اشرف غنی و تظاهر به دینداری

تردید در این نیست که یکی از عوامل مهم در بدبختی و بحران دایمی در افغانستان دین و یا حداقل درک نادرست از دین است، دین در جامعه افغانستان وسیله رسیدن و ماندن در قدرت برای مدعیان و متوليان دینی و مذهبی شده است. در طول چهل سال اخیر طرفین در گیر، آیات قرآن را خواندند و همدیگر را کشتند ؛ حتی رهبران سیاسی احزاب خلق و پرچم هم تظاهر به دینداری می کردند ؛ داکتر نجیب بهتر از برخی رهبران جهادی آیات جهاد و شهادت را تلاوت، ترجمه و تفسیر می کرد.

مجاهدین خود را متوليان و صاحبان اصلی دین و مذهب می دانند و سالها است مزد جهاد فی سبيل الله خود را از سبیل الناس اتخاذ می کنند و تا اخیر عمر از ثرمایه و مال مردم ارتزاق می کنند.

طالبان هم ریگ دین و مذهب در کفش داشتند و دارند و رادیکال تر از دیگران از خشونت و شمشیر دین بهره برداری کرده و می کنند ؛ رژيم کرزی نیز در تظاهر به دین کمتر از طالبان نبود و نام کشور را جمهوری اسلامی افغانستان گذاشت و طالبان را برادر خطاب کرد.

اما امروز، سروکار افغانستان به یک چهره کمودی دیگر مواجه است، اشرف غنی! او در سالهای اول ورود شان به افغانستان باتیپ غربی ظاهر می شد، ریشِ تراشیده و ظاهر مرتب داشت اما هرروز که از عمر سیاسی وی میگزرد، او دهاتی تر و لباسش سنتی تر می گردد. کلامش به ظاهر از آموزه های اسلامی و قرآنی موج می زند وبراي هر قانونی یک مرجع و منبع اسلامی جستجو می کند. و تقریبا هر سال با سو استفاده از قدرت و حکومت راهی سفر مکه میشود که تا به برادران افراطی خود در جنوب و شرق افغانستان نشان دهد که وی نیز مثل ملا عمر و ملا اختر مسلمان نما است.

ممکن است که این ترفند های دروغین مذهبی باعث تسکین افکار عمومی عامه ای مذهبی افغانستان گردد اما راه دولت داری خوب از مکه و کعبه نمی گذرد ؛ مردم کار می خواهد ؛ مردم امنیت و صلح می خواهد ؛ مردم عدالت و آزادی می خواهد ؛ مردم، افغانستان آباد و پشرفته انتظار دارند ؛

این مطالبات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی از طریق دعا و عبادت کاذب بدست نمی یاید و یک امر ملکوتی نیست که رییس جمهور کشور فقیر افغانستان آنرا از خدای کعبه بخواهد. بلکه همه اینها امور دنیوی است و باید بازسازو کار های دنیوی جستجو گردد.

تا زمانیکه دولت و ريیس جمهور افغانستان از تظاهر به دینداری و اسلام دست برندارد، افغانستان روز خوش و آینده روشن نخواهد داشت.

تاریخ سیاسی و حکومت داری در دنیا نشان داده است که آمیخته شدن دین و سیاست کشور را به سوی عقب ماندگی و سقوط می کشاند و جدایی دین و سیاست رمز پشرفت و ترقی ملت ها و دولت ها گردیده است.