستیار آلاردایس بطور موقت هدایت نیوکاسل را بر عهده گرفت و حاصل آن شکست تاریخی 6 بر صفر مقابل منچستریونایتد بود که مطمئنا برای سالهای طولانی از خاطر هواداران زاغها (کلاغها) نخواهد رفت. گفتنی است که کیگان در ماه اکتبر 2007 ابراز تمایل کرده بود که خواهان بازگشت به دنیای فوتبال است ولی اعلام خبر پیوستن او به نیوکاسل هیجان زیادی در بین هواداران ناامید نیوکاسل ایجاد کرد و باعث زنده شدن امیدها در سنت جیمز پارک شد. کیگان به نیوکاسل آمد و حتی از شیرر نیز تقاضا کرد که بعنوان دستیار در کنار او کار کند که نشد. کیگان حتی می خواست وودگیت را نیز به باشگاه بازگرداند ولی این کار هم نشد ولی مشکل اینها نبود، حتی اگر کیگان تیم را خود نبسته بود ولی بازیکنانی را در اختیار دارد که طراز کاری شان اگر به درستی از آنها استفاده شود رو به بالا است و به راحتی می توانند این تیم را جزو مدعیان قهرمانی بکنند.

کیگان اگرچه در دوران فوتبالی اش بازیکن بزرگی برای فوتبال انگلیس بوده است اما این دلیلی نمی شود که او مربی بزرگی برای فوتبال انگلیس باشد. کیگان فقط در فوتبال انگلیس و آن هم در باشگاههایی همچون نیوکاسل، منچسترسیتی و فولهام مربیگری کرده است و مدتی نیز هدایت تیم ملی را پس از گلن هادل به عهده داشته است. بهترین جایی که کیگان در آنجا بازده خوبی داشته است همین نیوکاسل می باشد. کیگان در مابین سالهای 1994 تا 1997 که در نیوکاسل کار می کرد تیمی ساخته بود که حتی توانسته بود فرگوسن را در سالهای ابتدایی که با منچستریونایتد در حال اوج گرفتن بود به دردسر بیندازد و همین سبب تحسین بسیاری شده بود. اما کیگان در هیچ جای دیگری عملکرد چندان درخشانی نداشت و بیشتر می توان در این زمینه گزینه متوسط را برای آن انتخاب کرد و به یکباره بعد از کار با منچسترسیتی بود که عملاً قصد ترک دنیای فوتبال را کرد. ولی اکنون او مدت کوتاهی است که بازگشته است، ولی گویا کوین 58 ساله دیگر آن جذبه و شخصیت کاریزماتیکی را که در دهه نود در نیوکاسل داشت ندارد و نمی تواند شوکی را به تیم وارد کند که بسیاری بخصوص باشگاه و هوادارانش از او انتظار داشتند. تیمهای لیگ برتری به داشتن صبر در قبال عملکرد مربیانشان شهرت دارند و این را می توان در مورد فرگوسن در منچستریونایتد، ونگر در آرسنال، آلن کربیشلی در چارلتون و سام آلاردایس در بولتون مشاهده کرد و اگر آلاردایس در نیوکاسل نتوانست این اعتماد را به سوی خود جذب کند بخاطر کارنامه سراسر ضعیف او در یک نیم فصل کامل بود که جای هیچ دفاعی را برای کسی باقی نمی گذاشت و کار را بجایی رسانده بود که در همین اواخر حضورش بارها از سوی تماشاگران هو می شد. او بهترین تصمیم را گرفت و راه خروجی سنت جیمز پارک را در پیش گرفت و رفت. اکنون، هر روز که می گذرد غبار احساسات از چهره هواداران نیوکاسل زدوده می شود و آنها نیز بدنبال دلیلی برای این نتایج ضعیف کیگان و تیمش می گردند و شاید در صورت استمرار این نتایج شاهد هو کردن یکی از خوشنام ترین مربیان انگلیسی لیگ برتر از سوی هواداران تیمش نیز باشیم.
گذشته از اینکه کیگان چه می تواند بکند، باید در نظر داشت که او در سن 58 سالگی قرار دارد و این به معنای آن است که انگلیسی ها همچنان باید در انتظار تولد یک مربی بزرگ بمانند. مربی ای که بتواند با کارنامه ای فوق العاده این انگ را که آنها برای هیچ وقت مربی بزرگ نخواهند داشت پاک کند. لیگ برتر اکنون در تحت سیطره مربیان بزرگی است که همگی انگلیسی نیستند حتی اگر بریتانیایی باشند. اتحادیه فوتبال انگلیس نیز، بعد از اینکه با فاجعه حذف تیم ملی از رقابتهای یورو 2008 روبرو شد حکم به اخراج استیو مک لارن داد و به سرعت به سراغ مربیان بزرگ فوتبال رفت و سرانجام کاپلوی بزرگ را به انگلیس آورد و باید مطمئن بود که به این زودی ها این پست حساس در فوتبال انگلیس نیز به دست انگلیسی ها نخواهد رسید و مربیان انگلیسی همچنان به کار کردن با تیمهای رده متوسط دلخوش کنند.