روزگار سپری شدهء یک شارلا تان ادبی

روزگار سپری شدهء یک شارلا تان ادبی!

بقلم ف. فرزام

دیو مطلب آشنا، شد کله پا
سید مکر و ریا، شد کله پا
سید خلیل الله که عمری جعل کرد
نامه ها، افسانه ها، شد کله پا
آن که بودی مخزن بهتان و آز
مشک دوغ ادعا ، شد کله پا !
آن که بگرفتی ز جاسوسان سبق
کرد « ادب» را زیر پا، شد کله پا
«شاغلی سید» که از «پورتال» کرد
بی خریطه فیر ها، شد کله پا!
آن که دشمن بود به فردوسی وفر
سوسمار خوار گدا، شد کله پا!
آن بری ازشرم و استفراغ جهل
چون دگر سرتنبه ها ، شدکله پا
آنکه با نکتایی ،بودی از فرنگ :
طالبان را رهنما ، شد کله پا!
آن که از صد حرف او در « صرف ونحو»
بود نود تایش خطا، شدکله پا
لیک در انواع شیطانی و شر
عالمی را مقتدا ، شد کله پا!

سید خلیل هاشمیان، تندیس بی آزرمی و خود بزرگ بینی است. این شخص روزی روزگاری، عضو یک باند سه نفره بوده است که د هه چهل خورشیدی، در دوره شاهی، برای ویرانگری زبان فارسی و فرهنگ ملل متمدن هزاره و تاجک، در فاکولته ادبیات و علوم بشری سابق ،
جابجا شده بودند؛در آن وقت رئیس فاکولته ادبیات ، مرحوم غلام حسن مجددی بود! این آقایان از همان وقت ، ستیزه جویی را با تمدن و فرهنگ خراسانی آغاز کردند؛ محمد رحیم الهام و محمد نسیم نگهت سعیدی، همکاران سید خلیل هاشمیان،با هیاهو و فتنه انگیزی،نام دیپارتمان فارسی دانشگاه کابل رابه اسم« دیپارتمنت دری» تعویض کردند تا بقول آنان ،دست نفوذ فرهنگی ایران،قطع شود!
محمد نسیم نگهت، همان کسی بود که در وقت تالیف کتاب خویش « دستور زبان معاصر دری»
صد ها ایده و اصطلاح و واژه را از کتب و آثار مرحوم پرویز ناتل خانلری، استا د دانشگاه تهران ، دزدید و گویا در پاورقی ها هم ، نامی از خانلری هنگام این « سرقت های متهورانه » نبرد!
رحیم الهام همان است که مدیر جریدهء « مساوات »هاشم میوند وال در دوره شاهی، بعدا عضو اداره جاسوسی امریکا(سیا) و متعاقبا عضو حزب دیموکرتیک خلق افغانستان بود!
اما«زبان دری » در دورهء ظاهر شاه ، معجون مرکبی بود از واژگان ترکی ، مغولی ، اردو ، هندی عربی و پشتو !مثلا روزنامه های دورهء بابای ملت(!) می نوشتند: جغله اندازی سرک های« شیرشاه مینه» نسبت سرما، بطی شده است!
یا « شاروال کابل از تبنگی های جنب سرک «پشتونستان وات» خواست، محل دیگری را برای فروش امتعه خویش مد نظر گیرند!»
« ملالی زیژنتون ( یعنی زایشگاه) تا اطلاع ثانوی، تعطیل است،مراجعین مسبوق باشند!»
در ایجاد وتعمیم این زبان « یعنی لسان دری ظاهر شاهی» همین سه نفر پیش قراول بودند، اینان هرکس را که زبان پاک و فصیح و شسته و رفتهء فارسی را مطابق معیار و طبق متون قدیم، بکار می بست، «ایرانی»، « نوکر ایران» و «جاسوس» می گفتند؛ مثلا در برابر نوشته های محقق سرشناس افغانستان، نجیب مائل هروی،وسیعا دست به فحاشی قلمی زده، هرچه لایق خود آنان بود به مائل هروی، نسبت دادند، جریان فحاشی این حرامزادگان در کتاب « بگذار از ین شب دشوار بگذریم» بقلم نجیب مائل هروی، در پارینه سالها در ایران منتشر شده است.
هاشمیان، هنوز در پیرانه سر، دست از بهتان، دستکاری تاریخ ، جعلیات ادبی من درآوردی و چرند گویی برنداشته، با انواع حیل میخواهد نسل جوان امروز را از راه بدر ببرد، اما گویا دیگر آن سبو بشکست و آن ساقی نماند !
در زمان ما، ابن الوقتی به اسم رازق روئین از مدرسان فاکولته ء ادبیات که باری از سوی شعبه تبلیغ و ترویج حزب دموکراتیک خلق ، برای فراگیری « اساسات سوسیالیزم علمی » به کشور بلغاریا ، اعزام شده بود، در دوره شاه شجاع سوم( حامد کرزی) ناگهان بار دیگر سر از دیپاتمنت دری فا کولته ادبیات دانشگاه کابل در آورد، وی در دانشگاه کابل، امروز مصروف همان کاری است که دیروز، هاشمیان و رحیم الهام ، بدان اشتغال داشتند؛یعنی اصطلاح « زبان دری» را ترویج کردن و به بزرگان ایران زمین ،فحش و ناسزا گفتن!
در زمانهء ما، زبانی به اسم « دری» وجود ندارد، بلکه « دری» صفتی بوده است برای فارسی، زبان فارسی دری، یعنی فارسی فصیح و استندارد!
این مطلب درنوشته ها و مصاحبه های پوهاند دکترحسین یمین استاد زبان شناسی دانشگاه کابل ، موجود است ،هم در گزارشات و مصاحبه های جناب لطیف پدرام، شاعر وو کیل پارلمان !
«دری» که در شعر شاعران کلاسیک آمده، به مفهموم « زبان » نیست ، بلکه به اصطلاح دستور پژوهان « صفت» ی است که در مرور زمان، به جای «مو صوف» نشسته است ( فارسی دری= صفت و موصوف است)!
هزار بلبل دستان سرای عاشق را
بباید از تو سخن گفتن در ی آموخت!
در بیت بالا و نظایر آن ، همه جا، دری به مفهوم، روشن و فصیح و معیاری است !